Δέκα ταινίες που παίζονται τώρα στο Netflix και πρέπει να δεις οπωσδήποτε

Η τηλεοπτική πλατφόρμα που έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας, εκτός από τα πολυδιαφημισμένα νέα φιλμ και τις δημοφιλείς σειρές, έχει στα αρχεία της κάποια φιλμ-θησαυρούς (παλιά αλλά και πιο πρόσφατης σοδειάς) που δεν πρέπει να χάσετε.

Spirited Away (Animation- 2001) Του Χαγιάο Μιγιαζάκι

Η ταινία που κέρδισε την Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου και το όσκαρ καλύτερου animation κυκλοφόρησε στις ελληνικές αίθουσες με τον τίτλο «Ταξίδι στη χώρα των θαυμάτων». Ο αυθεντικός τίτλος του φιλμ που γύρισε ο μέγιστος Χαγιάο Μιγιαζάκι στο Studio Ghibli είναι «Sen to Chihiro no Kamikakushi» που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «Η Εξαφάνιση της Sen και της Chihiro». Για πολλούς θεωρείται το κορυφαίο animation όλων των εποχών επειδή παντρεύει αριστουργηματικό τον κόσμο των πνευμάτων και της φαντασίας με το ρεαλισμό και την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων. 

Η μικρή Chihiro που κάνει τα πάντα για να απελευθερώσει τους γονείς της από τα μάγια που τους μεταμόρφωσαν σε γουρούνια είναι ένας αυθεντικός χαρακτήρας, με τα αρνητικά και τα θετικά του, που δεν ανήκει αποκλειστικά στο χώρο του παραμυθιού. Η ιστορία ενηλικίωσης της είναι γεμάτη από παραβολές, μυστικά και θαύματα που δεν είναι εύκολο να αποκωδικοποιήσει πλήρως ο δυτικός θεατής και αλληγορικές σκηνές που «φωτογραφίζουν» σκληρά ενήλικα θέματα: από την παιδική πορνεία μέχρι το οικονομικό κραχ στην Ιαπωνία των 90ς.

Donnie Brasco (Γκανγκστερική- 1997) Του Μάικλ Νιούελ

Στην αντίπερα όχθη του γοητευτικού και εξιδανικευμένου σινεμά των γκάνγκστερ του Σκορσέζε και του Κόπολα, ο βρετανός Νιούελ του «Τέσσερις γάμοι και μια κηδεία» καταγράφει την πραγματική ιστορία του μυστικού πράκτορα του FBI Τζόζεφ Πιστόνε, που μπαίνει στους κύκλους της μαφιόζικης φαμίλιας, παριστάνοντας τον έμπορο διαμαντιών Ντόνι Μπράσκο, χάρη στη γνωριμία του με τον κακορίζικο μικρογκάνγκστερ Λέφτι, τον οποίο υποδύεται ανεπανάληπτα ο Αλ Πατσίνο. 

Μια μελαγχολική, αντιηρωική και «βρώμικη» καταγραφή του νεοϋορκέζικου υπόκοσμου των 70ς, με έμφαση στις λεπτομέρειες της καθημερινότητας των γκάνγκστερ και στο τελετουργικό του εγκλήματος. 

Αξίζει να επισημανθεί η σπουδαία δουλειά του Τζόνι Ντεπ στο ρόλο του Πιστόνε-Μπράσκο. Αν δεν υπήρχε η σαρωτική ερμηνεία του Πατσίνο, ίσως να μιλούσαμε για την καλύτερη παρουσία του Ντεπ.

Paddington (Οικογενειακή -2014) Του Πολ Κινγκ

Μην κάνετε το λάθος να υποτιμήσετε το καλοκάγαθο αρκουδάκι που ταξιδεύει από τα βάθη της ζούγκλας του Περού στο Λονδίνο, από όπου και αποκτά το ανθρώπινο όνομα του που οφείλεται στο κεντρικό σταθμό του λονδρέζικου downtown. 

