Γνωστός και μη εξαιρετέος ο τηλεπώλης. Λέει ό,τι του κατεβαίνει για να εξυπηρετήσει τις (τηλεοπτικές) ανάγκες της στιγμής και μετά –εάν οι πολλοί εντοπίσουν την… πατάτα που πέταξε και αρχίσουν να τον ξεφωνίζουν- σπεύδει να πει ότι δεν εννοούσε αυτό που είπε, ή ότι δεν καταλάβαμε αυτό που έλεγε ή τέλος πάντων ας πάει η κουβέντα παρακάτω γιατί έχει να πάει και σε άλλο κανάλι!
Κάπως έτσι έβγαλε φτηνιάρικα τα μοριακά τεστ της Κύπρου ώστε να «εξηγήσει» γιατί εδώ κάποιοι με την ανοχή ή και τη στήριξή του αισχροκερδούσαν.
Γιατί τι άλλο εκτός από στήριξη του μαυραγοριτισμού είναι να θέλεις να «πεθάνει» η… κατσίκα του γείτονα για να δικαιολογηθείς εσύ που πουλάς το «γάλα» σαν να ήταν χρυσάφι;
Μετά βέβαια, που ο γενικός ελεγκτής της Κύπρου έβαλε –αν και με πολύ διπλωματικό τρόπο- τα πράγματα στη θέση τους ξεκαθαρίζοντας πώς «ο συνεχής ανταγωνισμός στις δημόσιες προσφορές,[που στην Κύπρο λειτουργεί και δεν… νοθεύεται] έριξε τις τιμές στα €15 και οι προδιαγραφές είναι σύμφωνα με πρότυπα της ΕΕ», ο Άδωνης άρχισε να την κάνει τρέχοντας σαν τη βρεγμένη γάτα, ψελλίζοντας ότι τα τεστ στην Κύπρο είναι αξιόπιστα και ποτέ δεν είπε αυτά που… είπε!
Τα πράγματα έγιναν χειρότερα και για τον Άδωνη και για όλη την κυβέρνηση όταν βγήκε ο υπουργός Υγείας της Μεγαλονήσου Μιχάλης Χατζηπαντέλα και εξήγησε –για όποιον δεν είχε καταλάβει τι τρέχει- ότι οι τιμές εξαρτώνται από τις… «ανταγωνιστικές διαδικασίες και την πολιτική που ανέπτυξε η κάθε χώρα για την προσφορά υπηρεσιών στους πολίτες».
Με άλλα λόγια φταίει η πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αυτό δηλαδή που λέει πλέον η πλειονότητα των πολιτών και στη δική μας χώρα!
Και για να το κάνουμε… κέρματα, φταίει ο Μητσοτάκης που δίνει τον τόνο, ο Άδωνης ο Πλεύρης και ο Σκέρτσος που υλοποιούν τη «γραμμή» και όλοι οι άλλοι, από τον Βορίδη μέχρι τον Γεραπετρίτη και από τον Πικραμμένο μέχρι τον Χατζηδάκη, που προσπαθούν να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια μήπως και βγουν από το κάδρο.
Δεν πρόκειται όμως να βγουν. Εκεί θα μείνουν. Μέχρι τη στιγμή που το «κάδρο» (με όλους τους μέσα) θα κατέβει και θα πεταχτεί στα σκουπίδια. Και αυτή η στιγμή δεν αργεί. Το ζήτημα, όμως, είναι πόσα ακόμα θα μας κοστίσει ο θίασος της ιδιοτέλειας μέχρι τότε.