Καθυστερημένη ανασκόπηση ενός 11ήμερου, χαμένη σαν κείμενο ανάμεσα στην πραγματικότητα και την επανάκληση της διαστρεβλωμένης μνήμης στο μυαλό και στο συναίσθημα, από την πόλη που σε καταπίνει αμάσητο αν δεν την δαγκώσεις στο σβέρκο.
Ναι, συμφωνώ μαζί σου Μπερλινολόγιο μου, μια εβδομάδα μετά από το φινάλε του φεστιβάλ και με τα Όσκαρ σε μερικές ώρες να σκάνε, τι σου γράφω τώρα, ειδικά σε ένα μέσο όπως το Internet που ποντάρει πάνω στην ταχύτητα. Αλλά δεν είχα τη δύναμη ειλικρινά, γιατί τις τελευταίες μέρες του φεστιβάλ, πέρα από τη σωματική εξάντληση έφαγα μπουνιές, από αυτές μου αρέσουν και αφήνουν μελανιές να έχεις να τις βλέπεις και να μαθαίνεις αλλά ήρθαν απροσδόκητα κι εγώ ακόμα κάνω μέτρημα απωλειών και κερδών και επαναπροσδιορισμών. Κάτι που γενικά μου είναι πολύ εύκολο αλλά εδώ προσθέτουμε έναν παράγοντα που δεν είχα υπολογίσει, τον Ιππόλυτο Βρούτο που μου επέβαλλε λογοκρισία όσον αφορά τη γνωριμία μου μαζί του και καλά έκανε να σου πω την αλήθεια γιατί δεν αν οι ρώγες του στήθους σου πονάνε από δάγκωμα όμορφου, είναι κάτι που ανήκει στη μνήμη του σώματός και πρέπει να ντιλάρεις με αυτήν την μνήμη πολύ και να φτάσει σε ένα σημείο που αν την εκθέσεις δημόσια με γραπτό λόγο να μην την εξαφανίσεις δημοσία δαπάνη, αλλά να έχεις εξασφαλίσει το φωτεινό σκοτάδι της στη ζωή σου έστω και σαν ανάμνηση.
Το φεστιβάλ του Βερολίνου για πρώτη φορά φέτος, είχε τουλάχιστον από Έλληνες κι όχι μόνο, αδειάσει από την Πέμπτη. Κι εγώ και κάποιοι άλλοι που το τραβήξαμε μέχρι τέρμα και συναντηθήκαμε στο αεροπλάνο το είχαμε μετανιώσει που το πήραμε μονότερμα. Από την άλλη, όταν έχεις μπροστά σου 3 ακόμα μέρες, στις οποίες δυνητικά μπορεί να συμβούν τα πάντα, να προβληθεί ας πούμε το αριστούργημα του αιώνα, πως λες ότι κάλυψες ένα φεστιβάλ; Διάλεξες στην τύχη ένα κομμάτι του, σαν κομμάτι από φέτα; Τότε ας μην πήγαινες καθόλου γιατί έτσι δικαιώνεις τους εργοδότες που σου λένε, «γιατί να πληρώσω αποστολή, μπες στο Ίντερνετ και γράψε». Ή μάλλον το ίδιο το φεστιβάλ τους δικαιώνει, ειδικά φέτος.
Τα βραβεία πάντως, με πρόεδρο της κριτικής επιτροπής τον Paul Verhoeven, άδικα δεν τα λες. Έκανε καλά τη δουλειά του ο γέροντας και δόθηκαν στις ταινίες που όντως αγαπήθηκαν και ξεχώρισαν. Χρυσή αρκούδα στο Ούγγρικο On Body and Soul της Ildiko Enyedi, ένα αποψάτα φευγάτο, εικονοκλαστικό, ας πούμε οικολογικό μεταφυσικό μεταρομάντζο που όντως ξεχώρισε από την αρχή. Η Ασημένια Αρκούδα – Ειδικό Βραβείο της κριτικής επιτροπής πήγε στο ΓαλλοΣενεγαλέζικο Felicite δράμα του Alain Gomis, Felicite που προσωπικά δεν με έψησε αλλά κι αυτό είχε κάτι να πει με την φρενιτική του και ανθρώπινη κάμερα στους δρόμους της Κινσάσα καταγράφοντας μια εντελώς αλλού πραγματικότητα μέσα από το δράμα μιας φτωχής μητέρας – τραγουδίστριας που ο γιος της είναι στραπατσαρισμένος από αυτοκινητιστικό στο νοσοκομείο.
