Με τον φόβο και την αγωνία αν θα καταφέρουν να βγάλουν τον μήνα ζουν χιλιάδες αναπληρωτές εκπαιδευτικοί. Οσοι διορίζονται σε νησιά ή σε διάφορες άλλες τουριστικές περιοχές αδυνατούν να βρουν σπίτι εφόσον οι ιδιοκτήτες θέλουν να τα αξιοποιήσουν κατά την τουριστική περίοδο. Αν πάλι βρουν, οι τιμές είναι απλησίαστες.
Οπως καταγγέλλουν στο Documento, παίρνουν κατόπιν εορτής τα έξοδα για τα οδοιπορικά. Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι οι αναπληρωτές αναγκάζονται να απορροφήσουν με προσωπικά έξοδα την ακρίβεια στα ενοίκια, τα καύσιμα και τα έξοδα μετακίνησης, ξοδεύοντας 2.500 έως 3.000 ευρώ για την εγκατάστασή τους σε μια νέα πόλη. Σε όλα αυτά χρειάζεται να συμπεριλάβουμε τη δυσκολία να δημιουργήσουν μια σταθερή και ποιοτική ζωή, ενώ παράλληλα η παραίτηση μοιάζει μονόδρομος για τους περισσότερους από αυτούς.
«Δίνω 500 ευρώ μόνο για τη βενζίνη»
Πολλοί εκπαιδευτικοί διανύουν αδιανόητες αποστάσεις καθημερινά, όπως συμβαίνει και στην Κωνσταντίνα Βλαχίδου, εικαστικό, μόνιμη κάτοικο Θεσσαλονίκης, η οποία εργάζεται σε πέντε σχολεία της Αριδαίας στην Πέλλα. Σπίτι δεν μπορεί να βρει, οπότε αναγκάζεται να οδηγεί μέχρι και 130 χλμ. μες στην ημέρα, ξοδεύοντας σχεδόν 500 ευρώ τον μήνα μόνο σε οδοιπορικά. Από καρδιάς μάς εξομολογείται πως ψάχνει να βρει λύσεις για να ζήσει εκείνη και το παιδί της με 400 ευρώ. «Μας βλέπουν σαν αριθμούς. Είμαστε άνθρωποι, κουραζόμαστε όλη μέρα στον δρόμο. Οταν μπαίνουμε σε μια τάξη έχοντας τόσα βάρη το εκπαιδευτικό έργο υποβαθμίζεται» σημειώνει.
Παρόμοια είναι και η κατάσταση που βιώνει η Ολγα Κυριμλίδου. Για να είναι στις 8 το πρωί στο 3ο Δημοτικό Δράμας, όπου διδάσκει φέτος, είναι αναγκασμένη να φεύγει από το σπίτι της πριν από τις 6 το πρωί. Για να νοικιάσει σπίτι ούτε λόγος. Μια γκαρσονιέρα κοστίζει 320 ευρώ, συν τα λοιπά έξοδα. Η εναλλακτική που επιλέγει είναι να δίνει 125 ευρώ την εβδομάδα για να πηγαινοέρχεται από το σχολείο στο σπίτι της. Οπως μας επιβεβαιώνει, οι ιδιοκτήτες δεν δέχονται να κάνουν συμβόλαιο για λιγότερο από δύο χρόνια, ενώ για να μισθώσει κάποιος ξενοδοχείο χρειάζεται περίπου 280 ευρώ τον μήνα.
«Ζούσα με δωρεάν σφολιάτες»
Συγκλονιστική είναι και η ιστορία εκπαιδευτικού της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης η οποία το 2022 είχε διοριστεί σε διθέσιο σχολείο στην Κρήτη και αναγκαζόταν να διανύει 110 χλμ. την ημέρα, ξοδεύοντας 250 ευρώ τον μήνα. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού στο οποίο διέμενε τους έδινε δωρεάν γεύματα και έτσι έβγαζε τον μήνα. «Ετρωγα ό,τι σφολιάτες μένανε για να ζήσω» θυμάται η Μαρία.
