Γράφει ο Jonathan Beverly *
Στεκόμουν γονατιστός στο 25 μίλι του Μαραθωνίου στο Ντουλούθ της Μινεσότα και ο γιος μου με είδε και ανησύχησε. Είχα φτάσει είκοσι λεπτά αργότερα από όσο συνήθως στους αγώνες μου και δεν έβλεπα πως θα κατάφερνα να περάσω τη γραμμή του τερματισμού.
“Είναι εντάξει μαμά”, ρώτησε τη γυναίκα μου που σαν βετεράνος αθλήτρια απάντησε με ψυχραιμία: “Ναι μικρέ μην ανησυχείς. Δεν είναι αυτό που νομίζεις”.
Ο Μαραθώνιος
Έχω γοητευθεί από την απόσταση του Μαραθωνίου από την πρώτη μου απόπειρα στα 16 μου το 1980. Αθλητικό παιδί, έτρεχα αρκετά μίλια και τελικά κατάφερα να τερματίσω σε 03:23, έστω και αν λίγο πριν το τέλος έπεσα στον “τοίχο” και όταν γύρισα σπίτι ζαλιζόμουν και ήμουν εντελώς εξαντλημένος.
Τριάντα επτά χρόνια από το ντεμπούτο μου, έθεσα αυτό το πρώτο σημάδι ως “ρεαλιστικό” στόχο μου για την επιστροφή μου ως στα 53 μου και μετά από 8 χρόνια αποχής από Μαραθωνίους.
Ο προγραμματισμός
Είχα προγραμματίσει μάλιστα να γράψω ένα άρθρο για το πόσο ευκολότερο είναι τώρα από ό, τι ήταν τότε, δεδομένου τα πόσα έμαθα μετά από τόσους Μαραθωνίους και τερματισμούς, μετά από τόσες προπονήσεις. θεοί του Μαραθωνίου είχαν διαφορετικές ιδέες, πάντως…
Την ημέρα του αγώνα, ακόμη και ο «ιδανικός» μου στόχος του 03:20 και κάτω, φαινόταν συντηρητικός και εξαιρετικά εφικτός μετά τα πρώτα δροσερά, γραφικά 15 μίλια δίπλα στη Λίμνη.
Αλλά όταν ο ήλιος ανέβηκε ψηλότερα και πιο ζεστός και ο ρυθμός μου επιβραδύνθηκε, βρήκα τον εαυτό μου να κολλάει και έπειτα να αρχίσει να αφήνει τον ένα στόχο μετά τον άλλον, βάζοντας μικρότερους.
Ήμουν, πάντως, αποφασισμένος να ολοκληρώσω τη διαδρομή, έστω και αν δεν πετύχαινα το στόχο μου.
Όμως, τελικά κατέληξα στο πλάι του δρόμου, κολλημένος στον “τοίχο” στο 25ο μίλι. Όπως είχε συμβεί και άλλες 6 φορές, από τους 27 Μαραθωνίους που είχα συμμετάσχει συνολικά και οι οποίο τις περισσότερες φορές ήταν κάτω από τις 3 ώρες.
Τις περισσότερες φορές, ο μαραθώνιος ελέγχει τον δρόμο. Εμείς οι δρομείς παίζουμε βήμα, βήμα στο μεγάλο δράμα της φθοράς. Και πρέπει έχετε σεβασμό σε μια απόσταση που μπορεί διαλύσει τα καλύτερα πλάνα, τον στόχο και να στείλει στον κάδο την προετοιμασία μηνών.
Και όταν αυτό συμβεί ανακαλύπτουμε αλήθειες για τον εαυτό μας. Γιατί ακόμα και αν έχεις χάσει όλους τους στόχους σου, δεν σταματάς. Τρεκλίζοντας συνεχίζεις. Πρέπει να περάσω τη γραμμή.Πιέζω τον εαυτό μου να κάνει μερικά ακόμα βήματα και δίνω όλες μου τις δυνάμεις για να φτάσω τρέχοντας στον τερματισμό. Ηρωικό;
Σχεδόν μια εβδομάδα αργότερα, με τους πόνους ακόμα στο κορμί μου και κάνοντας απολογισμό δεν αισθάνομαι ικανοποιημένος που πίεσα τόσο πολύ τον αυτό μου να τελειώσει. Δεν είμαι ικανοποιημένος με τον ηρωισμό. Γιατί ο Μαραθώνιος ήταν, είναι και θα είναι πάντα μια δύσκολη υπόθεση. Και θα είναι πάντα εκεί.
Και παρά το γεγονός ότι έχω μάθει πολλά, για την προπόνησή μου, για την διατροφή μου, για τη στρατηγική, για τη συγκέντρωση, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Την επόμενη φορά που θα σταθώ στην γραμμή της εκκίνησης, θα προσθέσω ένα ακόμα εφόδιο. Τη γνώση. Ο Μαραθώνιος μπορεί να σε κερδίσει. Και αυτό ίσως τελικά να είναι το θέμα…
*Ο Jonathan Beverly είναι συγγραφέας, δρομέας, φωτογράφος και αρθρογράφος του Runner’s World, ενώ έχει γράψει τα βιβλία “Your Best Stride” and “Run Strong, Stay Hungry”.
Πηγή runnfun.gr