Ασημένια Αρκούδα βραβείο Alfred Bauer και στην βετεράνο Agnieszka Ηolland με το Pokot που δεν το είδα. Ασημένια Αρκούδα Σκηνοθεσίας στον πάντα αγαπημένο Aki Kaurismaki που επέστρεψε με το γνωστό του στιλ αλλά σε μεγάλη φόρμα με το Other Side of Hope γνωρίζοντας καθολική αποδοχή από τους κριτικούς. Ασημένια Αρκούδα Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας στην Κορεάτισα Κim Minhee του On Τhe Beach At Night Alone και Αντρικής Ερμηνείας στον Αυστριακό Georg Friedrich του ΓερμανοΝορβηγικού Bright Nights. Aσημένια Αρκούδα Καλύτερου σεναρίου στη συγκινητική αξιαγάπητη τραβεστί Una Mujera Fantastic του Sebastian Lelioπου φυσικά θριάμβευσε ως Καλύτερη Ταινία και στα Teddy Awards, τα βραβεία που δίνονται σε ταινίες που αφορούν την gay, lesbian, trans και γενικώς διαφορετική σεξουαλικά, κοινότητα. Ασημένια Αρκούδα Καλλιτεχνικού Επιτεύγματος στην μοντέρ Dana Bunescu του πολύ καλού Ρουμάνικου Ana, Mon Amour.
Από κει και πέρα, στο κόκκινο χαλί όπως ξαναέγραψα δεν πεθάναμε από γκλαμουριές αλλά αρκεί ένας Hugh Jackman να φέρει την άνοιξη και να σε κάνει να ξεχάσεις όλους τους άντρες που στα gay bar του Βερολίνο προσφέρονται σε μπουφέ. Eιδικά όταν το «Logan» σε σκηνοθεσία του James Μangold, είναι με διαφορά η καλύτερη ταινία από την τριλογία του Γούλβεριν μη σου πω κι από τα τελευταία X – Men σαν ένα επικό φουτουριστικό μετακαστροφικό γουέστερν που στην Ελλάδα το βλέπουμε στις 2 Μαρτίου. Το πιο σχιζοφρενικό από όλα είναι πως όπως κάθε χρονιά εδώ και καιρό, το πιο εξτραβαγκάντ πάρτι τύπου Andy Warhol – Studio 54, το οργανώνει η καρακίτρινη φυλλάδα Build με τη γνωστή αγάπη της για τους Έλληνες, η οποία όπως μου λένε Γερμανοί φίλοι ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις) η οποία εκδίδει κι ένα συλλεκτικό περιοδικό με ούλτρα γκλαμ φωτογραφίες χαράς και τρέλας τύφλα να έχει το Interview. To πάρτυ έγινε στον VIP όροφο του ακριβοθώρητου Borchardt που ονομάζεται Leftland Ellen’s Playground (από ένα διάσημο πρώην μοντέλο νυν φωτογράφο, την Ellen von Unwerth με συντριβάνια μέσα τύπου Fontana di Trevi και μοντέλες πάνω σε άλογο, καλή ώρα όπως η Bianca Jagger στο Studio 54 (ο Φρούντζος το βρήκε πολύ ξεπερασμένο όλο αυτό όταν του το διηγήθηκα και μετά πήγε να πιει ρετσίνα σε ρεμπετάδικο).
