«Κομμένη στα δύο η καρδιά των Τούρκων για τη νίκη του Ερντογάν» έχει τίτλο το ρεπορτάζ του Μαρκ Λόουεν, ανταποκριτή του BBC στην Τουρκία.
Δύο εκπλήξεις σημειώθηκαν στις διπλές εκλογές της Κυριακής κατά τον Βρετανό δημοσιογράφο. Η πρώτη, ότι τα ποσοστά του Μουχαρέμ Ιντζέ (του κεμαλικού CHP) και της Μεράλ Ακσενέρ (του νεοεθνικιστικού «Καλού Κόμματος») στις προεδρικές συγκέντρωσαν άθροισμα ικανό να απειλήσει τον «σουλτάνο». Ο μεν Ιντζέ κλιμάκωσε την εκστρατεία του απευθυνόμενος σε όλο και μεγαλύτερα ακροατήρια και λαμβάνοντας ποσοστό 30,7%, η δε Ακσενέρ απεδείχθη κατώτερη των φιλοδοξιών της, λαμβάνοντας 7,3%.
Η δεύτερη έκπληξη προέκυψε στις βουλευτικές. Ο αταίριαστος ακροδεξιός εταίρος του Ερντογάν, το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (MHP), πήρε ποσοστό 11% και μπήκε στη νέα Βουλή, παρά τον κάθε άλλο παρά χαρισματικό λόγο του 70χρονου Ντεβλέτ Μπαχτσελί και τον ακρωτηριασμό από την αποστασία πρώην στελεχών τα οποία ακολούθησαν την Ακσενέρ.
«Το θέμα είναι ότι για την πλευρά της Τουρκίας την οποία εκφράζει ο Ερντογάν η ήττα είναι αδιανόητη», γράφει ο Λόουεν. Και εξηγεί: «Για τους συντηρητικούς, θρησκευόμενους Τούρκους, είναι η φωνή τους, η ίδια τους η επιβίωση, σε μία χώρα όπου πολλοί αισθάνονταν περιθωριοποιημένοι την εποχή των παλαιών κοσμικών κυβερνήσεων. Για αυτούς ένα κλείσιμο του twitter εδώ, μια φυλάκιση δημοσιογράφων εκεί, είναι άνευ σημασίας. Οι λαμπρές γέφυρες, τα αεροδρόμια, τα σχολεία και τα νοσοκομεία που χτίστηκαν επί Ερντογάν άλλαξαν τις ζωές τους, σε αυτά οφείλεται η ακλόνητη αφοσίωσή τους».
Για όσους ασκούν κριτική στον Τούρκο ηγέτη, οι κραυγαλέες του κόντρες με τους ηγέτες της Δύσης είναι απωθητικές, απομακρύνουν περισσότερο από ποτέ την Τουρκία από το παλιό όνειρο της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. «Για τους υποστηρικτές του όμως», γράφει ο Μαρκ Λόουεν, «ο υπερασπιστής του έθνους τους υψώνει το ανάστημά του στους ιμπεριαλιστές που απέτυχαν να καταστρέψουν την Τουρκία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά ακόμη το προσπαθούν».
Η «παρηγοριά» για τους αντιπάλους του προέδρου «είναι ότι το φιλοκουρδικό HDP, παρά τις μαζικές συλλήψεις και διώξεις, παρά το ότι ο ηγέτης του, ο Σελαχατίν Ντεμιρτάς, ήταν υποψήφιος πρόεδρος από τη φυλακή, κατάφερε να υπερβεί το όριο του 10% και να μπει στη Βουλή με περισσότερες από 60 έδρες. Θα διατηρήσει ισχυρή τη φωνή του υπέρ της ισότητας και της δημοκρατίας. Και η άλλη παρηγοριά είναι ότι παρά το ότι το 90% των ΜΜΕ είναι φιλοκυβερνητικά και τα λάβαρα του προέδρου κυριάρχησαν στους δρόμους, παρά το γεγονός ότι η ψηφοφορία έγινε υπό καθεστώς έκτακτης ανάγκης, με περιορισμούς στις διαδηλώσεις, με δημοσιογράφους και πανεπιστημιακούς φυλακισμένους ή εξόριστους, ο κ. Ερντογάν εξασφάλισε μόνο τη μισή χώρα υπέρ του».
«Ζούμε σε φασιστικό καθεστώς» λέει στο BBC η 45χρονη Τουρκοαμερικανίδα (με τουρκικές σουνίτικες και αραβοχριστιανικές ρίζες) Σελίν Σαγιέκ Μποκ, βουλευτής και εκπρόσωπος του κεμαλικού Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP). Και τονίζει: «Αλλά τα φασιστικά καθεστώτα συνήθως δεν κερδίζουν εκλογές με 53%, κερδίζουν με 90%. Αυτό δείχνει ότι οι προοδευτικές αξίες είναι ακόμη εδώ και μπορούν να αναπτυχθούν».
«Προς το παρόν, όμως, τώρα είναι η σειρά του Ερτογάν» σχολιάζει ο Βρετανός ανταποκριτής.
