Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον λόφο του Λυκαβηττού όπου κάθε βράδυ στήνεται ένα μοναδικό σινε-πάρτι
Το πρώτο πράγµα που παρατηρεί κάποιος όταν ανέβει στον λόφο είναι η θέα. Είχα πολλά χρόνια να ανέβω εκεί και όσο ανηφόριζα µε το αυτοκίνητο την Ασκληπιού προσπαθούσα να θυµηθώ ποια ήταν η τελευταία συναυλία που απόλαυσα εκεί. Ηταν των Radiohead ή κάποιας άλλης µπάντας;
Φτάνοντας στην κορυφή του λόφου γύρω στις 8, µε τις ακτίνες του ήλιου να κάνουν ακόµη το παιχνίδι τους, διαπιστώνω ότι πέντε αυτοκίνητα ήδη έχουν πάρει τη θέση τους µπροστά από τη µεγάλη οθόνη, µία ώρα πριν από την προγραµµατισµένη προβολή. Οι υπάλληλοι και το προσωπικό φροντίζουν τις τελευταίες λεπτοµέρειες πρoτού αρχίσουν να συρρέουν µαζικά και τα υπόλοιπα αυτοκίνητα. Παρατηρώ την άνεση του χώρου, τις εύστοχες πινελιές των διοργανωτών που δίνουν χαρακτήρα στο σκηνικό και την ανεπιτήδευτη ευκολία –τη λες και χαλαρότητα– µε την οποία όλα τοποθετούνται και βρίσκουν τη θέση τους στο κινηµατογραφικό αυτό πλάνο-πλατό. ∆εν έχω ξαναβρεθεί σε ντράιβ ιν και επιχειρώ να βρω τις οµοιότητες και τις διαφορές από τα φιλµ των 60s και των 70s που απεικονίζουν την αµερικανική αυτή συνήθεια. Το αγαπηµένο και αλλοτινό «American graffiti» του Τζορτζ Λούκας που έχει αποθεώσει όσο λίγα έργα τη ροµαντική χροιά των drive-in theaters ήταν ο προσωπικός ξεναγός µου σε αυτή την περιήγηση στο παρελθόν µαζί µε µερικά ακόµη classics όπως το «Κριστίν» του Κάρπεντερ ή το «Grease».
Η Αµελί µεσάνυχτα στο Παρίσι µε θέα την Αθήνα
Τι σκέφτονται όµως οι θεατές σε ένα ντράιβ ιν σήµερα; Οι πρώτες απόπειρες για να µάθω τα διαφορετικά κριτήρια της απόφασης των θεατών καταλήγουν σε κοινό τόπο: οι περισσότεροι βρίσκονται εδώ για την εµπειρία της πρώτης φοράς και ελάχιστοι είναι εκείνοι που ανηφόρισαν στον Λυκαβηττό επειδή είχαν την εκκρεµότητα της θέασης της «Ευτυχίας» από τον περασµένο χειµώνα. Οπως λένε και οι δύο φίλες στο µαύρο Beatle, «δεν θα χάναµε την ευκαιρία να επισκεφτούµε έναν χώρο που µοιάζει µαγικός και παράλληλα να απολαύσουµε ένα φιλµ µε θέα, φαγητό και ποτάκι», ενώ πιο δίπλα ο Μάριος και η Λίνα µε γλαφυρό τρόπο αναφέρουν ότι «δεν θα χάναµε µε τίποτε τέτοια ευκαιρία».
Πώς γεννήθηκε όµως η ιδέα του City Drive-in στον λόφο του Λυκαβηττού; «Το “Cinema Αlive” είναι ένα πρότζεκτ που ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια» µας λέει η Σοφία Σκλάβου, µέλος του οµίλου στον οποίο ανήκει το City Drive-in. «Είχαµε κάνει την ειδική προβολή του “Dirty dancing” στο µεγάλο κτίριο της Ιεράς Οδού και Πειραιώς στο Γκάζι. Εκεί µετατρέψαµε όλους τους χώρους του κτιρίου σε σκηνικό της ταινίας, η οποία παιζόταν σε ειδικά διαµορφωµένο χώρο παράλληλα µε άλλες εκδηλώσεις, και η επιτυχία ήταν εντυπωσιακή. Στόχος µας ήταν να φέρουµε το νεανικό κοινό του σινεµά σε επαφή µε κάποιες παλιές αγαπηµένες ταινίες αλλά και ιδανικές συνθήκες προβολής, ώστε να αφήσουν για λίγο στην άκρη τα τάµπλετ και τα κινητά ως µέσα παρακολούθησης ενός φιλµ. Για τον σκοπό αυτό επιστρατεύτηκε µεγάλο πλήθος εργαζοµένων και εθελοντών –σχεδόν 100 άτοµα– καθώς όλο αυτό το πρότζεκτ ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Ακολούθησαν κι άλλα τέτοια πετυχηµένα events –όπως το “Ο µεγάλος Γκάτσµπι” στο Grand Hyatt Athens– που βασίζονται στην ιδέα του λονδρέζικου Secret Cinema. Εχοντας το know-how τέτοιων ειδικών αποστολών η σκέψη για ένα ντράιβ ιν στην καρδιά της Αθήνας φάνταζε ως κάτι απόλυτα συµβατό και συγγενές µε ό,τι είχαµε φτιάξει στο παρελθόν. Σχεδόν ευκολάκι».
