Η βραβευμένη ηθοποιός μιλά με αφορμή το νέο θεατρικό έργο της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη
Σε έναν ιδιαίτερο χώρο, στο προαύλιο του Ασύλου Ανιάτων στην Κυψέλη, έκανε πρεµιέρα στις 11/5 το αστυνοµικό θρίλερ µε τίτλο «Στη µνήµη ενός µικρού παιδιού» που αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα τα οποία προσάρµοσε θεατρικά το δίδυµο Ιόλης Ανδρεάδη και Αρη Ασπρούλη. Η παράσταση βασίζεται σε δεκαετή έρευνα πάνω σε συµβάντα όπως η µνηµειώδης αυτοκτονία του έφιππου ποιητή Περικλή Γιαννόπουλου στη θάλασσα του Σκαραµαγκά για τα µάτια της µποέµισσας ζωγράφου Σοφίας Λασκαρίδου και η τελετουργική σχέση της αυτοχειρίας του µε τον συγγραφέα Πλάτωνα Ροδοκανάκη. Μια από τις πρωταγωνίστριες, η κάτοχος του περσινού Βραβείου Ερµηνείας Κάρολος Κουν ∆έσποινα Σαραφείδου, µιλάει στο Documento.
Για ποιον λόγο να παρακολουθήσει κάποιος την παράσταση «Στη µνήµη ενός µικρού παιδιού»;
∆εν είµαι καλή στο να διαφηµίζω κάτι στο οποίο συµµετέχω, θα µιλήσω όµως για όσα συγκινούν εµένα. Το κείµενο είναι καινούργιο, γραµµένο ειδικά για την παράσταση, µε ιδιαίτερη δοµή και ποιητική γλώσσα, που φέρει και την αύρα της εποχής στην οποία αναφέρεται. Πρόκειται για την καλλιτεχνική Αθήνα των αρχών του 20ού αιώνα. Αρχική αφορµή υπήρξε το ενδιαφέρον για τη ζωή και το έργο του αισθητιστή πεζογράφου Πλάτωνα Ροδοκανάκη – φέτος συµπληρώνονται εκατό χρόνια από τον θάνατό του. Η περφόρµανς, καθώς και η έκθεση που τη συνοδεύει, είναι µια ευκαιρία να γνωρίσει ο σύγχρονος θεατής αυτό τον κόσµο. Εξάλλου η παράσταση, ένα αστυνοµικό θρίλερ, είναι site-specific, δηλαδή παίζουµε σε έναν χώρο που υπήρξε µέρος της ιστορίας των Ροδοκανάκηδων. Εκτός αυτού, το Ασυλο Ανιάτων έχει ιδιαίτερο νόηµα για µένα, καθώς µια παράσταση που ανεβαίνει από ανθρώπους –εντός εισαγωγικών– αρτιµελείς και υγιείς γίνεται σε έναν χώρο όπου ζουν συνάνθρωποί µας αποκλεισµένοι από πολλές µορφές του δηµόσιου βίου. Νοµίζω πως το προσεγγίζουµε µε σεβασµό και νιώθουµε ευγνωµοσύνη για το άσυλο που µας παραχώρησε τις εγκαταστάσεις του. Να πω ακόµη πως ο τίτλος του έργου είναι εµπνευσµένος από µια πλακέτα άγνωστης προέλευσης που βρίσκεται στον χώρο του ασύλου. Σίγουρα είναι µια παράσταση για όλους. Προσωπικά µιλώντας, τη µεγαλύτερη έµπνευση την αντλώ από τους συνεργάτες µου. Είναι µεγάλη χαρά να δουλεύουµε µαζί σε αυτό το έργο.
Ποια είναι τα έργα τα οποία σε προκαλούν να παίξεις; Προτιµάς το κλασικό ρεπερτόριο ή καινούργια, πρωτότυπα κείµενα;
∆ύσκολη ερώτηση, καθώς ποιος ηθοποιός δεν θέλει να αναµετρηθεί µε έναν κλασικό ρόλο; Από την άλλη, ένα καινούργιο έργο έχει ξεχωριστή δυναµική. Μιλώντας για τη συγκεκριµένη παράσταση, το κείµενο που συνυπογράφει η σκηνοθέτιδά µας Ιόλη Ανδρεάδη µε τον Αρη Ασπρούλη µε συνεπήρε εξαρχής. Το να ζω κάτι από τη στιγµή που γεννιέται αποτελεί µοναδική εµπειρία – χαρά και πρόκληση µαζί.
