Ανάμεσα στα πολλά που δεν μπορεί πλέον να κάνει o Μέγας Νοτάριος του Οικουμενικού Θρόνου και του θρόνου της διαπλοκής, Σταύρος Ψυχάρης, είναι να πληρώσει περί τα 9 εκατομμύρια δόση των δανείων που πήρε με αέρα.
Θεωρητικά οι Τράπεζες, αφού κατήγγειλαν το δάνειο, θα προχωρήσουν στον πλειστηριασμό των περιουσιακών στοιχείων του ΔΟΛ και των περιουσιακών στοιχείων που αποτελούσαν τις (όποιες) εγγυήσεις.
Ως εδώ καλά. Καλύτερα γίνονται όμως από το έντονο παρασκήνιο. Ο Σταύρος Ψυχάρης φαίνεται πως δεν θέλει να κατέβει από το θρόνο, ενώ υπάρχουν και κάποιοι που θέλουν να ανέβουν. Με διάφορα προσχήματα (κυρίως της σωτηρίας των εργαζόμενων) πολλοί πάνε και έρχονται στα κέντρα αποφάσεων, άλλοι τηλεφωνούν και όλοι μαζί προσπαθούν να έχουν θέση στην επόμενη μέρα.
Η κυβέρνηση φαίνεται πως βρίσκεται στο επίκεντρο αυτού του ενδιαφέροντος. Αν συναινέσει στο να βρεθεί λύση για το ΔΟΛ, λένε, όποιοι αναλάβουν το συγκρότημα, είτε είναι ΔΟΛιοι, είτε λιγότερο δόλιοι, θα δώσουν γη και ύδωρ στην κυβέρνηση, κοινώς πολιτική στήριξη και υποταγή. Η πρόταση μοιάζει πολύ γοητευτική για μια κυβέρνηση, που πριν ακόμη αναλάβει, πολύ περισσότερο σήμερα, έχει απέναντί της το σύνολο σχεδόν των Μέσων Ενημέρωσης. Δεν τα έχει δε, με τον ως πρότινος γνωστό τρόπο της δημοσιογραφικής αντιπολίτευσης, αλλά με τη θηριώδη και λυσσαλέα επίθεση που δεν χαρίζεται ούτε σε μέσα ούτε σε Μέσα. Κάθε μέρα η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να απαντήσει σε μυθεύματα και αφηγήσεις που την φέρνουν να καταστρέφει την Ελλάδα σε δύο χρόνια. Στις αφηγήσεις αυτές, ο Κατρούγκαλος παίρνει μίζες, ο Τσίπρας σπίτι σε πλειστηριασμό από φτωχό και ανήμπορο άνθρωπο, η Γεροβασίλη είναι παράνομη και ο Παππάς τουλάχιστον Αρχιμανδρίτης. Δεν υπάρχουν φιλικά Μέσα για να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση αυτές τις επιθέσεις ψεύδους, είναι η αλήθεια. Κάπου εδώ ίσως αποκτά βάση η ανησυχία της και ο προβληματισμός της να βρει αυτά τα φιλικά Μέσα.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, το πολιτικό θέμα δεν είναι να βρει Μέσα, αλλά να εξυγιάνει το τοπίο στα Μέσα, είτε αυτό αφορά δημιουργία κανόνων και ελέγχων είτε θεσμοθέτηση δικλείδων.
Ας μείνουμε όμως στις σειρήνες για τη «σωτηρία» του ΔΟΛ. Θα μου επιτρέψετε μερικούς προβληματισμούς.