Ένας από τους βασικούς υπεύθυνους του μαγαζιού και της βραδιάς είναι ο Γιώργος Κουλέτσης ή αλλιώς Κογιότ στο σπίτι του οποίου έμενα τα τελευταία βράδια άφραγκος κι αφού του τσάκισα ένα σπάνιο τζιν 70 ευρώ με εκδικήθηκε δείχνοντας μου συνέχεια φωτογραφίες του από 10 χρονών στην αγκαλιά της Χριστίνας Δελλη. Έτσι είναι αυτά, η χλιδή χλιδή και η κριτική στους Έλληνες «ψωραλαίους» κριτική. Tο άλλο μεγάλο κοσμικό event είναι πάντα το Cinema for Peace στο οποίο μαζεύεται η σελεμπριτοσύνη της 7ης και τη 17ης τέχνης να προβληματιστεί για την παγκόσμια ειρήνη. Όπου προβληματισμός σημαίνει πέντε ώρες στον καθρέφτη με τη δούλα την ανασφάλιστη από το Κονγκό και τρεις στιλίστες να αποφασίσω τι θα φορέσω.
To φετινό gala της «ειρήνης» έγινε στο χλιδάτο China Club με guest τον πολιτικοποιημένο σκηνοθέτη Oliver Stone να κάνει ξεμωραμένα ναζάκια στους φωτογράφους και την Deneuve να αποτελεί ειδικό εφέ από μόνη της, ντεμί για σωστούς λαμπερούς και ντεμί για λάθος «πλαστικούς» λόγους. Για να είμαστε ειλικρινείς, το Βερολίνο πλέον δεν είναι ακριβώς στις μεγάλες του δόξες μολονότι συνεχίζει να είναι η πιο underground και γεμάτη εκπλήξεις μητρόπολη. Έχει ακριβύνει επικίνδυνα, μια απόσταση Αμπελόκηποι – Σύνταγμα με ταξί χωρίς κίνηση σου βγαίνει 20 ευρώ και οι ίδιοι οι Βερολινέζοι δεν περνούν την πιο εύπορη περίοδο τους, ενώ το τεράστιο The Mall που χτίστηκε πριν από λίγα χρόνια στην Postdamer Platz πάει για κλείσιμο («θα το κάνουνε γραφεία το πιο σίγουρο» μου είπε ένας φίλος). Και φινάλε με το κουλό πάντα αεροδρόμιο Tegel που πιο στριμόκωλο σε διεθνές δεν έχεις σε όλον τον κόσμο όπου επειδή φόραγα ένα σκισμένο πουλόβερ με πήραν οι μπάτσοι σε ειδικό δωμάτιο μου εβαλαν ένα αυτοκόλλητο στο σώμα μου, το πέρασαν σε έναν ανιχνευτή, βγήκε πράσινο φως και με άφησαν. Σε έναν άλλο Έλληνα βγήκε κόκκινο και πήγε να πάθει καρδιακό γιατί υποτίθεται ότι με αυτό βρίσκουν αν έχεις πασαλείψει με υγρά εκρηκτικά το σώμα σου. Όταν χτύπησε το κόκκινο ο αστυνομκός του ειπε του τύπου να μην ανησυχεί γιατί μία στις τρεις βγαίνει λάθος δηλαδή και γαμώ τις πιστότητες και όταν στη συνέχεια ζητήθηκαν εξηγήσεις το γιατί επιλέχθηκε αυτός κι εγώ, η πολιτικά ορθή απάντηση ήταν πως ενννοείται πως ήταν τυχαίο και δεν το κάνουμε φυσιογνωμικά. Ναι, να φόραγα κανένα Prada σου ‘λεγα εγώ τι να κάνω που ήθελα εκείνο το σκισμένο πουλόβερ που είχε πάνω του τον Ιππόλυτο Βρούτο…Ποιος μαλάκας είπε ότι η ζωή δεν είναι σινεμά είπαμε;
