Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα από το τέλος της προηγούμενης χρονιάς δεν συνέβη ούτε στην αρχή της μνημονιακής περιόδου.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κατάφερε να γυρίσει σε ύφεση μια οικονομία που είχε αρχίσει να έχει ανοδική πορεία προτού ακόμη χτυπήσει τη χώρα μας η πανδημία του κορονοϊού.
Από τα μέσα Μαρτίου η κατάσταση επιδεινώνεται ανεξέλεγκτα με ταχύ ρυθμό, χωρίς οι «σοφοί» του Κυριάκου να θέλουν να βρουν το αντίδοτο, αφήνοντας συνειδητά στο έλεος της κρίσης εργαζόμενους και επιχειρήσεις. Τα μέτρα που έλαβε ήταν σαν ασπιρίνη σε ετοιμοθάνατο και σε πολλές περιπτώσεις επιβάρυναν την κατάσταση.
Τουρισμός, επισιτισμός και ξενοδοχεία κατέρρευσαν υπό το βάρος της πανδημίας και της εγκατάλειψής τους από την κυβέρνηση. Χωρίς έσοδα αλλά και χωρίς κρατική ενίσχυση ένα μεγάλο ποσοστό επιχειρήσεων στους προαναφερόμενους κλάδους δεν άνοιξε, ενώ όσοι το τόλμησαν αγωνίζονται να επιζήσουν μέχρι το τέλος της σεζόν.
Οι εργαζόμενοι όλων των κλάδων που τέθηκαν από τις επιχειρήσεις σε αναστολή εργασίας είδαν το εισόδημά τους να ελαχιστοποιείται, με την κυβέρνηση σε κρίση αναλγησίας να τους χορηγεί το πενιχρό βοήθημα των 534 ευρώ και μόνο του Ιουνίου μόλις την Παρασκευή που μας πέρασε. Πολύ χειρότερη αντιμετώπιση είχαν όσοι κατάφεραν να μπουν στις ρυθμίσεις του ΟΑΕΔ και παραμένουν απλήρωτοι εδώ και δύο μήνες.
Μπροστά μας έχουμε τον δυσκολότερο μεταπολεμικό Σεπτέμβριο. Το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των οικογενειών της χώρας θα υποστεί μια βίαιη φτωχοποίηση που θα πυροδοτήσει έναν δραματικό κύκλο ύφεσης και ανεργίας.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη –και προσωπικά ο ίδιος ο πρωθυπουργός– έχει ιστορικές ευθύνες για την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας στο όνομα της στήριξης μιας ελάχιστης επιχειρηματικής ελίτ.
