Το πρώτο για το οποίο πρέπει να ντρέπονται οι Έλληνες πολίτες είναι ορισμένες εκφράσεις της εγχώριας δημοσιογραφίας που λιγώθηκε περισσότερο από το ζεύγος Μητσοτάκη με τον Αμερικανό ιέρακα Μάικ Πομπέο.
Ένας από τους πιο αντιδραστικούς πολιτικούς των ΗΠΑ, διακεκριμένο στέλεχος στο ακροδεξιό Tea Party, και κολλητό του φευγάτου Τραμπ- άρα υπ’ ατμόν.
Ελάχιστοι δημοσιογράφοι ανέδειξαν αυτό το πρόσωπο του Αμερικανού. Και κανείς δεν έθεσε ένα απλό ερώτημα: τι δουλειά είχε Έλληνας Πρωθυπουργός σε αμερικανική βάση;
Αντίθετα η παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη στη βάση των ΗΠΑ στη Σούδα, δίπλα τον Αμερικανό υπουργό, προβλήθηκε ως… «εθνικό επίτευγμα».
Πάλι καλά δεν ανακήρυξαν την Κρήτη… παράρτημα της βάσης, δίκην προσάρτησης της χώρας στην αμερικανική ομπρέλα προστασίας- για την οποία πανηγυρίζουν τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, προτάσσοντας ότι ο Ερντογάν… σκάει από το κακό του. Σα να απευθύνονται σε ανόητους.
Ο εκπρόσωπος του αμερικανικού κατεστημένου έφτασε στη Σούδα- αμερικανικό έδαφος κατά νόμο- συνοδευόμενος όχι μόνο από τους υπαλλήλους του, αλλά από τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας. Έτσι ακριβώς: Πρωθυπουργός συνοδεύει έναν… υπουργό!
Ο Μάικ Πομπέο μπορεί να είναι μέλος της αμερικάνικης κυβέρνησης, και βεβαίως μπορεί να είναι φίλο ενεργειακών και τεχνολογικών εταιριών και βιομηχάνων όπλων.
Μπορεί να είναι φορέας ισχύος και εκπρόσωπος της υπερδύναμης. Αλλά δεν παύει να είναι υπουργός. Και ο ομόλογός του στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο είναι ο υπουργός Εξωτερικών.
Μπορεί να γίνει δεκτός -ακριβώς αυτή είναι η διατύπωση- από τον Έλληνα Πρωθυπουργό. Μπορεί να γίνει δεκτός από την Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Αλλά στο επίπεδο του είναι ο Νίκος Δένδιας.
Δεν πρέπει να υπάρχει προηγούμενο αρχηγού κυβέρνησης που… συνοδεύει υπουργό ξένου κράτους σε έδαφος που δεν είναι ελληνικό. Ούτε… υπουργός του να ήταν.
Δεν υπάρχει πουθενά στο δυτικό ημισφαίριο σύστημα ενημέρωσής που δεν θα καυτηριάσει το φαινόμενο επικεφαλής κυβέρνησης που αυτοτοποθετείται απέναντι σε υποδεέστερο κατά το πρωτόκολλο αξιωματούχο ξένης κυβέρνησης, κατά τον τρόπo που είδαμε να το κάνει ο Μητσοτάκης.
Ακόμη και η υποδοχή σοβιετικών υπουργών Εξωτερικών από αρχηγούς χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας τηρούσε τα προσχήματα.
Δικαίωμα του Κυριάκου Μητσοτάκη να υποδεχθεί τον Πομπέο σαν…φίλο του. Εδώ γελάνε και τα ψάρια στη Σούδα, αλλά, αν έτσι το αντιλαμβάνεται, γούστο του και καπέλο του.
Δικαίωμά του να τον τραπεζώσει και να τον κοιμίσει στο εμβληματικό σπίτι των Μητσοτάκηδων –φουκαριάρα Ντόρα, τι σου έμελλε. Είναι θέμα δημοσίων σχέσεων υπέρ της της χώρας. Προφανώς και δικαίωμά του να εκχωρήσει και διευκολύνσεις, αν το εγκρίνει η ελληνική Βουλή.
Αλλά τι δουλειά είχε να τον… συνοδεύει στην αμερικανική βάση; Τι πήγε να κάνει σε ένα χώρο που δεν υπάγεται στη δικαιοδοσία του ως Πρωθυπουργού; Η παρακείμενη ελληνική βάση, δεν τον καλύπτει. Η δουλικότητα ξεχείλιζε απο παντού. Προσωπικά – και ως οικογένεια- μπορεί να αισθάνεται ότι θέλει. Αλλά εκπροσωπεί κάτι .
Κανείς δεν μπορεί να γίνεται χαλί να τον πατήσει ο κάθε Πομπέο, όση ισχύ και αν έχει. Η Ελλάδα δεν είναι προτεκτοράτο. Συνεπώς κανείς δεν μπορεί να την εκλαμβάνει έτσι. Ούτε οι ξένοι, ούτε οι δικοί της πολιτικοί.
Ειδικά όσοι ξίνισαν επειδή ο Τσίπρας δεν καθόταν σε στάση προσοχής μπροστά τον Ομπάμα δεν μπορούν να υποτιμούν την χώρα υποδεχόμενοι σαν Ρωμαίο ύπατο έναν Αμερικανό υπουργό.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο anoixtoparathyro.gr με πλήρη τίτλο: Δεν αλλάζει η δουλικότητα της Δεξιάς. 1945: «Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας» – 2020: «Υπουργέ μου, ιδού η χώρα σας» – Τι δουλειά είχε Έλληνας Πρωθυπουργός σε αμερικανική βάση;