1.Το διακύβευμα στην υπόθεση ΔΟΛ δεν είναι οι 300 εργαζόμενοι( άλλωστε τα τελευταία χρόνια έχουν φύγει από το ΔΟΛ τουλάχιστον 2.000 άνθρωποι χωρίς να ανοίξει ρουθούνι), αλλά το αν θα συνεχιστεί στην Ελλάδα η κατάσταση ανομίας μετ’ εξαιρέσεων και η παγίωση της αντίληψης πως κάποιοι θα κάνουν ό,τι θέλουν και θα τη γλυτώνουν. Θα συναινέσει αυτή η κυβέρνηση σε αυτό με το όποιο «ευγενές» επιχείρημα;
2. Όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά να επενδύσει στον Τύπο για λόγους επιχειρηματικούς ή πολιτικής αντίληψης, είναι ελεύθερος να το κάνει. Δεν χρειάζεται να πάρει ένα υπερχρεωμένο συγκρότημα όπως ο ΔΟΛ. Αν λοιπόν ο προσφερόμενος επιχειρηματίας επιμένει σε μια άρρωστη λύση εκ των προτέρων τότε κάτι άλλο τρέχει.
3.Πέρα από οικονομικά κατεστραμμένος, ο ΔΟΛ, είναι ένα απαξιωμένο δημοσιογραφικό συγκρότημα που επί χρόνια πυροβολεί τα πόδια του. Γιατί κάποιος να ενδιαφέρεται να επενδύσει σε κάτι ναρκοθετημένο εξ αρχής; Μήπως το ζητούμενο δεν είναι η όποια αποκατάσταση ή επένδυση αλλά η κυριαρχία στον Τύπο; Αν για παράδειγμα ευσταθεί πως παλιοί μιντιάρχες, χρεωμένοι μάλιστα και οι ίδιοι, παρουσιάζουν ενδιαφέρον για τον ξεπεσμένο ΔΟΛ, τότε αυτό σημαίνει πως τους ενδιαφέρει η επικυριαρχία και όχι ο ΔΟΛ. Το 90% του Τύπου θα περάσει στα χέρια τους μαζί με τις εταιρείες διανομής και εκτύπωσης.
4. Ακόμη και το πονηρά ρομαντικό επιχείρημα πως οι νέοι ιδιοκτήτες θα είναι φιλικοί προς την κυβέρνηση, δεν παρέχει καμιά εγγύηση για αυτή τη φιλικότητα. Όταν θα έρθει η δύσκολη ώρα, οι γάτες (Ιμαλαίων και μη), μαζί με τα ποντίκια θα πηδάνε από τα παράθυρα. Το ερώτημα όμως είναι αν η κυβέρνηση θέλει τελικώς να λειτουργήσει ο Τύπος και να βγει από την παθογένεια ή να λειτουργήσει υπέρ της. Όσες κυβερνήσεις ήθελαν το δεύτερο χαρακτηρίζονται δικαίως από τον σημερινό από τον πρωθυπουργό ως καταστροφικές για την Ελλάδα με τη βοήθεια του Τύπου.
5. Τελικώς η κυβέρνηση θέλει στο τρίγωνο της διαπλοκής (Τράπεζες, πολιτικό κατεστημένο, Μέσα Ενημέρωσης) να αντικαταστήσει τους άλλους με τον εαυτό της; Να γίνει κορυφή στη θέση της κορυφής ή να διαλύσει το τρίγωνο; Η προσπάθεια ελέγχου του Τύπου, δεν είναι μόνο μια αυταπάτη, αλλά μια βαθιά αντιδημοκρατική πράξη. Είναι διαφορετικό πράγμα το να αντιδράς σε έναν παθογενή και αντιδημοσιογραφικό Τύπο, απ’ το να αντιδράς επειδή δεν είναι δικό σου. Οι κυβερνήσεις, ακόμη και αν είναι δυσάρεστο, πρέπει να επιζητούν την κριτική η οποία τους φέρνει σε επαφή με την κοινωνία, τα προβλήματα και τα λάθη τους. Κάθε άλλη προσπάθεια, είναι επικίνδυνος τακτικισμός, σίγουρα όχι πολιτική και μάλιστα αριστερή. Ο εναγκαλισμός κυβερνήσεων με την αγιαστούρα δημιούργησε Σημίτηδες, Πρετεντέρηδες, Στουρνάρες και μια κατεστραμμένη Ελλάδα.