Και ποιες παραστάσεις σε αγγίζουν ως θεατή;
∆εν έχω προτίµηση σε ορισµένο είδος. Οτιδήποτε προέρχεται από µια εσωτερική ανάγκη του δηµιουργού πάντα µε συγκινεί, µε παρασύρει. Αυτό ισχύει για κάθε είδος τέχνης. Ως θεατής στο θέατρο λειτουργώ αθώα, χωρίς το µικρόβιο του ηθοποιού. Αργότερα, σε δεύτερο χρόνο, θα σχηµατίσω άποψη και κρίση για ό,τι είδα.
Γενικά πιστεύω ότι µια παράσταση καλό είναι να µην έχει προαπαιτούµενα ειδικών γνώσεων· να µπορεί να απευθύνεται σε όλους, όχι µόνο στους ειδήµονες.
Υπάρχει καλό και κακό κοινό;
Για µένα δεν υφίσταται τέτοιος διαχωρισµός, είναι θέµα συγκυριών και συνθηκών. Για παράδειγµα, µια παράσταση που παρουσιάζεται σε διάφορες χώρες θα έχει σίγουρα διαφορετική αντιµετώπιση και αντιδράσεις καθώς οι θεατές προέρχονται από διαφορετική πολιτισµική παράδοση. Το έχω ζήσει µε την «Kassandra» αυτό. Στην Ελβετία, ας πούµε, το κοινό φαινόταν συγκρατηµένο ή ψυχρό ενώ στο τέλος σχολίαζαν όλοι θερµά την παράσταση.
Πολλές φορές ο θεατής δεν έχει την αντίδραση που προσδοκά ο καλλιτέχνης, χωρίς αυτό να σηµαίνει ότι δεν συµµετέχει ή δεν συγκινείται µε τον τρόπο του. Η ευθύνη πάντως του τι περνάει στον θεατή βαραίνει πιο πολύ τη µεριά των συντελεστών της παράστασης. Η ιδιαιτερότητα και η µαγεία του θεάτρου αφορούν αυτή την εφήµερη και απροσδόκητη συνάντηση ηθοποιών και θεατών. Ακόµη και σε έναν µονόλογο ο ηθοποιός δεν είναι ποτέ µόνος· λειτουργεί µαζί µε τον θεατή.
Θέατρο ή σινεµά;
Παρόλο που παίζω κυρίως στο θέατρο, πρέπει να πω πως λατρεύω και τον κινηµατογράφο, ο οποίος αποτελεί διαφορετική δηµιουργική συνθήκη. Εκεί ο ηθοποιός δεν είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, αποτελεί γρανάζι µιας µηχανής, γεγονός για µένα εξίσου προκλητικό και γοητευτικό.
Τι σηµαίνει µια βράβευση για έναν ηθοποιό;
Εκτός από τιµή, χαρά και ενθάρρυνση, είναι πάντα επιβράβευση µιας οµαδικής δουλειάς. Για µένα το Βραβείο Ερµηνείας Κάρολος Κουν για τον ρόλο της Σάρας στη «Θυσία του Αβραάµ» είναι ενθύµηµα της εξαιρετικής συνεργασίας µε τον σκηνοθέτη ∆αµιανό Κωνσταντινίδη, µε τους συµπαίκτες µου και µε όλους τους συντελεστές της παράστασης. Η εκτίµηση και η εµπιστοσύνη στην οµάδα είναι το µεγαλύτερο µυστικό της όποιας επιτυχίας. Κάθε έργο ξεκινά από το µηδέν και ποτέ κανένας δεν είναι σίγουρος για το αποτέλεσµα. ∆ηµιουργικό άγχος και περιέργεια είναι τα κυρίαρχα συναισθήµατα.
Ποια φράση κρατάς από το έργο;
«Θα σε θυµάµαι πάντα όµορφο γιατί θα σε χάσω νωρίς». Η απώλεια µε παραπέµπει στο εδώ και τώρα. Η κάθε στιγµή που ζούµε είναι ό,τι πιο πολύτιµο διαθέτουµε όχι µόνο στο θέατρο αλλά και στην ίδια µας τη ζωή.
INF0
Από τις 11 Μαΐου στο Άσυλο Ανιάτων.
Παίζουν: Ρούλα Πατεράκη, Δέσποινα Σαραφείδου, Κώστας Νικούλι.
Παράλληλα παρουσιάζεται εικαστική έκθεση με θέμα τον Πλάτωνα Ροδοκανάκη και τίτλο «Αισθάνομαι να έχω μέσα μου κάτιτι το πολύ ξανθό…» σε επιμέλεια Ίριδας Κρητικού.