Δεν είναι η βροχή, είναι η τρέλα που σου χτυπά το τζάμι. 998 παιδιά μόνα στη βροχή! Χιλιάδες άνθρωποι, οικογένειες με μωρά μέσα στους ελαιώνες. Χιλιάδες μάτια να κοιτάζουν τον ουρανό και να παρακαλάνε να σταματήσει η μπόρα. Εδώ, παραδίπλα. Ένα μπουρίνι μισής ώρας σου σαλεύει το μυαλό.
Οι νόμοι που υψώνουν τοίχους αποδεικνύονται ανίσχυροι μπροστά στο δίκιο του ανθρώπου. Γιατί κάθε πλάσμα έχει δικαίωμα να αναζητά μιά καλύτερη ζωή, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό στην πράξη. Το δίκιο της ζωής θα νικήσει τους νόμους. Αν νομίζετε ότι κάποτε θα φύγουν, γελιέστε. Αν οι πολιτικοί σας, υπόσχονται ότι θα φύγουν, σας γελούν.
Δεν θα φύγουν, σας το υπόσχομαι. Δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Το ανθρώπινο ποτάμι κυλά μόνο μπροστά. Οι άνθρωποι βαδίζουν, η ιστορία προχωρά. Ένας καινούριος κόσμος γεννιέται. Κι αν η βροχή τους μουσκεύει μέχρι το κόκαλο, κι αν η φωτιά τους καίει κι αν το ταξίδι έχει απίστευτες απώλειες, κι αν ζουν μέσα στην αθλιότητα στους καταυλισμούς, δεν υπάρχει νόμος που θα σταματήσει το ανθρώπινο ποτάμι.