Δεν έχει νόημα να απαντήσουμε αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα. Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης γέννησε μέσω των αντιλήψεων και των πολιτικών του παραδόσεων τη βία και τον αυταρχισμό ή αν τα φθαρτά και δύσοσμα υλικά που μάζεψε στο κόμμα του ως στήριγμα της εξουσίας του τον έσπρωξαν στην αθλιότητα που εκφράζει στην πολιτική.
Η Ιστορία δεν θα μπει σε τέτοιες λεπτομέρειες. Θα καταγράψει απλώς ότι μετέτρεψε την Ελλάδα σε χώρα του κλότσου και του μπάτσου, όπου μερικοί μπάτσοι, χωροφύλακες, υπό τις εντολές του, αυτήν τη φορά με δίκυκλα και όχι με τρίκυκλα, μας επέστρεψαν στη δεκαετία του 1960. Ισως στο περιθώριο καταγράψει πως ένας υπουργός Προστασίας του Πολίτη, πολιτικός γυρολόγος σε αγχώδη κατάσταση επιβίωσης, έγινε το εκτελεστικό όργανο της βίας και νοθείας.
Ο Μητσοτάκης δεν αναβιώνει μόνο την ΕΡΕ και τις καταστάσεις ανωμαλίας· παραδίδει κάθε δημοκρατική κατάκτηση στα χέρια των πολιτικών ούγκανων που αγαπούν να μισούν και τη δημοκρατία και όποιον την υπερασπίζεται. Οι κατακτήσεις αυτές οφείλονται και σε φιλελεύθερους δεξιούς ηγέτες και κυρίως ψηφοφόρους.
Θυμηθείτε τις προεκλογικές εξαγγελίες του Μητσοτάκη. Εχουν υποσχέσεις για εισόδημα, για σωτηρία της μεσαίας τάξης, για εύρωστη οικονομία και επιχειρηματικότητα. Και τώρα δείτε γύρω σας: καταστροφή, αναποτελεσματική αντιμετώπιση της πανδημίας, τιμωρία του κόσμου που τολμά να αναρωτηθεί για τα αλλοπρόσαλλα μέτρα και άγριο ξύλο. Εχει δημιουργηθεί ένας προσωπικός αστυνομικός στρατός Μητσοτάκη, ο οποίος δεν προέκυψε ούτε από πανελλαδικές εξετάσεις ούτε από εκπαίδευση.
Τους μάζεψε ρουσφετολογικά από τις ειδικές δυνάμεις και, παρά την αμφισβητούμενη ικανότητά τους να περιφρουρήσουν την τάξη, τους κατέστησε κράτος. Με την πρώτη ευκαιρία μουγκρίζουν και δέρνουν αντί να μιλάνε και να περιφρουρούν τον νόμο. Γύρω από τον πρωθυπουργό της χώρας υπάρχει ένα συνονθύλευμα πολιτικών και αστυνομικών επιτρόπων που διακατέχονται από την αντίληψη ότι η πολλή δημοκρατία βλάπτει, η διεκδίκηση είναι έγκλημα και η αμφισβήτηση χτυπιέται διά ροπάλου, πτυσσόμενου μάλιστα.
Στον πυρήνα της ΕΡΕτικής αντίληψης Μητσοτάκη βρίσκεται η πεποίθηση ότι γεννήθηκε για να κυβερνά με κάθε μέσο. Και το ερώτημα είναι «ποιο τελικώς θα είναι το μέσο;». Ακόμη και όταν τα συστημικά κανάλια έδειξαν πλάνα από πολίτες που τρώνε ξύλο αναίτια, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν άρθρωσε λέξη για παρεκτροπή ή για ανάγκη αυτοσυγκράτησης. Οταν όμως ένας αστυνομικός τραυματίστηκε (στο πλαίσιο της εκτέλεσης της εργασίας του ως αστυνομικού και όχι ως ζαχαροπλάστη), ο πρωθυπουργός επέλεξε να κάνει δηλώσεις για το αποτρόπαιο της πράξης. Σε αυτές τις ανακοινώσεις ο Μητσοτάκης έκανε έκκληση για ενότητα και όχι για διχασμό. Η δήλωσή του χαρακτηρίστηκε από αναλυτές ως μία ακόμη ωδή στην πολυχρησιμοποιημένη «ανάγκη να μην υπάρχει διχασμός». Αυτή όμως ακριβώς η επίκληση είναι η προσπάθεια πόλωσης από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Τα γεγονότα στη Νέα Σμύρνη (που αναμφίβολα δεν είναι Εξάρχεια) δεν ήταν αποτέλεσμα διχασμού. Ηταν η διαμαρτυρία των πολιτών για την αστυνομική βία. Να θυμίσουμε ότι άρχισαν να χτυπάνε τον κόσμο όταν διαμαρτυρήθηκε γιατί οι αστυνομικοί έκοψαν πρόστιμο σε οικογένεια που καθόταν σε παγκάκι στην πλατεία. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, στο Ζάππειο, η Τζένη Μπαλατσινού-Κικίλια διασκέδαζε σε πικνίκ γενεθλίων με φίλους και φίλες. Φυσικά κανένας δεν τόλμησε να την ενοχλήσει. Δεν υπήρχε κανένας διχασμός, αλλά έκφραση της αγανάκτησης του κόσμου για παράνομη χρήση βίας. Κανένας δεν διχάστηκε.
