To να γράφεις ποίηση μετά το Αουσβιτς είναι βαρβαρότητα» έλεγε ο Αντόρνο.
Ο Κ. Καβάφης, αν και δεν πρόλαβε το συνώνυμο της ανθρώπινης φρίκης, στους στίχους από το «Ας φρόντιζαν» ξεφεύγει από τη μεταφορά και αγγίζει τα όρια της κυριολεξίας. Ἀπό στρατιωτικά ἔχω μιάν ἰδέα, κ’ ἔχω φιλίες μέ ἀρχηγούς τῶν μισθοφόρων.
Ὅθεν φρονῶ πώς εἶμαι στά γεμάτα ἐνδεδειγμένος γιά νά ὑπηρετήσω αὐτήν τήν χώρα, τήν προσφιλῆ πατρίδα μου Συρία. Σ’ ὅ,τι δουλειά μέ βάλουν θά πασχίσω νά εἶμαι στήν χώρα ὠφέλιμος. Θ’ ἀπευθυνθῶ πρός τόν Ζαβίνα πρῶτα, κι ἄν ὁ μωρός αὐτός δέν μ’ ἐκτιμήσει, θά πάγω στόν ἀντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι ἄν ὁ ἠλίθιος κι αὐτός δέν μέ προσλάβει, πηγαίνω παρευθύς στόν ‘Υρκανό. Θά μέ θελήσει πάντως ἕνας ἀπ’ τους τρεῖς.
Κ’ εἶν’ ἡ συνείδησίς μου ἥσυχη γιά τό ἀψήφιστο τῆς ἐκλογῆς. Βλάπτουν κ’ οἱ τρεῖς τους τήν Συρία τό ἴδιο.
Ο ανέστιος (τουτέστιν πρόσφυγας) αντιήρωας που μονολογεί θα μπορούσε να είναι ο εκπρόσωπος του συριακού ή κουρδικού λαού. Μέσα στην απελπισία του αναζητά ευκαιριακές συμμαχίες και χλευάζει τους διεφθαρμένους ή ανίκανους ηγέτες πριν ακόμη τους εμπιστευτεί. Οι ταυτίσεις με τις ξένες δυνάμεις που για τους δικούς τους λόγους ασελγούν τα τελευταία χρόνια στο σώμα της Συρίας είναι κατ’ επιλογήν.
Στη χορεία των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Σαουδικής Αραβίας, του Ιράν και των διάφορων ισλαμικών οργανώσεων που κάθε τόσο επενέβαιναν ώστε να κρατούν αδιατάρακτη την ισορροπία του τρόμου και το σπιράλ του θανάτου η τουρκική εισβολή ήρθε απλώς να διατρανώσει πως οι εφεδρείες της καταστροφής δεν εξαντλούνται και ότι η επιθετικότητα των γειτόνων μας δεν είναι ένας στιγμιαίος τσαμπουκάς, αλλά η εφαρμογή ενός καλά μελετημένου σχεδίου που έχει τις ρίζες του στον όρκο του τουρκικού έθνους. Συντάχτηκε το 1920, όταν ο εθνικισμός του Κεμάλ Ατατούρκ βρισκόταν στο αποκορύφωμά του, και περιλαμβάνει όλες εκείνες τις διεκδικήσεις που υπό τον Ερντογάν πήραν το όνομα Γαλάζια Πατρίδα: την αμφισβήτηση των συνόρων σε Αιγαίο και ανατολική Μεσόγειο, τις κατακτητικές βλέψεις σε βόρεια Συρία και Ιράκ, την κατοχή της Κύπρου και την αποσταθεροποιητική πολιτική στα Βαλκάνια.
Κανένας λοιπόν δεν πρέπει να εκπλήσσεται με την πρόθεση νεκρανάστασης του οθωμανικού μεγαλείου ούτε με την εγκατάλειψη των Κούρδων από τους Αμερικανούς, πικρή ανταμοιβή για τους αιματηρούς αγώνες τους εναντίον των τζιχαντιστών. Είχε επαναληφθεί κατά το παρελθόν και το είχε προβλέψει ο D. Philips στο βιβλίο του «The great betrayal: How America abandoned the Kurds and lost the Middle East».
Σε ένα πολύπλευρο σχήμα συμφερόντων, με την Ευρώπη να διανύει παρατεταμένη νιρβάνα παρακμής σνιφάροντας αίμα και φυσικό αέριο, τη Ρωσία να βάζει γκολ στην παράταση, το πείραμα της άμεσης δημοκρατίας στη Ροζάβα να απειλείται και τις ημιαυτόνομες περιοχές να διαλύονται, κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η έκβαση της «Πηγής Ειρήνης». Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Κούρδοι, που μέχρι τώρα έλεγαν πως έχουν για φίλο μόνο το βουνό, δεν θα έχουν πλέον ούτε αυτό. Ηδη βομβαρδίζονται ανελέητα στα τελευταία βουνά της ελευθερίας τους.
