Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αν μη τι άλλο, μιλάει καλά αγγλικά. Ετσι, όταν προσπαθώντας να απαντήσει για τις επαναπροωθήσεις, τις οποίες υποτίθεται ότι διαψεύδει, μίλησε για… αναχαιτίσεις γνώριζε πολύ καλά τι έκανε.
Με άλλα λόγια, δεν είναι Γιάννης αλλά… Γιαννάκης!
Βέβαια, όταν λίγο μετά οι παρακοιμώμενοι του Μαξίμου αντιλήφτηκαν ότι λόγω του εκνευρισμού του Μητσοτάκη η «διάψευση» κατέληξε επιβεβαίωση (!) έσπευσαν να… διορθώσουν τη λέξη και έτσι στην «επίσημη» μετάφραση των πρωθυπουργικών φράσεων το «αναχαιτίζουμε» μετατράπηκε σε «δεν επιτρέπουμε»!
Από όλα αυτά, τα «πετσωμένα» ΜΜΕ δεν άκουσαν ούτε είδαν τίποτε. Η παραδοχή του Μητσοτάκη εξαφανίστηκε, η «διόρθωση» των λεγομένων του κατά τα καλά και συμφέροντα δεν σχολιάστηκε και έμεινε ανοιχτός ο δρόμος για να δηλώνουν ουρλιάζοντας τη συμπαράστασή τους στον πρωθυπουργό που… προσβλήθηκε.
Ας δεχτούμε λοιπόν ότι πράγματι προσβλήθηκε από την ερώτηση «Κύριε Μητσοτάκη, πότε επιτέλους θα σταματήσετε να ψεύδεστε για τις επαναπροωθήσεις;».
Το ερώτημα τότε είναι γιατί ο πρωθυπουργός δεν θίχτηκε καθόλου όταν προ καιρού ο εφοπλιστής Πάνος Λασκαρίδης είχε δηλώσει ότι «η ναυτιλία δεν χρειάζεται την κυβέρνηση, έχει χεσμένο τον πρωθυπουργό». Τι σόι… εποχικό φιλότιμο είναι αυτό, τι επιλεκτική αγανάκτηση και τι είδους αρχές έχει επιτέλους ο Μητσοτάκης, όταν η ερώτηση της κυρίας Μπέχελ προκαλεί την οργή του ενώ το… χέσιμο από έναν εφοπλιστή γίνεται αποδεκτό; Και αυτή η επιλεκτικότητα, αυτή η έλλειψη αρχών αφορά ακόμη περισσότερο τους Ηρακλείς του στέμματος, που δεν «άκουσαν» τίποτε για τον Λασκαρίδη αλλά σαν έτοιμοι από καιρό ανέλαβαν τη δολοφονία χαρακτήρα της Ολλανδής δημοσιογράφου. Αλλά ποιος έχασε τις αρχές του για να τις βρουν οι «πετσωμένοι»; Αυτούς άλλωστε είχε στο μυαλό του ο Μητσοτάκης όταν δήλωσε ότι γνωρίζει πως στην Ολλανδία συνηθίζονται οι ευθείες ερωτήσεις, προφανώς αντίθετα από τα εδώ ισχύοντα. Και αυτοί είναι που όταν τους «φτύνουν» επιμένουν να δηλώνουν ότι βρέχει.
