Ανεβασμένος σε μια ταράτσα και κοιτώντας από ψηλά έχεις εκείνη την περίεργη αίσθηση πως την έβαλες την μπουγάδα, πως στέκεσαι για λίγο μακριά από τα προβλήματα μ’ εκείνη τη μυρωδιά λεβάντας από το μαλακτικό να σου χαϊδεύει τα ρουθούνια και να σου θυμίζει το χωριό και πως όταν κατέβεις θα τα αντιμετωπίσεις όλα με μεγαλύτερη αισιοδοξία.
Παρομοίως και όταν διαβάζεις την εφημερίδα σου ένα Κυριακάτικο πρωινό πίσω από το τζάμι. Η εφημερίδες είναι ένα μπαλκόνι με θέα για τους απλούς ανθρώπους σαν εσένα κι εμένα. Άλλος βλέπει στο βάθος τα κύματα, άλλος πίσω του την κορυφογραμμή κι άλλος κάτω από τα πόδια του τη θάλασσα από μπετόν να γυαλίζει στον χειμωνιάτικο ήλιο.
Οι εφημερίδες γράφουν για μας μαζί με μας. Συμμετέχουμε, ενημερωνόμαστε, γνωρίζουμε, μαθαίνουμε, μοιραζόμαστε, ελέγχουμε κι από Δευτέρα ξέρουμε κάτι περσότερο…
Γι αυτό η δημοσιογραφία είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφήνεται στα χέρια αργυρώνητων τσαρλατάνων. Ιδιοτελών ανθρώπων χωρίς ηθικούς φραγμούς οι οποίοι λόγω κρίσης βρίσκουν εντός τους και τη νομιμοποιητική βάση πάνω στην οποία χτίζουν τις όποιες ανομίες τους.
Ο κ. Δένδιας προχθές στην ΕΡΤ, στην εκπομπή ενός από τους πιο αξιοπρεπείς συναδέλφους (δεν τον γνωρίζω προσωπικά τον άνθρωπο) του Π. Χαρίτου (το ήθος και η διαδρομή του επιβραβεύτηκε στην ημεδαπή με μια μεταμεσονύκτια εκπομπή στο κρατικό κανάλι!), ήταν κάτι παραπάνω από αποκαλυπτικός:
«Έχετε συνειδησιακό πρόβλημα με την εφημερίδα στην οποία εργάζεστε», είπε στον εμβρόντητο συνάδελφο της Καθημερινής επειδή τόλμησε να αμφισβητήσει τη μονοκαθεδρία του Άρη Πορτοσάλτε και μετά άρχισε τις καντρίλιες για τα Παναθηναϊκά αισθήματα του Αλαφούζου!
«Η ακεραιότητα δεν έχει ανάγκη από κανόνες» έγραφε ο Αλμπέρ Καμύ και προφανώς ο κ. Δένδιας δεν δίνει μία ούτε για τον Καμύ, ούτε για την ακεραιότητα.
Παρομοίως, δεκάρα δεν δίνουν οι χθεσινοί «σωματοφύλακες» των καναλιών, για την Digea (δηλαδή πάλι τα κανάλια) που προσπαθεί να ρίξει «μαύρο» στο Mega που πριν από λίγους μήνες προστάτευε από τα νύχια του «υπουργού καναλάρχη».
Στα παλαιότερα των υποδημάτων τους που ο Ψυχάρης έκλεισε τον ΔΟΛ και που οι εκδότες δεν πληρώνουν τους εργαζόμενούς τους την ώρα που «σήκωσαν» τα θαλασσοδάνεια κι από δω παν κι άλλοι.
Αυτοί έχουν στην αρένα survivor, Rising Star, The two night show, Μπογδάνο και λοιπές ομορφιές κι αν ξεφύγει κανείς απ’ το μαντρί αναλαμβάνει έργο ο Δένδιας και τον βάζει στη θέση του.
Και για να μην έχει αμφιβολία ουδείς για το ποιος σ’ αυτήν τη χώρα γεύεται το μέλι έρχεται το δημοσιογραφικό ίδρυμα Μπότση και βραβεύει τη Σία για την αντικειμενικότητά της.
Ο Κούντερα έγραφε «δεν θέλω τη ζωή μου δύο κομμάτια, θέλω να μείνει ολόκληρη απ’ την αρχή ως το τέλος» (μεγάλη κουβέντα που στην Ελλάδα είναι κάτι σαν σισύφειος άθλος που και πάλι ο Καμύ έγραψε ένα δοκίμιο γι αυτόν), σε αντίθεση με τον κ. Δένδια που θέλει το «κάθε εφημερίδα και γραμμή κάθε γραμμή και πόνος».
Να το γράψω πιο λαϊκά για να με καταλάβουν και οι ξενύχτηδες του «The two night show»: «Στον κόσμο όσο περπάτησα, λαδιές δεν έχω κάνει εξόν από κάνα πιοτό κι από κάνα φουστάνι…», πού ’λεγε κι ένα στιχάκι του Άκη Πάνου.
