Ενώπιον 30.000 ανθρώπων, Scorpions και Alice Cooper έστειλαν το δικό τους μήνυμα σε όσους τους θεωρού(σα)ν ξεγραμμένους!
Καθώς ο συρμός του ηλεκτρικού πλησίαζε στον σταθμό Ειρήνη η αίσθηση ότι αυτή θα ήταν πιθανότατα η τελευταία φορά που θα έβλεπα ζωντανά μπροστά στα μάτια μου κάποιους από τους ήρωες της εφηβείας μου γινόταν όλο και πιο έντονη. Πλησιάζοντας μάλιστα στο ΟΑΚΑ βαδίζοντας πλάι σε ανθρώπους, οι περισσότεροι εκ των οποίων έδειχναν μεγαλύτεροι από εμένα, γινόταν σιγουριά.
Κακά τα ψέματα, για όλους εμάς που σήμερα είμαστε στο κατώφλι της πέμπτης δεκαετίας της ζωής μας η χθεσινή συναυλία των Scorpions και του Alice Cooper χθες στο ΟΑΚΑ ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη ότι μεγαλώνουμε μαζί τους κι εκείνοι μαζί μας. Γιατί την ώρα που εμείς βαδίζουμε στα 50 οι μουσικοί και συγκροτήματα με τα οποία μεγαλώσαμε και αγαπήσαμε, μια αγάπη που μεταλαμπαδεύσαμε στα παιδιά μας που με τη σειρά τους βρίσκουν τους ήρωες της δικής τους γενιάς, έχουν πατήσει τα 70, κάποιοι μάλιστα προ πολλού. Ως πότε θα μπορούν να αποδίδουν ζωντανά όπως αρμόζει το πλούσιο υλικό τους άνθρωποι που γεννήθηκαν το 1948 παρακαλώ; Αυτό που με βασάνιζε περισσότερο όμως ήταν αν φεύγοντας από το ΟΑΚΑ θα έπαιρνα μαζί μου ως τελευταία μια εικόνα αντάξια του παρελθόντος και των στιγμών που μου έχουν χαρίσει αυτοί οι καλλιτέχνες.
Όχι, δεν είχα την απαίτηση να οργώνει ο Άλις Κούπερ τη σκηνή όπως το έκανε τον Ιούλιο του 1990 όταν τον πρωτοείδα ζωντανά, την ημέρα μάλιστα που τελείωσα το σχολείο. Ούτε φυσικά περίμενα από τους 70άρηδες Ρούντολφ Σένκερ, Ματίας Τζαμπς και Κλάους Μάινε να σχηματίζουν την ανθρώπινη πυραμίδα όπως τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου στο Στάδιο Ειρήνης και Φίλίας, όταν είδα ζωντανά τους Scorpions στην πρώτη επίσκεψή τους στην Ελλάδα. Για όσο όμως αντέχουν το ζητούμενο είναι να το κάνουν με αξιοπρέπεια.
Μερικές ώρες αργότερα όλες οι παραπάνω σκέψεις είχαν πάει περίπατο. Τα τιμημένα γερόντια του ροκ έσβησαν μονοκονδυλιά τις όποιες αμφιβολίες έσερνα πίσω μου. Και το έκαναν τόσο πειστικά που πλέον ο προβληματισμός μου, αν και εφόσον υπάρξει επόμενη φορά, είναι αν θα προτιμήσω να κρατήσω τη χθεσινή ως τελευταία εικόνα ή αν θα προσθέσω ακόμα ένα κεφάλαιο στη βιβλιοθήκη των συναυλιακών αναμνήσεων.
