Αν ξεφύγουμε από τα πομπώδη λεκτικά σχήματα περί ανάπτυξης (οικονομικής άμα δε και πολιτισμικής) των σημερινών κυβερνώντων και αν εστιάσουμε στο βάθος των λόγων τους θα αντιληφθούμε με περισσή ευκολία πως στην πραγματικότητα πρόκειται για ανούσια επανάληψη τσιτάτων.
Ανάπτυξη είναι οι σύγχρονες «Καρυάτιδες» στο Ελληνικό (έργο που κατά τα φαινόμενα θα κληθεί να χρηματοδοτήσει ο ίδιος ο λαός προκειμένου διεθνείς και ντόπιοι εκπρόσωποι του αεριτζίδικου και αρπακτικού κεφαλαίου να απολαμβάνουν την έκκριση αδρεναλίνης τους την ώρα που περιστρέφεται η ρουλέτα).
Ανάπτυξη είναι οι συναντήσεις με λαμπερά πρόσωπα του αρμόδιου (όχι των ce-lebrities, αλλά της ανάπτυξης) υπουργού και η εκπόνηση σχεδίων επί χάρτου. Ανάπτυξη φυσικά δεν είναι το πρόγραμμα «Φιλόδημος» το οποίο την προηγούμενη εβδομάδα ξήλωσε ο υπουργός Εσωτερικών Τάκης Θεοδωρικάκος. Θέλοντας δε να δικαιολογήσει την απόφασή του έδωσε ένα ωραιότατο σόου αντιπολιτευόμενος την αντιπολίτευση όντας πλέον στην κυβέρνηση. Ενα από τα έργα που είχαν ενταχθεί στο πρόγραμμα είναι η επανάχρηση του κτιρίου της πρώην Πειραϊκής – Πατραϊκής, για το οποίο το Δημοτικό Συμβούλιο Πειραιά είχε πάρει ομόφωνη απόφαση για την ταχεία εκτέλεσή του.
Στην αρχική του χρήση το κτίριο φιλοξένησε το νηματουργείο Κυριάκου Λυγι-νού και Σία (1873), ενώ μετά τη δεκαετία του 1930 πέρασε στην κατοχή της Πειραϊκής – Πατραϊκής προτού στα 50s καταλήξει στην Αgip Gaz. Στη συνέχεια αγοράστηκε από τον Δήμο Πειραιά – σήμερα είναι άλλο ένα ερείπιο της βιομηχανικής κληρονομιάς του τόπου. Η προσέγγισή μας (στο «μας» συμπεριλαμβάνονται οι κυβερνώντες) στη διάσωση αυτής της κληρονομιάς δείχνει και την αντίληψη που έχουμε διαμορφώσει για όρους όπως παραγωγική ανασυγκρότηση, η οποία έχει να κάνει περισσότερο με την προχειρότητα και το εύκολο και γρήγορο κέρδος παρά με μια θεώρηση που έχει προοπτική χρόνου. Η οικονομία και ο πολιτισμός μας έχουν δανειστεί τα χαρακτηριστικά τους από εκείνα της κατ’ όνομα αστικής τάξης του τόπου. Πρόχειρη, ληστρική, αρπακτική.
