Με βάση τις πληροφορίες που έχουν διαρρεύσει στον διεθνή Τύπο φαίνεται πως ένα κοµµάτι της πολιτικής ηγεσίας του Ισραήλ επιδιώκει την εµπλοκή της χώρας σε έναν ολοκληρωτικό πόλεµο µε το Ιράν, στοχεύοντας στο «να ξεµπερδεύει µαζί του». Η άποψη αυτή, που έρχεται ως συνέχεια της εν εξελίξει προσπάθειας «να ξεµπερδεύουµε µε τη Χαµάς», δείχνει ότι ένα ισχυρό στοιχείο παράνοιας έχει διεισδύσει στην κουλτούρα ασφάλειας του Ισραήλ και επηρεάζει τη γεωπολιτική συµπεριφορά του µε τραγικά επικίνδυνο τρόπο.
Πολύ απλά, είναι σχεδόν αδύνατο για το Ισραήλ να «ξεµπερδέψει» ολοκληρωτικά και διαπαντός µε τη Χαµάς διά στρατιωτικών µέσων και απολύτως αδύνατο να πράξει κάτι παρόµοιο µε το Ιράν ακόµη κι αν χρησιµοποιούσε πυρηνικά όπλα. Η παράνοια του Ισραήλ ξεκινά και από την ανάγνωση τόσο της Χαµάς όσο και του Ιράν ως «υπαρξιακών απειλών».
Οµως η Χαµάς σε καµία περίπτωση δεν έχει τις δυνατότητες να απειλήσει την ύπαρξη του Ισραήλ. Κάτι που ούτε το Ιράν σήµερα είναι σε θέση να κάνει. ∆εν προχωρά δε στην ανάπτυξη πυρηνικού οπλοστασίου γιατί φοβάται την ισραηλινή αντίδραση. Αν όµως πληγεί εκ των προτέρων από το Ισραήλ, τότε ο φόβος του θα αντιστραφεί και θα ωθηθεί να αναπτύξει πυρηνικά όπλα.
Για να το πούµε όσο πιο απλά γίνεται, όσο περισσότερες καταστροφές προκαλέσει µια ισραηλινή επίθεση στο Ιράν τόσο περισσότερο θα ωθήσει την Τεχεράνη σε µια λογική ολοκληρωτικού πολέµου, τον οποίο το Ισραήλ δεν µπορεί να κερδίσει, κυρίως λόγω των µικροσκοπικών του µεγεθών. Ενας και µόνο πύραυλος µε πυρηνική κεφαλή που θα έπληττε το ισραηλινό έδαφος θα του προκαλούσε συντριπτικό πλήγµα. Και όπως φάνηκε στην πρόσφατη επίθεση, δεν υπάρχουν αδιαπέραστοι αντιπυραυλικοί θόλοι.
Η µονολιθική στρατιωτικοποίηση της ισραηλινής γεωστρατηγικής και ο εγκλωβισµός της στην αντίληψη της «αποφασιστικής νίκης» σε µεγάλο βαθµό προέκυψαν από τις σαρωτικές στρατιωτικές επιτυχίες τις πρώτες δεκαετίες µετά τη δηµιουργία του εβραϊκού κράτους, που οδήγησαν όµως σε διαδοχικά αδιέξοδα. Ετσι, κάθε στρατιωτική νίκη, αντί για ειρήνευση, οδηγούσε σε ακόµη µια πολεµική αναµέτρηση.
Χαρακτηριστικό παράδειγµα είναι η συντριπτική και γρήγορη νίκη στον Πόλεµο των Εξι Ηµερών, που εξέπληξε και τους ίδιους τους Ισραηλινούς και η οποία οδήγησε στην κατάληψη ολόκληρης της Χερσονήσου του Σινά, κάτι που δεν περιλαµβανόταν στις αρχικές στοχεύσεις της ισραηλινής ηγεσίας. Αυτή όµως η «υπερβάλλουσα» επιτυχία οδήγησε στον µετέπειτα «πόλεµο φθοράς» µε την Αίγυπτο και στη συνέχεια στον Πόλεµο του Γιοµ Κιπούρ.
Στα επόµενα χρόνια απέτυχαν και οι επιθέσεις στον Λίβανο, που αποσκοπούσαν στην εξαφάνιση των επικίνδυνων για το Ισραήλ δυνάµεων που δρούσαν εκεί, τόσο στον πρώτο πόλεµο του Λιβάνου το 1982 όσο και στον δεύτερο το 2006. Τότε οι ισραηλινές ένοπλες δυνάµεις (IDF) απέτυχαν µε ταπεινωτικό τρόπο να επιτύχουν συντριπτικό πλήγµα στη µικροσκοπική τότε Χεζµπολάχ. Οι IDF εφάρµοσαν ένα αµφιλεγόµενο νέο δόγµα, τις επιχειρήσεις EBO (effects-based operations), βασισµένο εν µέρει πάνω σε θεωρίες Γάλλων µεταµοντέρνων φιλοσόφων.
Εν κατακλείδι λοιπόν, το Ισραήλ φαίνεται πως διά της ανεξέλεγκτης στρατιωτικοποίησης της γεωπολιτικής του λειτουργίας κινδυνεύει να οδηγηθεί σε µια ιδιόρρυθµη «επιλογή του Σαµψών» επιθετικού χαρακτήρα. Σε ένα είδος preemptive «αποθανέτω η ψυχή µου µετά των αλλοφύλων». Και η διεθνής κοινότητα πρέπει να το φρενάρει και όχι να το σιγοντάρει.
