Αυτή η απολίτικη συζήτηση για το σχέδιο «∆ήµητρα» του Γιάνη Βαρουφάκη ήταν ευθύς εξαρχής ενοχλητική αλλά πλέον έχει καταντήσει επικίνδυνη. Γιατί δεν είναι δυνατόν όταν αναφερόταν σε αυτό (πριν από τέσσερα ολόκληρα χρόνια!) το προεκλογικό πρόγραµµα του ΜέΡΑ25 να µην άνοιξε µύτη, όταν αργότερα, τον ∆εκέµβριο του 2020, το ΜέΡΑ το έφερε στη Βουλή ως πρόταση νόµου να το έφαγε η µαρµάγκα των συστηµικών ΜΜΕ και να µη µάθαµε το παραµικρό και αίφνης, επειδή ο αναγκεµένος Μητσοτάκης και οι ακόµη πιο αναγκεµένοι παρατρεχάµενοί του τραβάνε ζόρι, να γίνεται χαµός.
Τα πράγµατα βέβαια είναι ευεξήγητα: τότε, το 2019 και το 2020, ο Μητσοτάκης, οι Σκέρτσοι, οι Γεραπετρίτηδες και οι Πέτσοι δεν ήθελαν καµιά συζήτηση για δηµόσιο εξωτραπεζικό σύστηµα πληρωµών, που το αντιµετώπισαν και το αντιµετωπίζουν σαν τον… διάολο που τροµάζει το προσφιλές τους τραπεζικό σύστηµα. Επίσης, όσο περνούσε από το χέρι τους εµπόδιζαν συστηµατικά κάθε προβολή οποιασδήποτε θέσης του MέΡΑ25, θεωρώντας ότι η διατεταγµένη σιωπή των πετσωµένων βοηθά στον εξοστρακισµό του κόµµατος και του Βαρουφάκη από την κεντρική πολιτική σκηνή.
Τώρα βέβαια άλλαξαν οι συνθήκες: οι δηµοσκοπήσεις δεν δίνουν στον Μητσοτάκη τα ποσοστά που ήθελε το σχέδιο «Κυριάκος über alles», το ΜέΡΑ25 δεν καταγράφεται µεταξύ φθοράς και αφθαρσίας αλλά εισπράττει τµήµα της κοινωνικής δυσαρέσκειας, ιδίως της νεανικής, οπότε πρέπει να στοχοποιηθεί, ενώ επιπροσθέτως πρέπει να εξοστρακιστεί κάθε σκέψη για κυβέρνηση συνεργασίας, δηλαδή να πληγεί µε οποιονδήποτε τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ ως βασικός πυλώνας οποιασδήποτε µορφής συνεργασίας.
Οπότε τα καλόπαιδα της «Μαξίµου ΑΕ» καταφεύγουν ακόµη µια φορά στη δαιµονοποίηση, πιστεύοντας ότι µέσω αυτής θα έχουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Θα εξοβελίσουν δηλαδή την πολιτική σε όφελος της… θεολογίας του νεοφιλελευθερισµού, µε άλλα λόγια της γραµµής «ζήτω οι τράπεζες, ζήτω οι µενουµευρωπαίοι, στο πυρ το εξώτερον κάθε σκέψη ανυπακοής και δηµοψηφισµάτων» και ούτε λέξη για όσα καίνε τον κοσµάκη: την ακρίβεια, τους µισθούς, τις συντάξεις, τα ενοίκια, τα δάνεια, την έλλειψη ελπίδας και προοπτικής, τη µισερή ζωή, σε µια χώρα που τη ρηµάζουν συστηµατικά.
Γιατί το κρίσιµο σηµείο µιας πολιτικής συζήτησης είναι να µην τους επιτρέψουµε να αλλάξουν την ατζέντα κι αυτό σηµαίνει να προσπερνάµε τα υποτιθέµενα ντιµπέιτ και τις ανούσιες ατακολογίες, αποδίδοντας τα του καίσαρος τω καίσαρι. Αυτά τα ΜΜΕ που σχεδόν 15 χρόνια εξωραΐζουν τα µνηµόνια και αυτοί οι σκερβελέδες που τρώνε µε δέκα µασέλες δεν δικαιούνται να µας κουνάνε το δάχτυλο για οτιδήποτε.
Γιατί ο µόνος στόχος που έχουν είναι να µείνουν κολληµένοι στις υπουργικές καρέκλες ώστε να συνεχίσουν ανεµπόδιστοι το µεγάλο φαγοπότι. Και αυτό δεν πρόκειται να το επιτρέψουµε.