Η πολιτική γύμνια, αυτή που ο λαός αποκαλεί ξετσιπωσιά, όταν αποκαλύπτεται στην ολότητά της χρησιμοποιεί το έσχατο κόλπο για να αποφύγει τις ευθύνες μιας (σε κοινή θέα) εσκεμμένης εξαπάτησης, που είναι η παραδοχή της αλήθειας διά της «αυθόρμητης ομολογίας».
Οχι, οι γκεμπελίσκοι της κυβέρνησης δεν ομολογούν ότι εξαπάτησαν και μάλιστα με δόλο, απλώς παραδέχονται είτε ότι απέκρυψαν «κάποιες πτυχές» της πραγματικότητας για λόγους δημόσιου συμφέροντος (!) είτε ότι ο «επάρατος» ΣΥΡΙΖΑ – σε αυτήν και μόνο τη συγκεκριμένη (κάθε φορά) περίπτωση– έλεγε την αλήθεια και δεν ξεγέλασε τον κόσμο όπως συνήθως πράττει καθ’ έξιν (για να μην ξεχνιόμαστε)!
Βέβαια, είναι εύκολο να ξεκαθαρίσει κανείς τι, πότε και για ποιο λόγο εκφωνείται.
Το μαξιλάρι, για παράδειγμα, ως χρηστικό εργαλείο για την άσκηση πολιτικής αποτελεί τη λυδία λίθο που ξεκαθαρίζει πόσο ένας χειρισμός είναι νοθευμένος με δόλια και ιδιοτελή συμφέροντα.
Στην περίπτωση της Μαρίας Σπυράκη το μαξιλάρι της λειτούργησε ως κρύπτη ένοχων μυστικών όταν αλυσόδεναν στα μουλωχτά τους Ελληνες βάζοντας για ενέχυρο τη ζωή τους και το μέλλον των παιδιών τους.
Η υποψήφια ευρωβουλευτής με τη ΝΔ τότε (2014) ομολόγησε (απαντώντας σε ερώτηση του Ν. Χατζηνικολάου) ότι το 2012 ως δημοσιογράφος του Mega γνώριζε «ότι τροφοδοτούνταν οι τράπεζες από τον Μάιο έως τον Ιούνιο με μετρητά διότι υπήρχε μεγάλη απόσυρση χρημάτων. Η συνείδησή μου ως πολίτη, ως Ελληνίδας, δεν μου επέτρεψε να δω το δημοσιογραφικό μου συμφέρον. Εκτίμησα ότι δεν έπρεπε να το πω. Το πήρα στο μαξιλάρι μου».
Κάτω από το μαξιλάρι της κ. Σπυράκη κρύφτηκαν αυτοί που απέσυραν χρήματα, η προέλευσή τους και η αποικιοκρατική εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας για την αντικατάσταση μέρους του –κλεμμένου και φυγαδευμένου– εθνικού πλούτου.
Για λόγους συνείδησης, μας είπε, και κόντρα στο δημοσιογραφικό της συμφέρον, αφού κατά την κ. Σπυράκη το δημοσιογραφικό καθήκον υπολείπεται εμφανώς του δημοσιογραφικού συμφέροντος.
Οπως αποδείχτηκε, η απόσταση ανάμεσα στο δημοσιογραφικό καθήκον και το πολιτικό συμφέρον είναι μόλις ένα μαξιλάρι δρόμος.
Μετά ακολούθησε το «σκοτεινό διάλειμμα του 2015», κατά τον διχαστικό και επικίνδυνο Κυριάκο (σκοτεινό για ποιους;), όταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε την τιτάνια προσπάθεια ανόρθωσης της χώρας και του απεγκλωβισμού από τις εξαρτήσεις, που κατέληξε σε ένα άλλο μαξιλάρι, μαξιλάρι-κουμπαρά αξίας 37 δισ., με διασφαλίσεις των μελλοντικών μας δανειακών υποχρεώσεων και πρόνοια για στήριξη της οικονομίας σε κάθε απρόβλεπτη αποσταθεροποιητική συνθήκη (όπως η πανδημία).
Ενα «μαξιλάρι» που παραδόθηκε στην κυβέρνηση του Κυριάκου (για πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου), που η ΝΔ αρχικά διέψευδε την ύπαρξή του, που ο Θεόδωρος Σκυλακάκης το είχε χαρακτηρίσει τη «μεγαλύτερη γκάφα», που ο Μητσοτάκης τον περασμένο Οκτώβρη αναφερόμενος στη Βουλή είχε δηλώσει πως είναι δημιούργημα της κυβέρνησης της ΝΔ και που ο Αδωνης Γεωργιάδης μιλώντας στον Σκάι παραδέχτηκε ότι το άφησε στα κρατικά ταμεία η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Δείξε μου το μαξιλάρι σου να σου πω ποιος είσαι.
