Λίγες μέρες πριν τις κάλπες και όλοι οι μονομάχοι βγάζουν τα βέλη από τη φαρέτρα τους και πολεμάνε.
Βεβαίως φαρέτρα με βέλη διαθέτει και ο θεός έρωτας αλλά η πολιτική μας σκηνή είναι μαλωμένη με το χιούμορ – εκτός πολλών άλλων – κι έτσι ο εκβιασμός κυριαρχεί.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μας απείλησε με εκλογές τον Δεκαπενταύγουστο υπονοώντας ότι τα καθαγιασμένα «μπάνια του λαού» θα πάνε καλιά τους.
Ο Αλέξης Τσίπρας, χωρίς να μας απειλεί ομολογουμένως, ζητάει νίκη έστω και με μία ψήφο και υπόσχεται ότι θα κυβερνηθεί η χώρα.
Η Φώφη καταγγέλλει τον Κυριάκο και λέει ότι ο λαός – εκτός που δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά – δεν τσιμπά και ζητάει την ψήφο του.
Ο Γιάνης – το ένα ν είναι άποψη και όχι ορθογραφικό – που ονειρεύεται έδρες στη Βουλή μιλάει για χαμένη ψήφο και το ΚΚΕ λέει ό,τι συνήθως.
Ο Βελόπουλος και η Ζωή τραβάνε τον δικό τους μονήρη δρόμο.
Το θέμα είναι ότι όλοι όσοι θέλουν να μας σώσουν θέλουν όλη τη δόξα μονάχοι τους. Δεν θέλουν, δεν μπορούν, και δεν ξέρουν τι θα πει συνεργασία.
Μην κοιτάς που και το ΠΑΣΟΚ μια χαρά κυβέρνησε με τη ΝΔ, και ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ.
Μισόλογα στις προεκλογικές συνεντεύξεις. Μισόλογα και άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.Την ίδια ώρα πάντως όλοι μιλάνε για μια ακόμη κρίσιμη καμπή στην οποία βρίσκεται η πατρίδα και παρ’ όλα αυτά προτιμούν τις έριδες, την ενός κόμματος αρχή και όχι μια προσπάθεια να δουλέψουν όλοι μαζί για το χατίρι μας.
Βλέπεις η εξουσία είναι – εκτός από αφροδισιακό – πολύ μοναχική και δε γουστάρει φιλίες. Σαν την Αυτοδυναμία, και τη Συνεργασία. Η μια δεν μπορεί να βλέπει τα μούτρα της άλλης. Σα μουτρωμένες γειτόνισσες γιατί η μια έριξε τα μπουγαδόνερα στην αυλή της αλληνής!
Κι εμείς ως ψηφοφόροι πρέπει να αποφασίσουμε με ποια θα πάμε και ποια θα αφήσουμε. Φοβάμαι πάντως ότι σε κάθε περίπτωση οι «μουτρωμένοι» από τις 8 Ιουλίου πάλι εμείς θα είμαστε!