Σε άρθρο του στο διαδικτυακό ιστότοπο ανάλυσης The Conversation, ο ερευνητής στο πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, Μαρκ Χάντσον κάνει μια ιστορική αναδρομή στις στεφθείσες με απόλυτη αποτυχία προσπάθειες της διεθνούς κοινότητας να αναστρέψει το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής.
«Από τα τέλη του ’50 οι επιστήμονες γνώριζαν ότι το διοξείδιο του άνθρακα είχε αρχίσει να συσσωρεύεται και ότι αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει πρόβλημα. Στα τέλη του ‘70 γνώριζαν με σιγουριά ότι θα γινόταν – το ερώτημα που ετίθετο ήταν το πότε. Το 1985, σε μια σύσκεψη επιστημόνων στο Φίλαχ της Αυστρίας, η απάντηση που δόθηκε ήταν «νωρίτερα απ’ ότι περιμέναμε», εξηγεί ο Βρετανός επιστήμονας.
Και συνεχίζει: «Επιστήμονες και ακτιβιστές κινητοποιήθηκαν και το 1988 τα άστρα ευθυγραμμίστηκαν. Μια ξηρασία στις ΗΠΑ, ένας επιστήμονας της ΝΑΣΑ ονόματι Τζέιμς Χάνσεν πρόθυμος να κάνει τη διαφορά και ένα διεθνές συνέδριο στο Τορόντο ανάγκασαν τους πολιτικούς να απαντήσουν.
Στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 1988, ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος υποσχέθηκε ότι θα συγκαλούσε μια παγκόσμια διάσκεψη για το περιβάλλον στο Λευκό Οίκο για να “μιλήσουμε για την υπερθέρμανση του πλανήτη”. Αλλά όταν τελικά πραγματοποιήθηκε δεν ήταν στ’ αλήθεια παγκόσμια.
Η Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή γεννήθηκε την ίδια χρονιά, έχαιρε της στήριξης της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών και παρήγαγε την πρώτη της έκθεση το 1990. Ως τότε, υπήρχαν ωραιότατες διακηρύξεις που δεν έλεγαν κάτι περισσότερο από τα αυτονόητα σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, όπως στη Χάγη και το Μπέργκεν. Ωστόσο, οι διαπραγματεύσεις για τη σύναψη μιας συνθήκης για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής δεν ξεκίνησαν πριν τον Φεβρουάριο του 1991. Τα μέσα ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο τις αγνόησαν εντελώς, καθώς το 1991 ο πόλεμος του Κόλπου ήταν σε πλήρη εξέλιξη.»
Ως εξής συνοψίζει ο Βρετανός επιστήμονας τις παγκόσμιες διασκέψεις του ΟΗΕ για το περιβάλλον: Η Γαλλία παραδοσιακά θέλει να τεθούν συγκεκριμένοι στόχοι στην τελική συμφωνία, οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιδρούν, το Ηνωμένο Βασίλειο μεσολαβεί για να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι, οι ΗΠΑ τελικά αποχωρούν και τα συμφωνηθέντα γίνονται αέρας.
Όσον αφορά την πρόσφατη Συμφωνία των Παρισίων, ο Χάντσον προτιμά να παραθέσει τα λόγια του Χάνσεν, του επιστήμονα που είχε προειδοποιήσει για την κλιματική αλλαγή από το 1988, ο οποίος τη χαρακτήρισε «απάτη».
«Από το 2015 πολλά κράτη δεν καταφέρνουν να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους. Ακόμη κι αν το έκαναν, η μέση άνοδος της παγκόσμιας θερμοκρασίας θα υπερέβαινε κατά πολύ τους δύο βαθμούς πάνω από τα προβιομηχανικά επίπεδα που υποτίθεται ότι θα διασφάλιζε η συμφωνία.» συμπεραίνει.
