Η Ιστορία δεν γράφεται με τα «αν» γράφεται με τα «όταν». Η Ιστορία δεν έχει ανάγκη κανένα «αλλά».
Ο Μίκης είναι η ιστορία της Ελλάδας και η ψυχή της Δημοκρατίας. Χωρίς «αλλά». Άνοιξε την πόρτα στα χαμόσπιτα και σύστησε το νομπελίστα με τον εργάτη.
Άνοιξε τις καρδιές μας και τις άφησε να λιάζονται στο φως της ποίησης και της μουσικής. Ανέθεσε στις νότες να κουβαλήσουν πάνω στην ελαφρότητά τους, τα βαριά μηνύματα της ανθρωπότητας και τους αγώνες της Αριστεράς. Δεν υπάρχει κανένα «αλλά» για τον Μίκη, ακόμη και αν έχουμε πικραθεί.
Είναι λάθος να κρίνεις το μέγεθος, μόνο και μόνο γιατί το κουβαλάει κάποιος άνθρωπος που μπορείς κρίνεις. Ο Μίκης ήταν μεγάλος και δεν μίκρυνε επειδή ίσως χαμήλωσε στο επίπεδο της αδυναμίας του. Συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους, μόνο που κάποιοι ακόμη και έτσι παραμένουν μεγάλοι. Ο Μίκης δεν ήταν απλώς μεγάλος, ήταν παγκόσμιος. Κληρονομιά του κόσμου.
Στον Μίκη δεν αρμόζουν αλλά. Μόνο στίχοι του Ρίτσου, του Ελύτη του Σέφερη… Αυτή την ώρα σίγουρα τσακισμένοι
ΥΓ: Τον «γνώρισα» ως υπόσχεση για ένα καλύτερο αύριο, νυσταγμένος μέσα στην αγκαλιά του πατέρα στα φεστιβάλ μετά την πτώση της Χούντας. Τον συγχώρεσα προκαταβολικά για όλα, ακούγοντάς τον στο σπίτι του, να μου διηγείται ιστορίες με την ορμή ενός έφηβου που δεν θέλει να γεράσει. Και να μου τραγουδά «Φαίδρα» και «Διόνυσο» σε παραγγελιά.
