Στην Ελλάδα, ανάμεσα στα άλλα είδη εγκλημάτων, πρέπει να ορίσουμε και το αυτοφυές έγκλημα. Ριζώνει, αναπτύσσεται, σκοτώνει όπως τα ζιζάνια το χρήσιμο και το νόμιμο, πνίγει την κοινωνία με τη δηλητηριώδη μπόχα αλλά δεν έχει φυσικούς ή ηθικούς αυτουργούς. Φυσικά δεν έχει και ενόχους.
Στο αυτοφυές έγκλημα, όπου συνήθως πρωταγωνιστές είναι πολιτικοί και ταγοί της οικονομικής ελίτ, κάποιος δωροδοκεί αλλά περιέργως κανένας δεν δωροδοκείται, πολλοί συμμετέχουν αλλά ούτε ένας δεν είναι διακριτός μέσα στο πλήθος των συμμετεχόντων στο σκάνδαλο.
Η SIEMENS έδωσε εκατομμύρια σε κόμματα και πολιτικούς, αλλά στα δικόγραφα αποδέκτες είναι οι ελάχιστοι της διαφθοράς και τελευταίοι τροχοί της άμαξας όπου γίνεται το πάρτι. Ο Τσουκάτος ομολογεί (για όσους δεν θυμούνται, εξ απορρήτων του Σημίτη) πως πήρε ένα εκατομμύριο μάρκα για το ΠΑΣΟΚ, αλλά στο ΠΑΣΟΚ κανένας δεν αναζητά τον αποδέκτη ως φυσικό πρόσωπο που έχει ευθύνη. Κανένας δεν τον αναζητά, ούτε όταν ο Μαντέλης (υπουργός του Σημίτη αυτός) ομολογεί πως πήρε άλλες πεντακόσιες χιλιάδες μάρκα.
Στα εξοπλιστικά το χρήμα κινείται γύρω από το Πεντάγωνο, αλλά αν εξαιρέσουμε την περίπτωση Τσοχατζόπουλου, ποτέ δεν πλησιάζει το υπουργικό γραφείο. Οι υπουργοί είναι τίμιοι, αλλά αναμφίβολα μπούφοι που δεν γνώριζαν τι τους γίνεται, αν και κατά τα άλλα ήταν ικανοί και προστάτευαν τη χώρα.
Στο σκάνδαλο της Novartis, η Εισαγγελία σκαλίζει χαρτιά και έντυπα, αναζητά μαρτυρίες για το πώς κινήθηκε το χρήμα, αλλά δεν μπαίνει στον κόπο να εξετάσει τις υπουργικές αποφάσεις που μοίρασαν τόσο απλόχερα και έκδηλα το δημόσιο χρήμα προς τις φαρμακευτικές.
Πρόκειται για αυτοφυή σκάνδαλα που μάλλον δημιουργήθηκαν στο εύκρατο κλίμα της ελληνικής παραξενιάς και δεν μεγάλωσαν λιπαινόμενα από τα λύματα της διεφθαρμένης πολιτικής.
Ετσι ακριβώς και στο Βατοπέδι. Υπήρξε σκάνδαλο, το ομολόγησε ο ίδιος ο Καραμανλής στην ΚΟ της ΝΔ, το καυτηρίασε η Ντόρα Μπακογιάννη, το επιβεβαίωσαν δύο δικαστήρια, το Εφετείο Κομοτηνής που αποφάσισε πως η Βιστωνίδα ήταν περιουσία του δημοσίου αλλά και αυτό που αθώωσε τον Εφραίμ. Παρ’ όλα αυτά ένοχοι δεν υπάρχουν. Ετσι είναι τα αυτοφυή σκάνδαλα.
Διότι όπως είπε και το δικαστήριο, ο Εφραίμ και οι συγκατηγορούμενοί του πίστευαν πως η λίμνη ανήκε στη μονή, άρα δεν είχαν δόλο. Ας μετατρέψει τώρα ο καθένας αυτή τη συλλογιστική σε καθημερινή πραγματικότητα όπου κλέβεις το οικόπεδο του άλλου και αρκεί στο δικαστήριο να δηλώσεις πως το θεωρούσες δικό σου.
Πανηγύρισε ο Καραμανλής με την απόφαση η οποία τον έβγαλε από την πολιτική φαρυγγίτιδα, για να δηλώσει πως δικαιώθηκε επειδή δεν υπήρχε σκάνδαλο αλλά σκευωρία. Επανεμφανίστηκε ο Θόδωρος Ρουσόπουλος ύστερα από χρόνια, ελαφρά πιο γκριζαρισμένος και ίσως και φιλόδοξος περί την πολιτικήν για να μιλήσει για συκοφάντες και αθώωση.
Είναι σαν να τελειώνει η δίκη για ένα πολύνεκρο δυστύχημα και επειδή δεν δικάζεται κανένας από τους κατηγορουμένους, να δηλώσουν μετά πως δεν υπήρξε και δυστύχημα.
Το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, οικονομικό, κοινωνικό, θρησκευτικό, υπήρξε και είχε πρωταγωνιστές. Τον Πέτρο Δούκα ο οποίος «με δόλο» όπως λέει το βούλευμα του Δικαστικού Συμβουλίου (1/8-2-2011) παραχώρησε τη Βιστωνίδα στη μονή παραβλέποντας δικαστική απόφαση που έλεγε ότι ανήκει στο δημόσιο. Τους Αλέξανδρο Κοντό και Ευάγγελο Μπασιάκο, οι οποίοι υπέγραψαν για να ανταλλαχθεί η κλεμμένη Βιστωνίδα με οικόπεδα-φιλέτα.
Δεν δικάστηκαν ποτέ, γιατί ο Καραμανλής έκλεισε εσπευσμένα τη Βουλή το 2009, παραγράφοντας τα αδικήματα.
Στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου ήταν επίσης αυτουργός ο Ανδρέας Βγενόπουλος, ο οποίος οργάνωσε τις οικονομικές συναλλαγές και μετέτρεψε το θρησκευτικό λίκνο σε παράρτημα άνομων τραπεζικών συναλλαγών. Δεν υπήρξε τιμωρία.
Ετσι προέκυψε ένα ακόμη αυτοφυές σκάνδαλο, χωρίς ενόχους και αυτουργούς, μόνο με σκανδαλώδη πραγματικότητα που κολάζει πιστούς και μη.
Κάπως έτσι η Ελλάδα δεν έγινε μόνο χώρα σκανδάλων, αλλά και χώρα όπου οι πολίτες της έμαθαν να ζουν με αυτά και να τα αντιλαμβάνονται ως φυσική και μη αναστρέψιμη πραγματικότητα. Και κάπως έτσι, αυτοί που μας χρωστάγανε μας πήραν και τον Βούδα. Δεν φαντάζομαι να αναρωτιέστε ποιος είναι ο Βούδας, ε;