Το πεδίο των Μέσων Ενημέρωσης, είναι προνομιακό πεδίο για την κυβέρνηση για να κάνει τομές οι οποίες θα έχουν άμεση απόδοση για την ίδια και την κοινωνία.
Το θέμα δεν είναι ποιός θα πάρει το ΔΟΛ για να “συμφέρει” , που δεν θα συμφέρει έτσι και αλλιώς μέσα από συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, αλλά πώς αλλάζει ο Τύπος. Η αποκατάσταση της λειτουργίας του Τύπου είναι πιο αναγκαίο πολιτικό θέμα προς επίλυση από το μοίρασμα των ιματίων του Ψυχάρη και του ΔΟΛ. Η κυβέρνηση ας αφήσει την αγορά και την ιστορία να τελειώσουν με τον Ψυχάρη και ας ανοίξει τη δικιά της ιστορία και ατζέντα γι’ αυτά που πρέπει να γίνουν για να εξυγιανθεί επιτέλους ο Τύπος.
Να καθιερώσει τώρα σύστημα barcode για τον έλεγχο κυκλοφορίας εφημερίδων χωρίς καπέλα. Το σύνολο των εφημερίδων σχεδόν, παρουσιάζουν πραγματικές κυκλοφορίες που μετά βίας υπερβαίνουν τις 20.000 φύλλα. Οι τίμιοι στην υπόθεση, όσοι δεν βάζουν καπέλα, είναι οι χαμένοι, αφού καταλήγουν να μην παίρνουν διαφήμιση. Η μέτρηση θεαματικότητας και ακροαματικότητας σε τηλεόραση και ραδιόφωνο αντίστοιχα, γίνονται από εταιρείες που δεν έχουν κανένα πραγματικό έλεγχο και επιλέγουν οι ίδιες το δείγμα που θα μετρήσουν (μαχαίρι και πεπόνι). Αν πειράζουν τα νούμερα με αυτό τον τρόπο, αποφασίζουν ποιός θα ζήσει και ποιός θα πεθάνει αφού μοιραία έτσι μοιράζουν και τη διαφήμιση. Οι εφημερίδες «κόβουν χρήμα» με την μορφή κουπονιών. Αυτό όχι μόνο δεν ελέγχεται αν έχει ως κατάληξή του τη διακίνηση μαύρου χρήματος (το κουπόνι είναι χρήμα), αλλά δημιουργεί μια άρρωστη κατάσταση. Πρέπει να απαγορευθεί αφού πρόκειται για αθέμιτο ανταγωνισμό. Ουσιαστικά εκμεταλλεύονται την ανέχεια του κόσμου, του προσφέρουν 100.000 ευρώ σε κουπόνια για να εισπράξουν εκατομμύρια σε διαφήμιση έχοντας αγοράσει πρακτικά την κυκλοφορία τους. Και για να προχωρήσω πιο πέρα,το νομικό πλαίσιο που αφορά τις διώξεις του Τύπου έχει παγιώσει μια κατάσταση ανελευθερίας του Τύπου με θύματα την ανεξάρτητη δημοσιογραφία. Αν θες να αλλάξεις την παθογένεια στον Τύπο, χτυπάς τα μικρόβια, δεν ψάχνεις εργολάβο.
Βγάλτε λοιπόν τον Ψυχάρη από την πρίζα και τις αυταπάτες από τα μυαλά σας. Αν σε κάθε τομή που πάτε να κάνετε βρίσκετε ένα λόγο για να ανακαλύψετε μια εξαίρεση ή δικαιολογία, τότε έχετε χάσει. Αυτό μπορούν να το κάνουν και οι άλλοι.
Πηγή: koutipandoras.gr