Ξαναδιάβαζα το βράδυ της Κυριακής τη ζωή του Χρόνη Μίσιου και του Κώστα Φιλίνη. Δυο ζωές γεμάτες διώξεις, εξορίες και κυνηγητό την ώρα που το μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς θησαύριζε με την αντιπαροχή Καραμανλή.
Ο Χρόνης που από τα Ποταμούδια της Καβάλας των καπνεργατών και των κυνηγημένων κομμουνιστών από τη δικτατορία του Μεταξά, από την Καβάλα των κατατρεγμένων Μικρασιατών προσφύγων από το μαχαίρι του Κεμάλ και την αναλγησία των ημεδαπών αστών, βρέθηκε στα ξερονήσια και στις φυλακές που έστησαν οι πατεράδες κι οι παππούδες αυτού του έξαλλου αντικομουνισμού που επιχειρεί σήμερα να «λερώσει» το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς.
Δεξιοί, νεοφιλελεύθεροι, επαγγελματίες ΠΑΣΟΚοι, πολιτικά τζάκια, lifestyleτζούδες, τραγουδιάρες, πανελίστες, αστέρια της πίστας, καναλάρχες, εκδότες, μεγαλοδημοσιογράφοι και όλος ο «αφρός» της χώρας, που θησαύρισε από τα θαλασσοδάνεια των τραπεζών τις προηγούμενες δεκαετίες στον νυν υπέρ πάντων αγώνα να πείσουν ότι Τσίπρας ίσον Κιμ Γιονγκ Ουν και Ελλάδα με αριστερά ίσον Βενεζουέλα που αναζητεί «κωλόχαρτα» στη γειτονική Βολιβία. Προσέξτε, όχι ότι έκανε λάθη για παράδειγμα στην διαπραγμάτευση με τους θεσμούς (αντιπολίτευση καθόλα θεμιτή και απαραίτητη) αλλά ότι είναι Αριστερός και κινδυνεύει το Έθνος (το οποίο με αυτούς τα πήγαινε μια χαρά!) να γίνει Β. Κορέα. Μόνο πυρηνικά στη Σούδα δεν ανακάλυψαν.
Και μπορεί νά ’ρθει ο Κουτσούμπας να μου πει «για πια αριστερά μιλάς, που τα δώσατε όλα στον Σόιμπλε» να του πω κι εγώ πως παρά το υψηλότατο κοινωνικό κόστος πάλι καλά που ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε εκείνο το δύσκολο, απ’ όλες τις απόψεις, βράδυ του Αύγουστου του 2015 να γίνει από τους λίγους αν όχι ο μοναδικός πολιτικός ηγέτης στην Ευρώπη που πιστεύει ακόμη στην ενωμένη Ευρώπη.
Πως βρέθηκε και βρίσκεται ακόμη και τώρα στο δύσκολο δίλημμα να υπερασπιστεί την Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας του την ώρα που η Ευρώπη δυστυχώς υπερασπίζεται το φιλελεύθερο αφήγημα στρέφοντας τους λαούς στους «τσαρλατάνους» της ακροδεξιάς.
Αλλά να μου το λέει ο Άδωνις, ο Τατσόπουλος, ο Πρετεντέρης, ο Θέμος, ο Ψαριανός, ο Mr κολλαγόνο και η σέξυ ΟΝΝΕΔίτισα, (την ώρα που το άλλο τους χέρι λέει «αργείτε κλείστε τώρα την αξιολόγηση) πάει πολύ . Χάνουμε το αφορολόγητο μη χάσουμε και «την προσωπική μας αισθητική, τα προσωπικά μας μονοπάτια, του έρωτα, της αγάπης και της τρυφερότητας, το άρωμα του κόσμου και της ύπαρξής μας» που θά ’λεγε κι ο Χρόνης. Κι όπως έλεγε κι ο Ηλίας Πετρόπουλος, «Στον καιρό μας, περισσότερο από ποτέ, είναι χρήσιμα τα πλήγματα κατά των Ελλήνων, όπου μόνο βρίζουν ή χειροκροτούν και ποτέ δεν σκέφτονται».