Διανύουμε την εποχή που η νεαρή Σουηδή ακτιβίστρια Γκρέτα Τούνμπεργκ καταδεικνύει την αποτυχία των κυβερνήσεων να συνεργαστούν και να συντονιστούν για το μεγάλο επίδικο του ανθρώπινου είδους: την κλιματική καταστροφή.
Ο λόγος της Γκρέτα ξεκίνησε με ένα «μπλα μπλα μπλα», επικρίνοντας την παντελή απουσία μέτρων για την αποσόβηση του κλιματικού κινδύνου. Η αλήθεια είναι πως ελπίδα για βιώσιμη λύση, στο πνεύμα της συμφωνίας του Παρισιού, εξαρχής δεν υπήρχε. Aπαντες προδίκαζαν την αποτυχία της συνόδου για το κλίμα στη Γλασκώβη, αλλά δεν μιλούσαν ακόμη για φιάσκο.
Το τελικό κείμενο της συνόδου βρίθει από γενικολογίες και αποτελεί μνημείο ανούσιου πολιτικού συμβιβασμού. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα «πράσινο πλυντήριο» επικοινωνίας. Κανείς δεν θέλει (ή δεν μπορεί) να δεσμευτεί σε κάτι συγκεκριμένο πέραν των κεκτημένων. Ανούσιες συμφωνίες για την προστασία των δασών και την επανεπιβεβαίωση των δεσμεύσεων της συμφωνίας του Παρισιού και «βλέπουμε από του χρόνου».
Ταυτόχρονα, οι οικονομίες του παγκόσμιου Νότου επιζητούν εναγωνίως τους πόρους που θα τους επιτρέψουν την «πράσινη» μετάβαση.
Το 2009 η Δύση είχε συμφωνήσει να δώσει 100 δισ. δολάρια στις φτωχότερες χώρες έως το 2020 ώστε να επιτύχουν τους «πράσινους» στόχους. Δεν είδαν ούτε σεντς και ούτε πρόκειται.