Η 48ωρη άδεια που δόθηκε από το συμβούλιο των φυλακών στον Δημήτρη Κουφοντίνα έχει γίνει το πιο hot fidget spinner σε ατσούμπαλα χέρια.
Προσπαθεί ο καθένας να το γυρίσει και να ισορροπήσει όπως τον βολεύει.
Είναι πρόκληση για τους συγγενείς των νεκρών; Ναι είναι, δεν έχω καμία αμφιβολία γι’ αυτό.
Όμως διάολε. Η Δημοκρατία έχει κανόνες. Η Δημοκρατία δεν μπορεί να είναι αλά καρτ, όπως τυχαίνει να είναι πολλοί νόμοι.
Η Δημοκρατία δεν έπρεπε να τρομάζει από την άδεια στον κάθε Κουφοντίνα. Αλλά η δημοκρατία μας είναι στρεβλή. Ασκείται πλέον μέσω twitter & Facebook, δηλαδή με κραυγές.
Άκουγα τον γιο του δολοφονημένου Μπακογιάννη, που έλεγε: έκλεινα την τηλεόραση για να μην αναγκαστώ να πω στα παιδιά μου αυτός που δολοφόνησε τον παππού σας πίνει τον καφέ του.
Μου είναι πολύ δυσάρεστο να απευθυνθώ σε ένα παιδί που μεγάλωσε χωρίς τον πατέρα του επειδή το αποφάσισε ο Κουφοντίνας, αλλά θέλω να απευθυνθώ στον πολιτικό.
Και νομίζω ότι ένας πολιτικός θα έπρεπε να μπορεί να ανεχθεί και τον δολοφόνο σε άδεια 48 ωρών εφόσον το προβλέπει η νομοθεσία και μάλιστα να το φέρνει ως παράδειγμα για το πώς λειτουργεί ένα δημοκρατικό καθεστώς.
Είναι πάντως δύσκολο, ίσως και απάνθρωπο να «ζητάω» από θύματα της τρομοκρατίας να σκεφτούν με την δική μου ψυχραιμία.
Από την άλλη, είδα τον γιο του Κουφοντίνα να βάζει αμήχανα το χέρι του στην πλάτη του πατέρα του μπαίνοντας στο σπίτι τους στο Βαρνάβα. Αυτό δεν πρόλαβε να το κάνει ο Κώστας Μπακογιάννης. Και ως πατέρας κι εγώ ένιωσα ένα τσίμπημα στην καρδιά μου.
Ούτε ο Αξαρλιάν…
Περισσότερο από την άδεια που δικαιούται ο κάθε κρατούμενος (με) τρομάζει η στήριξη ή για να το πω καλύτερα η ανάγκη κάποιων να στηρίξουν έναν δολοφόνο (όπως κι αν αυτοπροσδιορίζει την δολοφονική του δράση ο ίδιος).
