Απέναντι στις κρίσεις δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Ποτέ δεν ήμασταν. Ο καθένας εκκινεί από διαφορετική αφετηρία. Aλλα όνειρα κάνει ο καραγκιόζης στο τσαρδί του κι άλλα στο σεράι του ο βεζίρης. Είναι προφανές ότι άλλοι αποδέχονται και υπερασπίζονται το σύστημα, κάποιοι άλλοι προσδοκούν την ανατροπή του. Την ώρα που ο Κυριάκος λέει «vouchers κατάρτισης» κάποιοι λένε «δουλειές και αξιοπρεπείς μισθοί».
Την ώρα που ο Ρέγκλινγκ του ESM λέει «δημοσιονομική πειθαρχία» κάποιοι άλλοι προκρίνουν την επιλεκτική απειθαρχία. Την ώρα που ο Σαββόπουλος τραγουδά «Τσιόδρα μου, Τσιόδρα μου» ορισμένοι άδουν «Αχ πού ’σαι, νιότη, που ’δειχνες πως θα γινόμουν άλλος». Την ώρα που ορισμένοι με κάθε ευκαιρία προπαγανδίζουν τη συμμόρφωση κάποιοι άλλοι σηκώνουν παντιέρα τη σημαία της ανυπακοής.
Ετσι λειτουργεί η δημοκρατία κι έτσι πρέπει να λειτουργεί εδώ που τα λέμε. Ο πραγματικός κίνδυνος σήμερα για τη δημοκρατία είναι η ποινικοποίηση της ανυπακοής, η ταύτιση της τελευταίας με τον λαϊκισμό (ο οποίος τις περισσότερες φορές είναι ακροδεξιάς προέλευσης, συνεπώς διόλου εχθρικός με το σύστημα και τις κυρίαρχες ελίτ) και σε ακραίες περιπτώσεις και με την τρομοκρατία και η ταυτόχρονη θεοποίηση της συμμόρφωσης.
Οι πρώτοι γίνονται οι αποδιοπομπαίοι του κυρίαρχου συστήματος και οι δεύτεροι οι σταρ ενός λαϊφστάιλ που προπαγανδίζει μια ευζωία για λίγους με εκατοντάδες σκελετούς στα ντουλάπια της. Υγειονομικά, για να έρθουμε και στο ζητούμενο, χρέος της πολιτείας είναι η προστασία των αδυνάτων. Η ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας.
Για να μας μείνει και χρυσή παρακαταθήκη σε καιρούς κανονικότητας. Γιατί για να είμαστε ειλικρινείς, το ΕΣΥ και προ πανδημίας είχε τα χάλια του.
«Μη σου τύχει» φώναζαν οι πολίτες για την περίπτωση που έπρεπε να νοσηλευτείς σε δημόσιο νοσοκομείο.