Εκτός από την βλοσυρή ματιά του που μπορεί να σας αφήσει κάγκελο, ο Πάντινγκτον είναι ικανός να μετατρέψει ένα ολόκληρο σπίτι σε υποβρύχιο (σκηνή ανθολογίας εκείνη στο λουτρό που ο ήρωας κάνει τον Χρούντι Μπάγκσι του Πίτερ Σέλερς στο «Πάρτι» να μοιάζει με αρχάριο), να συλλάβει με τον πιο δαιμόνιο τρόπο τον πορτοφολά της πόλης, να επιβάλει νέους κανόνες συμπεριφοράς στην άκαμπτη βρετανική οικογένεια, να γίνει είδωλο της πιτσιρικαρίας και να φέρει στα όρια παράκρουσης την σατανική ταριχεύτρια της Νικόλ Κίντμαν.

Step Brothers (Κωμωδία- 2008) Του Ανταμ Μακέι

Δύο τύποι που μοιάζουν σαν δίδυμα αδέλφια αλλά δεν είναι. Ο Μπρέναν (Γουίλ Φέρελ) και ο Ντέιλ (Τζον Σ. Ράιλι) υπομένουν το βασανιστήριο να βλέπουν τους γονείς τους – ο πρώτος την μητέρα του και ο δεύτερος τον πατέρα του- να παντρεύονται και να αναγκάζονται σε υποχρεωτική συγκατοίκηση. 

Το γεγονός ότι είναι δύο ανεπρόκοποι σαραντάρηδες που κάνουν σαν μωρά και έχουν απίστευτα καπρίτσια στη συμπεριφορά τους φυσικά και δεν βαραίνει μόνο τους ίδιους αλλά κυρίως τους «τέλειους» γονείς τους. Χοντράδες, σεξιστικά αστεία, βωμολοχίες, καφρίλες και ακρότητες που διαλύουν κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας κάνουν το φιλμ την χοντροκομμένη κωμωδία που απολαμβάνεις χωρίς ενοχές και με δυνατά γέλια.

Uncut Gems/ Άκοπο Διαμάντι (Κοινωνική- 2019) Των Μπένι και Τζος Σαφντί

Τα αδέρφια από τη Νέα Υόρκη που μας χάζεψαν πριν από τρία χρόνια με το «Good Time» όπου έλαμψε το υποκριτικό άστρο του Ρόμπερτ Πάτινσον επαναλαμβάνουν τη μαγική συνταγή σε μια ακόμη πιο απαιτητική ταινία που θυμίζει την τραχιά, ρεαλιστική γοητεία του σκορσεζικού σύμπαντος των 70ς. 

Ο Άνταμ Σάντλερ στο ρόλο του νεοϋορκέζου κοσμηματοπώλη με τους εκλεκτούς πελάτες (σταρ και πρωτοκλασάτοι αθλητές μεταξύ άλλων) που ζει όχι απλώς επικινδύνως αλλά διαρκώς με το πόδι στο γκάζι, θα δει ότι το χάος στη ζωή του δεν είναι και τόσο υγιεινό. 

Ένας λαθραίος πολύτιμος λίθος που βρίσκεται στα χέρια του, η εμμονή του παίκτη του ΝΒΑ να αποκτήσει το «μαγικό» πετράδι , τα χρέη που καταπίνουν τον ήρωα και οι τοκογλύφοι που τον καταδιώκουν, η αδυναμία να ισορροπήσει μεταξύ οικογένειας και ερωμένης, το τελευταίο μεγάλο στοίχημα που μετατρέπεται σε ανάσα ζωής. Αν θέλετε να δείτε πως είναι το σινεμά- αδρεναλίνη που παρακολουθείται μονορούφι δεν θα χάσετε την ταινία αυτή (παραγωγής Netflix παρακαλώ), η οποία αποδεικνύει επίσης ότι ο Σάντλερ δεν είναι μόνο ένας κωμικός ηθοποιός.

Zodiac (Θρίλερ- 2007) Του Ντέιβιντ Φίντσερ

Ο κατά πολλούς κορυφαίους σύγχρονος αμερικανός σκηνοθέτης υπέγραψε πριν από 13χρόνια ένα εγκεφαλικό θρίλερ χωρίς τα γνωστά κλισέ ή την απειλητική ατμόσφαιρα που επισκιάζει την ίντριγκα. 

