Ροζ κορδέλες, γλυκά, λουλούδια και «χρόνια πολλά».
Την ώρα που μία στις τρεις γυναίκες στην Ευρώπη έχει πέσει θύμα σωματικής ή και σεξουαλικής βίας.
Την ώρα που στην Ελλάδα μόνο, μετράμε 5.000 βιασμούς τον χρόνο.
Την ώρα που το 1/3 των γυναικών που χάνουν τη ζωή τους στις ΗΠΑ, δολοφονούνται από τον σύντροφό τους (πρώην ή νυν).
Την ώρα που στη χώρα μας οι γυναίκες αμείβονται κατά 12,5% λιγότερο κατά μέσο όρο από τους άντρες.
Δεν τα θέλω τα χρόνια πολλά σου. Ούτε το σκουπάκι πολύμηχάνημα που μου έκανες δώρο θέλω. Ούτε τις εκπτώσεις στα σέξι εσώρουχα θέλω. Δεν θέλω τα κεράκια τα αναμμένα σε σχήμα καρδιάς ούτε την ποδιά που γράφει «η καλύτερη γυναίκα του κόσμου». Δεν τα θέλω.
Θέλω να με σέβονται. Θέλω να μη με υποτιμούν. Θέλω να μην με βιάζουν. Θέλω να μην με χτυπούν. Θέλω να πληρώνομαι όσο κι εσύ. Θέλω να μπορώ να κυκλοφορώ μόνη μου το βράδυ στο πιο σκοτεινό στενό και να μην φοβάμαι. Θέλω να φοράω ό,τι θέλω χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι για το τι θέλω και ποια είμαι.
Και σε όλα αυτά σε θέλω δίπλα μου, όχι απέναντί μου.
Σε θέλω δίπλα μου όταν με λένε «πουτάνα» επειδή φοράω μίνι, όταν με λένε «καριόλα» επειδή δεν θέλω να κάνω σεξ, όταν δεν με παίρνουν στα σοβαρά επειδή είμαι γυναίκα, όταν με λένε «το αδύναμο φύλο», όταν με θεωρούν ανίκανη να αντεπεξέλθω σε δύσκολες καταστάσεις, όταν μου λένε ότι πηγαίνω στο γήπεδο για να βρω γκόμενο, όταν μου λένε να μείνω «στην κουζίνα μου», όταν μου λένε ότι δεν μπορώ, όταν φοβάμαι, όταν γεννήθηκα και ο πατέρας μου ήθελε αγόρι. Τότε ναι, σε θέλω πλάι μου.
Είμαι εδώ και δεν γιορτάζω, διεκδικώ, όπως εκείνες οι εργάτριες που φώναζαν «Ψωμί και τριαντάφυλλα».
Σήμερα βγαίνουμε στον δρόμο και φωνάζουμε. Για την Ελένη Τοπαλούδη, την Αγγελική Πέτρου και την Κατερίνα από τη Σητεία, που δολοφονήθηκαν από τον σύντροφο/πατέρα/σύζυγό τους, επειδή ήταν γυναίκες. Που ήταν γυναικοκτονίες και όχι απλές δολοφονίες.