Ο Μάριος, εκπαιδευτικός που εργάζεται στη Σάμο, εξηγεί στο Documento τι σημαίνει να καλείσαι να παρουσιαστείς στον τόπο διορισμού κατά την καλοκαιρινή περίοδο. «Τα εισιτήρια είναι πολύ υψηλά, μας αντιμετωπίζουν σαν τουρίστες. Για να μπορέσει να αντεπεξέλθει κάποιος πρέπει να έχει στην άκρη 2 με 3 χιλιάρικα για τα ενοίκια, την εγγύηση, το φαγητό, το ίντερνετ κ.ά. Τις πρώτες μέρες μένεις σε ξενοδοχείο και είναι πολύ δύσκολο να βρεις σπίτι, αφού τα λίγα διαθέσιμα δεν τα διαθέτουν σε εκπαιδευτικούς. Επίσης, λίγοι κάνουν συμβόλαιο και έτσι υπάρχει ο κίνδυνος να σε πετάξουν έξω όποτε θέλουν» εξηγεί και καταλήγει ότι κάθε φορά που διορίζεται κάπου είναι σαν «ραντεβού στα τυφλά».
Η Σοφία Γιαννήρη, κάτοικος Βόλου, διορίστηκε φέτος μόνιμη νηπιαγωγός στο Παράλιο Αστρος Αρκαδίας. «Το παιδί μου δεν έχει πάει δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στο ίδιο σχολείο» λέει στο Documento, χαρακτηρίζοντας κακοποιητική την όλη κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί. Κανείς δεν λαμβάνει υπόψη τους ψυχολογικούς παράγοντες και την καταπάτηση των δικαιωμάτων που βιώνουν ως άνθρωποι και καταλήγει με μια ευχή: «Ελπίζω σύντομα να αποκτήσουμε μόνιμη στέγη».
Ο Ιωάννης Τσόχας, θεολόγος στο 2ο ΕΠΑΛ Ρεθύμνου, παρουσιάζει τη δική του εμπειρία. Χρειάστηκε ένα μήνα για να βρει σπίτι. Είχε απελπιστεί, εφόσον μαζί με τις εγγυήσεις στην αρχή τού ζητούσαν μέχρι και 1.500 ευρώ. Τελικά ξόδεψε σχεδόν 3.000 ευρώ για ακτοπλοϊκά εισιτήρια, έπιπλα, δύο εγγυήσεις, σύνδεση ρεύματος και ίντερνετ, καθώς και τρόφιμα. Καταλήγει λέγοντας στο Documento: «Τρελαίνομαι να είμαι με παιδιά, είναι το ελιξίριο της νεότητας, ωστόσο πολλές φορές έχω σκεφτεί να τα παρατήσω λόγω των συνθηκών».
«Παίρνω μαζί μου τα μωρά στο σχολείο»
Η Ντένα περιγράφει στο Documento τη ζοφερή κατάσταση που ζει. «Είμαι αναπληρώτρια και δουλεύω οκτώ χρόνια, τα τελευταία τέσσερα δηλώνω μόνο τον νομό της μόνιμης κατοικίας μου. Φέτος προσλήφθηκα στην πρώτη φάση και με έστειλαν τρεις ώρες μακριά από το σπίτι μου και φυσικά ο δρόμος είναι πολύ δύσκολος για να πηγαινοέρχομαι κάθε μέρα. Εχω δύο μωρά τα οποία πρέπει να πάρω μαζί μου χωρίς να έχω κάποιον να τα κρατάει όσο εγώ δουλεύω. Ενοίκιο 300 ευρώ συν ρεύμα, νερό, θέρμανση, συν τα έξοδα της κύριας κατοικίας μου, με μισθό 1.000 ευρώ. Φυσικά δεν είχα καμία διευκόλυνση από τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας για βελτίωση θέσης» καταλήγει επισημαίνοντας την απογοήτευσή της για την υπάρχουσα κατάσταση.
