Το ζήσαμε κι αυτό. Ο δημοσιογράφος έκανε παραδειγματικά τη δουλειά του, με το ρεπορτάζ για το Μιχάλη Σάλλα, αλλά αυτό δεν άρεσε στον επίτιμο πρόεδρο της Τράπεζας Πειραιώς. Επίσης δεν άρεσε στα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης που απέφυγαν να αναπαράγουν πραγματικά περιστατικά. Λες και δεν τους απασχολεί μία υπόθεση που κρύβει πολλές αλήθειες και άπτεται του δημοσίου συμφέροντος.
Οχι με την έννοια του κρατικού, το οποίο συχνά διαφέρει από το δημόσιο, αλλά με την έννοια του κοινού συμφέροντος που συμπεριλαμβάνει και το ιδιωτικό. Ο πρώην τραπεζίτης και νυν επιχειρηματίας Σάλλας, αφού επιβεβαίωσε το ρεπορτάζ της εφημερίδας Documento σχετικά με αγοραπωλησίες ακινήτων με αντισυμβαλλόμενους τον ίδιο ή και μέλη της οικογένειάς του και την Τράπεζα Πειραιώς, στην οποία κατείχε ανώτατη διοικητική θέση, δήλωσε ότι δεν έχει γίνει κάτι μεμπτό και ότι η εφημερίδα δεν έπρεπε να γράψει για το πόρισμα που συνέταξαν δικαστές (σύμφωνα με το οποίο υπάρχουν ενδείξεις αξιόποινων πράξεων).
Δεν είναι δουλειά του δημοσιογράφου να κρίνει εάν έχει γίνει κάτι μεμπτό ή όχι. Ομως είναι δουλειά του να γράφει αυτά που συμβαίνουν. Και αυτό έκανε. Συνεπώς ο κ. Σάλλας αντί να κατηγορεί τους δημοσιογράφους και τους δικαστές και να δηλώνει ότι οι ποινικές διώξεις σε τραπεζίτες χαλάνε το επενδυτικό κλίμα (σπεύδοντας να δώσει συνέντευξη στον κρατικό Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων), οφείλει να εξηγήσει στους τότε μετόχους της Τράπεζας Πειραιώς τι ακριβώς γινόταν με τα ακίνητα της τράπεζας. Δηλαδή, να ενημερώσει για τις σχετικές συναλλαγές και να πείσει ότι πρώτον δεν έβλαψε την τράπεζα και δεύτερον ότι δεν έκανε κάτι που δεν μπορούσαν να κάνουν κι άλλοι πολίτες ή μέτοχοι της τράπεζας. Οτι δηλαδή δεν αξιοποίησε τη θέση του ως πρόεδρος ή ως διευθύνων σύμβουλος της τράπεζας προκειμένου να κάνει αγοραπωλησίες ακινήτων με αντισυμβαλλόμενο την τράπεζα που ο ίδιος διοικούσε. Γιατί εάν το έκανε ενώ δεν μπορούσε να το κάνει ο οποιοσδήποτε τότε αυτό λέγεται σύγκρουση συμφερόντων και δεν θα έπρεπε να συμβαίνει από τον πρόεδρο μιας τράπεζας. Ασε που στερούσε την ίδια δυνατότητα σε άλλους να κάνουν το ίδιο. Ποιός ξέρει ίσως και με καλύτερους όρους για την τράπεζα.
Επίσης, επειδή η τράπεζα κάποια στιγμή χρεοκόπησε και σώθηκε με τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων θα πρέπει να εξηγήσει τα ίδια ακριβώς προς όλους τους Ελληνες φορολογούμενους.
Εν συνεχεία θα πρέπει να δώσει λογαριασμό για μια σειρά πεπραγμένων που δεν το έκανε όσο διοικούσε την τράπεζα. Για παράδειγμα θα πρέπει να μας πει πόσα κουρέματα δανείων έγιναν και σε ποιούς γιατί σε σχετικές ερωτήσεις οι υπηρεσίες της τράπεζας δν απάντησαν. Επίσης θα πρέπει να εξηγήσει γιατί η τράπεζα έδινε διαφημίσεις και χορηγίες στον τύπο χωρίς ουσιαστικά κριτήρια. Και να μας πει γιατί καθυστέρησε να διεκδικήσει τα χρήματα που έδωσε στα πολιτικά κόμματα. Για παράδειγμα γιατί έκανε αγωγή στη Νέα Δημοκρατία ενώ θα μπορούσε να εκδώσει διαταγή πληρωμής, όπως η τράπεζα κάνει για την πλειοψηφία των δανειοληπτών; Αυτά είναι μόνο ελάχιστες περιπτώσεις για τις οποίες η Τράπεζα Πειραιώς και ο Μιχάλης Σάλλας οφείλουν να δώσουν εξηγήσεις.
Μακάρι στη χώρα να υπήρχαν καμιά δεκαριά δημοσιογράφοι, οι οποίοι να γράφουν για πραγματικά περιστατικά και όχι αυτά που σερβίρουν οι έχοντες οικονομική ή άλλη δύναμη. Δυστυχώς οι δημοσιογράφοι έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Αυτό το επιβεβαίωσε προσφάτως το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων το οποίο αντί να ζητήσει από τον δημοσιογράφο να ψάξει και να παρουσιάσει την υπόθεση όπου εμπλέκεται ο κ. Σάλλας, ο δημοσιογράφος του ΑΠΕ πήρε συνέντευξη δίχως να ρωτήσει για την ταμπακιέρα.