Συνολικά 20 άτοµα εργάζονται στο ντράιβ ιν και καταγράφουν τα ενθουσιώδη σχόλια του κοινού. «Αρέσει πολύ στον κόσµο η εµπειρία και οι περισσότεροι µας λένε ότι θα ξανάρθουν. Είναι πολύ ικανοποιηµένοι από την εξυπηρέτηση και βρίσκουν υψηλού επιπέδου την οργάνωση» λέει η υπεύθυνη επικοινωνίας Σοφία Παναγιωτοπούλου. Η κ. Σκλάβου συµπληρώνει τι τους ιντριγκάρει περισσότερο: «Εκτός της άρτιας οργάνωσης πολλοί βρίσκουν το όλο σκηνικό αρκετά διασκεδαστικό, µε τα φωτάκια των παραγγελιών που ανάβουν από τα αυτοκίνητά τους, τα παιδιά µε τα ρόλερ, τα κοκτέιλ στο µπαρ ή τα φαγητά του Ελληνολιβανέζου σεφ µας Φαχντ (σ.σ.: καταπληκτικό το µπέργκερ του). Ακόµη και το γεγονός ότι δεν έχουµε κλείσει τον χώρο αλλά αφήνουµε να περάσει κάποιος ελεύθερα από εδώ και να πάρει µια γεύση τού τι παίζει έχει τη σηµασία του. Και τα παιδιά στον βράχο που βλέπουν τζάµπα τα φιλµ έχουν την πλάκα τους. Χτες µετά την προβολή της “Αµελί” κατεβαίνει ένας πιτσιρικάς να µας ρωτήσει ποια είναι η επόµενη ταινία για να δει αν θα µείνει ή όχι. Οταν του λέµε ότι είναι το “Midnight in Paris” αγανακτισµένος αντιδρά: “Oχι, ρε πούστη µου, πάλι γαλλική ταινία”. Του είπαµε ότι είναι ταινία του Γούντι Aλεν και ηρέµησε, ανεβαίνοντας πάλι στην αγαπηµένη του θέση στον βράχο».
Η πειρατική σηµαία και η ξέγνοιαστη ζωή
Η υπάλληλος Eφη Αργυράκη δίνει τη δική της οπτική: «Μου άρεσε η σκέψη να κάνω πατίνια µε θέα στον Λυκαβηττό. Η δουλειά πάνω σε πατίνια µαθαίνεται από στόµα σε στόµα – δεν είµαστε και πολλοί. Eχει πλάκα που µε τραβάνε κάποιοι βίντεο όταν φέρνω την παραγγελία, ενώ κάποιοι ζητούν περίεργα πράγµατα καθώς πατάνε το λαµπάκι για τις παραγγελίες προκειµένου να εκφράσουν τα παράπονά τους για τον διπλανό ή για να ρωτήσουν κάτι τον παρκαδόρο». Ο κ. Τράκας, υπεύθυνος διεύθυνσης του µπαρ, τονίζει τη θετική αντίδραση του κοινού σε µια «πρωτόγνωρη, διαφορετική εµπειρία που φέρνει την αίσθηση µιας κατάστασης που µπορεί να σε ταξιδέψει σε άλλους κόσµους. Ακόµη και η πειρατική σηµαία πίσω µας σηµατοδοτεί την αγάπη µας για την ξένοιαστη ζωή και το ρούµι. Μιλάµε για πολύ ρούµι».
Ο ιθύνων νους της επιχείρησης Αργύρης ∆αλαβάγκας σηµειώνει ότι το ντράιβ ιν στον Λυκαβηττό είναι µια πετυχηµένη κίνηση («µην το θεωρείτε αυτονόητο αφού άλλα ντράιβ ιν της Αθήνας που είναι και δωρεάν δεν µαζεύουν τον δικό µας κόσµο») αλλά γνώρισε αρκετές δοκιµασίες µέχρι να ευοδωθεί. Από τον διαγωνισµό που πέρασε από χίλια κύµατα µέχρι την κατάληξη στο συγκεκριµένο πρόγραµµα προβολών καθώς κάποια γραφεία διανοµής ταινιών έβαζαν επιπλέον εµπόδια «αφού ακόµη και το 35% από τις πωλήσεις των εισιτηρίων µας ζητούσαν µερικοί». Οι ιδέες που έχει όµως ο κ. ∆αλαβάγκας δεν σταµατούν εδώ καθώς «σκεφτόµαστε ακόµη περισσότερα χάπενινγκ –τα stand-up comedy shows που ήδη γνωρίζουν µεγάλη επιτυχία, συναυλίες αλλά και µερικές ακόµη εκπλήξεις– στις επόµενες εβδοµάδες. Μάλιστα δεν σταµατάµε να βελτιώνουµε ακόµη περισσότερο το “προϊόν” µας». Πάνω από όλα όµως θεωρεί ότι το στοίχηµα έχει ήδη κερδηθεί µε «τις καθηµερινές sold out προβολές των 100-120 αυτοκινήτων, όπου νέοι, ηλικιωµένοι, ζευγαράκια, οικογένειες µε παιδιά προσφέρουν ένα µοναδικό θέαµα, ενώ έχουµε και µε διαφορά το νο1 στα εισιτήρια του εγχώριου box office του σινεµά». Το ντράιβ ιν του Λυκαβηττού είναι ήδη το «talk of the town του καλοκαιριού», όπως λέει χαρακτηριστικά ο κ. ∆αλαβάγκας, και αναρωτιόµαστε ποιος µπορεί να το αµφισβητήσει.