Ο Μητσοτάκης όμως επικαλέστηκε τον διχασμό για να τον δικαιολογήσει. Είπε ουσιαστικά στο κοινό του ότι όσα συμβαίνουν δεν είναι δικαιολογημένη διαμαρτυρία αλλά διχασμός. Εδωσε το μήνυμα στους συντηρητικούς πολίτες ότι κινδυνεύει η κυβέρνηση, επιζητώντας συσπείρωση την οποία τελικώς δεν καταφέρνει να δημιουργήσει.
Αυτό είναι το σχέδιο του Μητσοτάκη. Να διχάσει, να δημιουργήσει μικροκομματικές ερμηνείες των φαινομένων για να συγκρατήσει τις φυγόκεντρες δυνάμεις στο πολιτικό του κοινό.
Οταν χτυπήθηκε ο αστυνομικός στη Νέα Σμύρνη υπήρξαν δύο παράξενα επακόλουθα. Το ασθενοφόρο άργησε να πάει μισή ώρα. Ενώ η αστυνομία είχε επιστρατεύσει μηχανές, drones, ελικόπτερα, ηλεκτρονικά μέσα έως και παραδοσιακά όπλα, δεν είχε μεριμνήσει να υπάρχει κάπου κοντά ασθενοφόρο. Μέχρι να φτάσει το ασθενοφόρο υπήρξε μισή ώρα ανατριχίλας σε απευθείας μετάδοση. Το δεύτερο παράξενο είναι ότι οι σούπερ ομάδες του Χρυσοχοΐδη που χτυπάνε και δέρνουνε εγκατέλειψαν τον συνάδελφό τους στα χέρια άγριων χουλιγκάνων. Ούτε πλησίασαν ούτε επιχείρησαν να τον πάρουν. Τον άφησαν να κείτεται στο οδόστρωμα, έκθετος σε κάμερες και στον κίνδυνο. Ωραίος κώδικας τιμής και επιχειρησιακής λειτουργίας για τους iron men της αστυνομικής τεστοστερόνης.
Δημιουργείται μερικές φορές η εντύπωση πως η κυβέρνηση επιζητά θύματα για να αλλάξει η ατζέντα. Να ξεχάσουμε την πανδημία, τα ελληνοτουρκικά, τους φίλους παιδόφιλους και να αρχίσουμε να συζητάμε (ή μήπως να διχαστούμε;) για το αν το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο της μητσοτακοκρατίας. Γίνεται επίσης μια βρομερή εξίσωση, ότι η βία είναι βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Οχι, ο πολίτης που βιαιοπραγεί δεν είναι το ίδιο με τον αστυνομικό που δέρνει. Ο πρώτος έχει θεωρητικά (και το) «δικαίωμα» στο έγκλημα, αλλά ο δεύτερος έχει υποχρέωση να το αποτρέψει και μάλιστα πληρώνεται γι’ αυτό από τα λεφτά μας. Το ερώτημα «τι να κάνει και ο αστυνομικός;» είναι ψευτοδίλημμα. Ο αστυνομικός οφείλει να κάνει τη δουλειά του, η οποία δεν είναι να δέρνει.
Πριν από αρκετούς μήνες, στο ξεκίνημα της πανδημίας, από αυτήν εδώ τη στήλη είχε γίνει η πρόβλεψη ότι όσο αποκαλύπτεται η ανικανότητα της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού τόσο θα καταφεύγουν στον αυταρχισμό ως έκφραση «σιδηράς δημοκρατίας» δικής τους έμπνευσης. Σήμερα, μπροστά στα αδιέξοδα και στην έκθεσή του, ο Μητσοτάκης δημιουργεί το χάος για να το επικαλεστεί ως πρόβλημα και να δικαιολογήσει την αυταρχική του επέμβαση την οποία βαφτίζει σωτηρία. Ο ίδιος είναι το πρόβλημα και η απειλή. Πέρα από θέμα ιδεοληψίας είναι και θέμα βρόμικης τακτικής που συνοδεύει τον Μητσοτάκη, τον Ορμπάν, τον Μπολσονάρο και έως πρόσφατα τον Τραμπ.
Το ιστορικό αξίωμα ότι κάθε συντηρητική κυβέρνηση επιλέγει τη βία για να επικρατήσει όταν νιώθει απειλή έχει επακόλουθο και ένα άλλο, εξίσου ιστορικό: κάθε κυβέρνηση που χρησιμοποιεί τη βία για να επικρατήσει θα φύγει βίαια.
ΥΓ.: Στο μεσοδιάστημα θα ζήσουμε τον κανιβαλισμό του σώγαμπρου στη ΝΔ Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, για τον οποίο στο Μέγαρο Μαξίμου δεν βγάζουν μόνο μαχαίρια αλλά και κρότου λάμψης. Οι κρότοι ακούγονται έξω ακριβώς από το γραφείο του Μητσοτάκη. Είναι αυτό που λέμε ξ-αδερφικά μαχαιρώματα.
