Το ζήτηµα που τίθεται πάντα ενόψει εκλογών, ανεξαρτήτως εάν το θέτει ή δεν το θέτει κάποιος, είναι η επιλογή κυβέρνησης. Οι εκλογές δεν είναι επιλογή ιδεολογική, δεν είναι στάση ζωής ούτε είναι «η πραγµατική δηµοσκόπηση» – όπως αφελώς λένε αρκετοί πολιτικοί στις συνεντεύξεις τους. Οι εκλογές είναι µια απόφαση διακυβέρνησης της χώρας.
Η Ν∆ του Κυριάκου Μητσοτάκη έλαβε εντολή διακυβέρνησης το 2019, τα έκανε κυριολεκτικά θάλασσα και ουσιαστικά απέτυχε στη διαχείριση σχεδόν όλων των κρίσεων που κλήθηκε να διαχειριστεί – µε κορυφαίες εξ αυτών την πανδηµία, τον πληθωρισµό και την ενεργειακή κρίση. Επιπλέον, κατηγορείται βάσιµα για παραβίαση κανόνων του κράτους δικαίου και για διασπάθιση του δηµόσιου ταµείου µέσω των απευθείας αναθέσεων.
Ωστόσο, παρ’ όλα αυτά, ο Κυρ. Μητσοτάκης επιµένει να διεκδικεί όχι µόνο την εκλογική νίκη αλλά και την αυτοδυναµία, ενώ ταυτόχρονα ο αρχηγός της αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας προτείνει µια «προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας». Αυτές είναι οι δύο προτάσεις που θα τεθούν προς κρίση στο εκλογικό σώµα.
Το πρόβληµα που ανακύπτει µε την κεντρική πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η επαµφοτερίζουσα στάση του ΚΙΝΑΛ και οι διφορούµενες δηλώσεις του αρχηγού του, ο όποιος δεν χάνει ευκαιρία να τονίζει πως δεν πρόκειται να δεχτεί πρωθυπουργία του Αλέξη Τσίπρα ακόµη και εάν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές.
Με αυτά τα δεδοµένα και χωρίς να εξετάζουµε τις πολιτικές σκοπιµότητες του ΚΙΝΑΛ, ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να προσέλθει στην κάλπη µε µια πολιτική πρόταση θολή, καθώς προοδευτική διακυβέρνηση χωρίς εκ των προτέρων αποδοχή των κανόνων συνεργασίας δεν µπορεί να έχει προοπτική πλειοψηφικού εκλογικού ρεύµατος. Σε µια µεγάλη και κρίσιµη µάζα ψηφοφόρων η ασάφεια αυτή θα λειτουργήσει αρνητικά, καθώς το πρώτο κριτήριο στις εκλογές είναι πάντα η ικανότητα διακυβέρνησης. ∆εν ψηφίζουµε µόνο για να διαµαρτυρηθούµε, αλλά ταυτοχρόνως ψηφίζουµε για να εκλέξουµε κυβέρνηση. Και κυβέρνηση συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ χωρίς τον Τσίπρα πρωθυπουργό δεν είναι νοητή.
Εποµένως, αυτό που θα έπρεπε να εξετάσουν η Πολιτική Γραµµατεία του ΣΥΡΙΖΑ, η Κεντρική Επιτροπή του και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας είναι η άµεση προσαρµογή της προεκλογικής του τακτικής µε βάση το δεδοµένο της πολιτικής ασάφειας του ΚΙΝΑΛ, το οποίο δυστυχώς εξακολουθεί να πατάει σε δύο βάρκες µε ευκρινή στόχο: εάν κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ, πιθανόν να αλλάξει στάση και να δεχτεί την πρωθυπουργία Τσίπρα, ενώ εάν κερδίσει η Ν∆, τότε θα προσέλθει σε κυβέρνηση Μητσοτάκη – πάντως αυτό που φαίνεται να ενδιαφέρει το ΚΙΝΑΛ είναι η συµµετοχή του στην κυβέρνηση.
Ωστόσο οι πολίτες θα κληθούν να επιλέξουν µέθοδο και οµάδα διακυβέρνησης – δεν θα κληθούν να απαντήσουν στο ερώτηµα αυτοδυναµία ή συνεργασία. Αυτό δεν είναι κάτι που τους απασχολεί. Τους απασχολεί ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός και ποιες είναι οι προτάσεις του.
Αυτήν τη στιγµή τα προβλήµατα είναι τόσο µεγάλα και σοβαρά ώστε δεν υπάρχει χώρος για θολά πολιτικά µηνύµατα συνεργασιών. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να παραµερίσουν άµεσα τις προτάσεις περί συνεργασίας, να τις αφήσουν σε δεύτερο πλάνο και να εστιάσουν στην ανάγκη εµφατικής εκλογική ήττας του Κυρ. Μητσοτάκη και την απόλυτη προτεραιότητα µιας διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Αλέξη Τσίπρα. Το εάν αυτή η διακυβέρνηση θα είναι αυτοδύναµη ή συνεργατική δεν ενδιαφέρει αυτήν τη στιγµή.
Εάν παρ’ όλα αυτά προταχθεί προεκλογικά η «προοδευτική διακυβέρνηση» µε το ΚΙΝΑΛ, τότε ποιος ο λόγος να επιλέξει ΣΥΡΙΖΑ κάποιος δυσαρεστηµένος µε τη Ν∆; Εφόσον στόχος θα είναι η συνεργασία των δύο κοµµάτων, θα µπορεί άνετα να στραφεί προς το ΚΙΝΑΛ ή προς άλλο µικρότερο κόµµα.
Προεκλογικό σύνθηµα «προοδευτική συνεργασία» είναι σύνθηµα που δεν οδηγεί σχεδόν ποτέ σε εκλογική νίκη. Ας θυµηθούµε παραδείγµατα του παρελθόντος, της πρώτης µεταπολιτευτικής περιόδου –συµµαχίες, ενότητες κ.λπ.– που οδηγούσαν πάντα σε εκλογική ήττα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρός του πρέπει να δώσουν καθαρό µήνυµα νίκης και διακυβέρνησης.
Ο Απόστολος Διαμαντής είναι δημοσιογράφος – ιστορικός