Για περισσότερη από μιάμιση ώρα ο νονός του «shock rock», όργωνε τη σκηνή και ανεβοκατέβαινε τις σκάλες στο κάστρου του τρόμου που είχε στηθεί στην τεράστια σκηνή. Πλαισιωμένος από νεότερους αλλά έμπειρους μουσικούς, προεξαρχόντων του πολυπράγμονα ντράμερ Γκλεν Σόμπελ και της εντυπωσιακής αλλά κυρίως εξαιρετικής κιθαρίστριας Νίνα Στράους, απόγονο του Αυστριακού συνθέτη Γιόχαν Στράους, ο 74χρονος Άλις ξεδίπλωσε 50 χρόνια καριέρας μέσα από ένα setlist που ο ένας ύμνος διαδεχόταν τον άλλον. Ξεκίνησε ταΐζοντας τον Φρανκενστάιν («Feed my Frankenstein»), μας αποκάλεσε βλάκες («Hey Stoopid!») κάτι που δεν μας ενόχλησε καθόλου, συνέχισε με ερωτικές περιπτύξεις πάνω σε κρεβάτι με καρφιά («Bed of Nails»), φίλησε χείλη γεμάτα με δηλητήριο («Poison«), πήρε αγκαλιά νεκρά μωρά («Dead Babies»), έβαλε το κεφάλι του στη γκιλοτίνα («I Love the Dead»), ενώ είχαμε την τιμή να μας ξεναγήσει και στο φλεγόμενο σπίτι του («House of Fire»), ένα τραγούδι που το έπαιξε ζωντανά για πρώτη φορά μετά το 2015. Αυτά και άλλα πολλά έκανε μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι («School’s Ou»t) που έφερε και τα έξι μέλη της μπάντας στο μπροστινό μέρος της σκηνής με τον Άλις Κούπερ να υποκλίνεται στο κοινό που θαύμασε το μακάβριο έργο του!
Με τον κόσμο να παραμιλάει για ό,τι είχε προηγηθεί οι Scorpions ανέβηκαν στη σκηνή λίγο πριν από τις 22:00 και με σύμμαχο έναν εξαιρετικό ήχο (όπως άλλωστε και ο Άλις Κούπερ) μάς παρουσίασαν ένα setlist όπου το εξαιρετικό νέο άλμπουμ τους «Rock Believer» εκπροσωπήθηκε από τέσσερα τραγούδια (το «Seventh Sun» ήταν από τις καλύτερες στιγμές της συναυλίας) και που κατά τα άλλα δεν διέφερε πολύ από εκείνο που είχαν παρουσιάσει πριν από τέσσερα χρόνια στο Καλλιμάρμαρο. Όμως η συνολική απόδοσή τους και, κυρίως, η διάθεσή τους ήταν τέτοια που έκαναν την υποτονική εμφάνιση του 2018 να μοιάζει με κακή παρένθεση. H τετράδα των «παλιών», αφού και ο Πάβελ Ματσιβόντα (μπάσο) είναι σχεδόν 20 χρόνια στην μπάντα, ήταν σε εξαιρετική φόρμα, ενώ η επιλογή τους να συμπεριλαμβάνουν ορχηστρικά κομμάτια («Coast to Coast» και «Delicate Dance») στο setlist δίνοντας τις απαραίτητες ανάσες στον Κλάους Μάινε αποδεικνύεται ευεργετική για την απόδοση του 74χρονου τραγουδιστή, σε συνδυασμό πάντα με τη βοήθεια που δίνει ο κόσμος με τη συμμετοχή του και το sing along στα ρεφρέν. Όμως αυτό που κάνει τη διαφορά είναι το ογκώδες και ουσιαστικό παίξιμο του Μίκι Ντι στα τύμπανα. Ο πρώην ντράμερ των Motorhead (το drum solo του ήταν βγαλμένο από εκείνες τις χρυσές μέρες, δείχνοντας πως παραμένει ένας από τους καλύτερους της γενιάς του) έχει φέρει φρεσκάδα και δυναμισμό στο στρατόπεδο των Γερμανών που με τη σειρά τους ξεσήκωσαν τους περίπου 30.000 ανθρώπους που βρέθηκαν στο ΟΑΚA.
Οι γονείς ανέβαζαν τον μέσο όρο ηλικίας, τα παιδιά τον έριχναν και όλοι μαζί χοροπήδησαν στα «Big City Nights» και «Rock You Like a Hurricane» και τραγούδησαν ανάβοντας τους φακούς των κινητών που έχουν εδώ και καιρό αντικαταστήσει τους αναπτήρες όταν οι Scorpions έπαιζαν τις μπαλάντες τους, με το «Send Me An Angel» να κερδίζει την άτυπη μάχη από τo «Wind of Change» και «Still Loving You». Ακόμα μια επιβεβαίωση της ιδιαίτερης σχέσης που έχουν αναπτύξει οι Scorpions με το κοινό τους στην Ελλάδα.
Μέχρι την επόμενη φυσικά…