Θρησκεία (δηµιουργία του κόσµου), επιστήµη (εξέλιξη των ειδών), πολιτική θεωρία (διαλεκτικός υλισµός), ακόµη και η ποίηση συµφωνούν πως οτιδήποτε συµβαίνει συντελείται σταδιακά είτε µε θετική είτε µε αρνητική πορεία. Γράφει, π.χ., ο Μαγιακόφσκι: «Την πρώτη νύχτα πλησιάζουνε και κλέβουν ένα λουλούδι από τον κήπο µας και δε λέµε τίποτα. Τη δεύτερη νύχτα δεν κρύβονται πλέον, περπατούνε στα λουλούδια, σκοτώνουν το σκυλί µας και δε λέµε τίποτα. Ωσπου µια µέρα µπαίνουν άνετα στο σπίτι µας, ληστεύουν το φεγγάρι µας, γιατί ξέρουνε το φόβο µας που πνίγει τη φωνή στο λαιµό µας».
Στατιστικά επιβεβαιωµένο είναι ότι η δεύτερη κυβερνητική θητεία του ίδιου κόµµατος επαναπαύεται στις δάφνες της και αφήνεται στη διαχειριστική παράλυση. Όπως έχει φανεί µέχρι τώρα, η Ν∆ δεν αποτελεί εξαίρεση, µόνο που έσπασε κάθε ρεκόρ, αφού σε µόλις δύο µήνες η χώρα κρέµεται σαν ξερό φύλλο από το κλαδί και περιµένει ένα φύσηµα του ανέµου για να σωριαστεί κάτω από ανικανότητα. Οι δικαιολογίες για το ολοκαύτωµα των πυρκαγιών και τις πόλεις βουλιαγµένες στη λάσπη τελειώνουν.
Αυτήν τη βαθµιαία µεταβολή προς τα χειρότερα ήρθε να επισφραγίσει η δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη καθώς επιβιβαζόταν στο πλοίο της γραµµής. Είχαν προηγηθεί ο Γρηγορόπουλος που τι γύρευε στα Εξάρχεια, ο Ζακ το πρεζόνι, ο Σαµπάνης ο γύφτος, οι λάθρο της Πύλου. Στα απόνερα της προπέλας αποκαλύφθηκαν ο κυνισµός του Βαρβιτσιώτη, το ταξικό πρόσηµο του θανάτου, η 107η θέση στη δηµοσιογραφία που αρχικά έσπευσε να το παρουσιάσει σαν ατύχηµα για να εισπράξει η ναυτιλιακή εταιρεία τα ασφάλιστρα.
Ο πνιγµός του Αντώνη έδειξε ότι βιώνουµε την ευτελή καθίζηση σε έναν περίφρακτο χώρο ιδιωτικής αυταρέσκειας, όπου η πλειονότητα στοιχίζεται µε προσοχή στον κρότο της τάξης και της ηθικής. Σ’ αυτό το αποστειρωµένο κενό οι αξίες του ανθρωπισµού και της συλλογικότητας που αναπηδούσαν αβίαστα από το κοινό πλαίσιο αναφοράς δεν είναι παρά πολυτελή αξεσουάρ των λίγων που τραβάνε βίντεο για να βουλώνουν στόµατα, χτυπάνε την καµπίνα του καπετάνιου µπας και τον ταρακουνήσουν ή συγκεντρώνονται αυθόρµητα στην προβλήτα για να διαµαρτυρηθούν. Μια παλιοµοδίτικη µειοψηφία που έχει απέναντί της τους νοικοκυραίους, που χορταίνουν από την αλλοτρίωσή τους και κορδώνονται για την αποκτήνωσή τους. Ο άνθρωπος στην Ελλάδα του 2023 κατάντησε ψυχικά λιποβαρής, µια αριθµητική µονάδα του αερόβιου χρηµατοοικονοµικού κεφαλαίου, ένας άνθρωπος χωρίς ιδιότητες. Οσο αποσυντονίζεται ο ιεραρχικός κώδικας της ηθικής κουλτούρας τόσο ενισχύεται το ένστικτο της ατοµικής επιβίωσης, µες στο οποίο συγκατοικούν ο αδιάφορος και ο homo violens.
Μαζί µε το τραγικό περιστατικό κατέρρευσε και το τελευταίο οχυρό του άγραφου νόµου: άνθρωπος στη θάλασσα. «Μα αλίµονο στο σκάφος εκείνο που θα µπορούσε να αδιαφορήσει σε µια τέτοια κραυγή. Θα ήταν ένα σκάφος καταδικασµένο και το ίδιο σε χαµό. Μα αν δεν ξυπνήσουµε στην ώρα µας, θα ξυπνήσουµε αύριο πεθαµένοι, δουλευτάδικα φαντάσµατα πάνω σε τούτο το άσκοπο πλεούµενο. Με όλους τους νόµους και τους προφήτες να σαπίζουνε στο αµπάρι. Γιατί σαϊτέψαµε από ανία το ερηµικό πουλί που κάθισε κάποτε στην πρύµη µας» γράφει ο Λυκιαρδόπουλος.
Όταν στη στεριά σεργιανά ο κοινωνικός εκφασισµός, ο ανθρωπισµός πετιέται στη θάλασσα. Χωρίς σωσίβια, χωρίς µπρατσάκια.