Δεν δικαιούται κανείς να απευθύνεται στα σοβαρά σε αυτό το συνονθύλευμα από βαποράκια συμφερόντων, ψεύτες, φαύλους και ανάλγητους κομπορρήμονες που αποκαλείται κυβέρνηση, να χρησιμοποιεί εποικοδομητικές πολιτικές προτάσεις που εμπεριέχουν τις λέξεις «αναγκαίο», «επιβάλλεται», «αλληλεγγύη», «συνεννόηση», «λύση» και να πιστεύει ότι έχουν πιθανότητες εφαρμογής από αυτούς που αντιμετωπίζουν την πανδημία ως ευκαιρία (όπως αντιμετώπιζαν και τα μνημόνια).
Δεν μπορείς να συνδιαλέγεσαι με ανθρώπους που συγκρίνουν την καμπύλη αύξησης των θανάτων με την ομόρροπη αύξηση των δημοσκοπικών ποσοστών της κυβέρνησης.
Ολες οι πολιτικές πρέπει να απαντούν (όπως και τα ρεπορτάζ) στα ερωτήματα «ποιος;», «πότε;», «πού;», «τι;» και «γιατί;».
Οι δικές μας πολιτικές για την αντιμετώπιση της πανδημίας (και των οικονομικών αποτελεσμάτων που επιφέρει) έχουν εντελώς διαφορετικό πρόσημο, γιατί από άλλους εκπονούνται, με άλλα προτάγματα διαμορφώνονται, σε άλλες κοινωνικές τάξεις απευθύνονται και διαφορετικά συμφέροντα εξυπηρετούν.
Η κυβέρνηση δεν κάνει κάποια «συνήθη λάθη» –παρά το γεγονός ότι έλαβε τα αναγκαία μέτρα έγκαιρα και προς τη σωστή κατεύθυνση– επειδή ας πούμε αιφνιδιάστηκε από κάποια μετάλλαξη του ιού, από κάποιο σχέδιο που δεν απέδωσε λόγω απρόβλεπτων αστοχιών στην εφαρμογή του ή από μειωμένο αίσθημα ατομικής ευθύνης των πολιτών.
Και δεν έλαβε τα σωστά μέτρα και εξαπατά ότι τα έλαβε.
Και ήξερε τι έπρεπε να κάνει για να προστατεύσει τη δημόσια υγεία και την παραγωγική οικονομία και άφησε στο έλεος τα νοσοκομεία και τους λειτουργούς τους λαμβάνοντας μέτρα στήριξης των κλινικαρχών και διασπάθισης πόρων υπέρ της παρασιτικής οικονομίας.
Ολοι γίναμε μάρτυρες «του αίματος» για τα μέτρα που δεν ελήφθησαν, όμως δεν γίναμε κοινωνοί των άλλων που με επισπεύδουσα διαδικασία, κρυφίως και στα μουλωχτά ελήφθησαν.
Ναι, η υγειονομική κρίση αποτελεί –κατά ένα μέρος– για την οικονομική ελίτ χρυσή ευκαιρία πρόσθετου πλουτισμού, αλλά –κατά ένα άλλο μέρος– καταγράφει απώλειες κερδών από τη μειωμένη ζήτηση. Η λύση της αναπλήρωσης των απολεσθέντων κερδών γίνεται με την περαιτέρω αφαίμαξη των εργαζομένων.
Ο νέος Πτωχευτικός Κώδικας δεν αφαιρεί μόνο την πρώτη κατοικία, βελτιώνοντας έτσι το ενεργητικό των τραπεζών, αλλά καταργεί και το δικαίωμα της αποζημίωσης σε όλους όσοι εργάζονται σε εταιρεία που πτωχεύει. Συμμετέχει δηλαδή αυτός που χάνει τη δουλειά του στις ζημιές, όμως δεν συμμετείχε στα κέρδη που έβγαιναν από τη δουλειά του.
Ακριβώς στην ίδια κατεύθυνση επιβάλλονται το δεκάωρο και οι ανεξέλεγκτες υπερωρίες χωρίς αμοιβή, η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας ασφάλισης, ο έλεγχος των απεργιών και του δικαιώματος στον συνδικαλισμό και η επιβολή της αστυνομοκρατίας με την επιβολή μόνιμης καραντίνας στα εργασιακά δικαιώματα.
Ομως επειδή η υγειονομική κρίση έγινε ανεξέλεγκτη και οι ευθύνες τους ορατές (παρά τα πετσολεφτά της προπαγάνδας), βγάζει ο πρωθυπουργός τον Σωτήρη «πρώτο τραπέζι πίστα», μιλάει για «έγκαιρα» νέα μέτρα (το αχρείαστο lockdown) και υπόσχεται (με υπερΕΓΩ) ότι θα κάνει αυτό που δεν έκανε κανείς άλλος: θα βάλει τη χυμένη οδοντόκρεμα πίσω στο σωληνάριο.