Θέμα του «Zodiac» η αυθεντική δράση ενός σίριαλ κίλερ που έδρασε στις ΗΠΑ στα 60ς στο Σαν Φρανσίσκο αλλά ο Φίντσερ επιλέγει το ρεαλισμό αντί την βιρουοζιτέ και το δράμα αντί του σασπένς. Με όχημα κυρίως μια ανυπέρβλητη κλειστοφοβική αγωνία που πηγάζει από μια παράδοξη για το είδος αφήγηση και τη σύγκρουση των βασικών χαρακτήρων ( ο αστυνομικός ντετέκτιβ Μαρκ Ράφαλο, ο ρεπόρτερ του Ρόμπερτ Ντάουνι τζούνιορ και ο σκιτσογράφος του Τζέικ Τζίλενχαλ) ο Φίντσερ μιλάει σαρκαστικά για την αποτυχία του αμερικανικού συστήματος, την επικίνδυνη γοητεία της ηδονοβλεψίας και κυρίως την προβληματική σχέση media- κοινού- πληροφόρησης που αποδεικνύει ότι η πραγματικότητα πολλές φορές ξεπερνά τη φαντασία. 

Το τελικό συμπέρασμα ότι η αναζήτηση της αλήθειας μερικές φορές δεν έχει κανένα νόημα είναι η αποθέωση του κυνισμού και της ματαιοδοξίας στην πιο πεσιμιστική ταινία της φιλμογραφίας του Φίντσερ.

Κάποτε στη Δύση (Once upon a time in West- 1968) Του Σέρτζιο Λεόνε

Το σπαγγέτι γουέστερν που έβαλε τα γυαλιά στο Χόλιγουντ χρησιμοποιώντας τα δικά του εξάσφαιρα (ο Χένρι Φόντα και ο Τσαρλς Μπρόνσον μετά από την άρνηση του Ίστγουντ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους) αλλά χάρη στην ευφυία του τρομερού Λεόνε, του σκηνοθέτη που πίνουν… ρούμι στο όνομα του όλοι οι μεταγενέστεροι του σκηνοθέτες που τίμησαν το είδος με βάση τις δικές του τεχνικές, μεταποιήθηκε σε ένα μνημείο της έβδομης τέχνης και για πολλούς στο κορυφαίο απομυθοποιητικό γουέστερν ever. 

H ιστορία χτίζεται γύρω από δύο συγκρούσεις: μια που αφορά στην κατασκευή ενός σιδηροδρόμου στο Φλάγκστοουν, μια φανταστική πόλη της αμερικανικής Δύσης και στην περιπέτεια εκδίκησης ενός πιστολέρο για να βρει το φονιά του αδελφού του. Το σενάριο του φιλμ που είχε επίσης στο καστ τον Τζέισον Ρόμπαρντς στο ρόλο ενός ληστή και την Κλαούντια Καρντινάλε ως πόρνη, γράφτηκε από τον Λεόνε και τον Σέρτζιο Ντονάτι, βασισμένο σε μια ιστορία των Λεόνε, Μπερνάρντο Μπερτολούτσι και Ντάριο Αρτζέντο ενώ την μουσική συνέθεσε ο Ένιο Μορικόνε.

Ένας προφήτης, μα τι προφήτης (Monty Python’s Life of Brian- 1979) Του Τέρι Τζόουνς

Οι Μπόντι Πάιθον δίνουν την δική τους άποψη πάνω στην ιστορία του Ιησού Χριστού που για σεναριακούς λόγους τον βαφτίζουν Μπράιαν. Όλα ξεκίνησαν από ένα αστείο του Άιντλ όταν ρωτήθηκε ποια θα είναι η επόμενη ταινία τους: «Η ζωή του Χριστού, Πάθος για δόξα» απάντησε και στην αρχή όλοι γέλασαν. 

