Δικαιοσύνη ζητά η οικογένεια του άτυχου Νίκου Σαμπάνη που βρέθηκε αντιμέτωπη με τον απάνθρωπο κυνισμό των αστυνομικών
Τις τραγικές στιγμές που έζησαν λίγη ώρα αφότου ο Νίκος Σαμπάνης έχασε τη ζωή του από τα πυρά των αστυνομικών στο Πέραμα περιγράφει στο Documento η οικογένειά του. Οι δυο γονείς του Νίκου, ο Γιάννης και η Μαρία, όταν βρέθηκαν στο αστυνομικό τμήμα του Ασπρόπυργου άκουσαν από τους αστυνομικούς ότι ο γιος τους βρίσκεται στα κρατητήρια του τμήματος Ασφαλείας στη ΓΑΔΑ. Ο Νίκος όμως ήταν ήδη νεκρός, όπως έμαθε με δραματικό τρόπο ο πατέρας του στον δέκατο όροφο της Αστυνομικής Διεύθυνσης. Το έμαθε από αστυνομικούς οι οποίοι, όπως περιγράφει, μόνο με συμπόνια δεν τον μεταχειρίστηκαν. Πλέον η οικογένεια που έχασε τον Νίκο, ο οποίος λίγες ώρες πριν πεθάνει ζήτησε 2 ευρώ από τη μάνα του για να φάει ένα σουβλάκι, ζητάει μόνο ένα πράγμα: δικαιοσύνη.
«Εκεί θα δεις το παιδί σου»
Τα λόγια του πατέρα του θύματος Γιάννη Σαμπάνη στο Documento, εκτός από συγκλονιστικά, αναδεικνύουν και τις τραγικές στιγμές που έζησε λίγη ώρα μετά τη δολοφονία του γιου του. Τότε που κανείς δεν του είπε ότι ο γιος του είχε σκοτωθεί. «Εχασα το παλικάρι μου. Είχε δύο παιδιά κι ένα ακόμη έρχεται. Το μόνο που θέλω είναι δικαιοσύνη. Οπως χάθηκε ο γιος μου, έτσι θέλω κι οι αστυνομικοί να μπουν φυλακή. Ο γιος μου δούλευε σε έναν Πακιστανό μηχανικό. Δεν ήξερα να έκλεβε» λέει.
Λίγες ώρες αφότου ο γιος του είχε δολοφονηθεί έφτασαν στον καταυλισμό στον Ασπρόπυργο όπου ζει η οικογένεια αστυνομικοί από το τοπικό αστυνομικό τμήμα: «Ηρθε ο διοικητής με ένα τζιπάκι. Με ρώτησε πού μένει ο Σαμπάνης. Του απάντησα ότι είναι γιος μου. Μου ζήτησε να τον συνοδεύσω στο τμήμα γιατί είχε γίνει κάποιο συμβάν. Οταν μπήκα στο τμήμα τούς ρώτησα αν μπορώ να δω τον γιο μου και μου απάντησαν ότι είναι στο τμήμα Ασφαλείας στη ΓΑΔΑ. “Εκεί θα δεις το παιδί σου” μου είπε ο διοικητής. Πήγα στη ΓΑΔΑ. Ανέβηκα στον δέκατο όροφο, όπου έδωσα κατάθεση. Ο αστυνομικός μου έδειξε μια μεγάλη φωτογραφία. Ηταν του γιου μου. Του το είπα. Μου έδειξε και μια δεύτερη φωτογραφία ταυτότητας. “Αυτός ποιος είναι; Τον αναγνωρίζεις;” με ξαναρώτησε. Ναι, είναι ο γιος μου, του απάντησα. Εβαλα την τζίφρα μου στην κατάθεση. Με το που την έβαλα, τους είπα “αφού τελειώσαμε, μπορώ να δω τον γιο μου;”. “Οχι, δεν μπορείς να τον δεις. Τα συλλυπητήριά μου, γιατί έχει πεθάνει ο γιος σου”. Μόλις το άκουσα αυτό άρχιζα και ούρλιαζα “δολοφόνοι!”. Εφυγαν και με άφησαν μόνο μου στο δωμάτιο».
«Ας έμπαινε φυλακή, θα έβγαινε ζωντανός»
Η Μαρία, η μητέρα του Νίκου Σαμπάνη, με φωνή που οριακά ακούγεται εκφράζει στο Documento την οργή της: «Εγώ θέλω δικαιοσύνη. Μπορούν να μου φέρουν πίσω το παιδί μου; Αφού δεν μπορούν, τουλάχιστον να μπουν στη φυλακή. Εστω αυτός που τον σκότωσε. Την Παρασκευή το απόγευμα το παιδί μου ζήτησε 2 ευρώ να φάει ένα σουβλάκι στη θεία του που έχει μαγαζί. Τον περίμενα το βράδυ. Δεν ερχόταν. Τον έψαξε ο άντρας μου με το αμάξι. Δεν τον βρήκε. Ηρθε το πρωί η αστυνομία και πήγαμε στο τμήμα. Είπαν στον άντρα μου στη ΓΑΔΑ συλλυπητήρια. Εστω ότι πήραν αυτό το αμαξάκι. Τόσοι αστυνομικοί δεν μπορούσαν να τους πιάσουν; Να ρίξουν στα λάστιχα, να κάνουν κάτι; Επρεπε να τον σκοτώσουν; Ας τον έπιαναν, ας τον έβαζαν φυλακή είκοσι χρόνια. Μετά θα έβγαινε έξω, ζωντανός».
«Θέλω δικαιοσύνη»
Η Τασία, η σύζυγος του Νίκου, είναι σχεδόν 22 χρόνων. Παρότι της είναι πολύ δύσκολο να μιλήσει, ζητάει κάτι ξεκάθαρο: «Είμαι σχεδόν 22 χρόνων. Το ένα παιδί είναι τριών χρόνων και το άλλο 6 μηνών. Πώς θα ζήσω τώρα μόνη μου με τρία παιδιά; Ημασταν μαζί με τον Νίκο περίπου πέντε χρόνια. Αυτό που θέλω είναι δικαιοσύνη».
«Τον αγαπούσα πολύ. Μου τον έφαγαν»
Δυο λόγια προσπαθεί να μας πει και ο αδελφός του Νίκου, ο Μιχάλης: «Τον αγαπούσα πολύ τον αδελφό μου. Μου τον έφαγαν. Αυτό που θέλω είναι δικαιοσύνη, ώστε να γνωρίζει και ο Νίκος ότι τουλάχιστον αυτός που τον σκότωσε μπήκε φυλακή».
«Τι ήρωες; Εν ψυχρώ δολοφονία»
Ο ξάδελφος του Νίκου, ο Μπάμπης, μας είπε: «Ακόμα δεν το πιστεύουμε. Εν ψυχρώ δολοφονία και οι αστυνομικοί είναι ελεύθεροι. Εριξαν τόσες σφαίρες και δεν ακούσαμε μια συγγνώμη. Και τους φώναζαν και ήρωες. Τι ήρωες; Μπορούν να μας φέρουν πίσω το παιδί στην αγκαλιά μας, όπως έχουν τα δικά τους οι οικογένειες των αστυνομικών;».