Το φιλμ που περιγράφει μερικές καθημερινές σκηνές από τη ζωή του Ιησού- Μπράιαν και είναι ελαφρώς στρεβλωμένες από εκείνες της Καινής Διαθήκης κινδύνευσε σοβαρά να μην ολοκληρωθεί καθώς η εταιρεία παραγωγής απέσυρε τη χρηματοδότησή της λίγο πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, φοβούμενη τις αρνητικές αντιδράσεις που θα προκαλέσει μόλις βγει στις αίθουσες. Ο άνθρωπος που έσωσε τους Μόντι Πάιθον ήταν ένας Μπιτλ. Ο Τζορτζ Χάρισον όταν έμαθε από τον φίλο του Έρικ Άιντλ (ένας από τους δαιμόνιους κωμικούς της παρέας) τα κακά μαντάτα προσφέρθηκε να τους βοηθήσει και πλήρωσε τα 5 εκατομμύρια δολάρια που απαιτούνταν για να ολοκληρωθεί η ταινία βάζοντας υποθήκη το σπίτι του. Όταν ο Άιντλ τον ρώτησε γιατί δίνει τόσα λεφτά για μια ταινία, η απάντηση του πρώην σκαθαριού ήταν αφοπλιστική: «Γιατί θέλω να τη δω στο σινεμά!».

Αόρατος επισκέπτης (Invisible guest- 2016) Του Οριόλ Πάουλο

Παντρεμένος επιχειρηματίας με εξωσυζυγική σχέση κατηγορείται για το φόνο της ερωμένης του. Η δικηγόρος που αναλαμβάνει την υπεράσπιση του διαπιστώνει κενά στην ομολογία του και η παρουσία ενός αναπάντεχου μάρτυρα πυροδοτεί μια σειρά απρόβλεπτων εξελίξεων. 

Ο ισπανός σκηνοθέτης τιμά και με το παραπάνω το χιτσκοκικό σύμπαν, με μια σειρά ανατρεπτικών σπουδών πάνω στον τρόμο της καθημερινότητας. Το φιλμ ξεκινά από μια συμβατική συνθήκη (τίποτα πιο συνηθισμένο από ένα ζευγάρι παράνομων εραστών που προσπαθεί να τη βγάλει καθαρή) που μεταμορφώνεται σε δυναμικό νεονουάρ που αντιστέκεται σθεναρά στις επιβεβλημένες νόρμες του είδους. Το σκηνικό και κυρίως οι κοινωνικές ταυτότητες όλων ανεξαιρέτως των πρωταγωνιστών (ο ανερχόμενος επιχειρηματίας της χρονιάς και η διάσημη φωτογράφος μόδας διατηρούν όλη την αλαζονεία και το στυλάκι του στάτους τους) έχουν σημαντικό μερίδιο στη σημειολογική ανάγνωση του φιλμ και κυρίως, στην απολαυστική παρακολούθηση του.

Δημόσιος κίνδυνος (Public enemies- 2009) Του Μάικλ Μαν

Η αληθινή ιστορία του Τζον Ντίλιγκερ δια χειρός Μαν (ο δημιουργός της «Έντασης») γυρισμένη με την ψηφιακή άνεση αλλά και την τάση του σκηνοθέτη να πάει κόντρα στους χολιγουντιανούς κανόνες του θεάματος, επηρέασε την εμπορική καριέρα του φιλμ – μέτρια καθώς κόστισε 100 περίπου εκατομμύρια δολάρια και συγκέντρωσε 214 από όλο τον πλανήτη- στην εποχή του. 

Με ρυθμό ασυμβίβαστο ως προς τις φιλικές προς το θεατή φόρμες, απομυθοποίηση όλων των ηρωικών συμβόλων της γκανγκστερικής περιπέτειας και έμφαση κυρίως στο ιστορικό σκέλος της αφήγησης που αφορά κυρίως στην κόντρα του ήρωα (μια υπόγεια έντονη ερμηνεία από τον Τζόνι Ντεπ που αποκαλύπτεται δυναμικά στα ξεσπάσματά του) με τα αφεντικά του FBI ή στην ερωτική ιστορία με την Μαριόν Κοτιγιάρ, το φιλμ είναι ένα πειραγμένο, τσαλακωμένο παρά την προσεγμένη φωτογραφία του Ντάντε Σπινότι, γκανγκστερικό έπος με ανεξάρτητη και κατάμαυρη ψυχή.