Η ποιητική συλλογή του Εσσάμ-Θεόδωρου Αλαντάση με τίτλο «Αυτήν την άνοιξη» (1989-2023) παρουσιάζεται την Παρασκευή 17 Μαρτίου στις 19.30 στον Κήπο του Μουσείου (Πατησίων 44, μπροστά από το Αρχαιολογικό Μουσείο). Στην εκδήλωση θα μιλήσουν οι: Βαγγέλης Πισσίας (ομότιμος καθηγητής ΠΑΔΑ – Διαχείριση Υδάτινων Πόρων – Μεταφορά Τεχνολογίας – Συντονιστής αποστολών «Ένα καράβι για τη Γάζα», «Στολίσκος της ελευθερίας») και Γιώργος Χρονάς. Διαβάζει η ηθοποιός Μάνια Παπαδημητρίου. Συντονίζει η δημοσιογράφος Όλγα Στέφου. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οδός Πανός.
Ο Εσσάμ-Θεόδωρος Αλαντάση, ο οποίος είναι παλαιστινιακής καταγωγής, άρχισε να γράφει ποίηση το 1986, όταν ήρθε στην Ελλάδα. «Ήμουν μια μέρα στην Αρχαία Αγορά και αυτό που είδα με εντυπωσίασε τόσο ώστε σκέφτηκα ότι δεν είναι δυνατόν να ζεις σε αυτή τη χώρα και να μην σου γεννηθεί η ανάγκη να γράψεις ένα ποίημα» λέει στην τηλεφωνική συνομιλία που είχαμε. Το πρώτο ποίημα το έγραψε στα αραβικά και το μετέφρασε στα ελληνικά. Με το πέρασμα του χρόνου άρχισε να γράφει απευθείας στη γλώσσα μας. Η ποίησή του είναι επηρεασμένη από τη ζωή των δύο λαών, του παλαιστινιακού και του ελληνικού.
«Ό,τι βλέπω με εμπνέει», λέει και συνεχίζει: «ακόμη και κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες γεννιούνται συναισθήματα. Κάποιες φορές μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερη τρυφερότητα σε κάποιον που ζει πολύ σκληρές καταστάσεις από ό,τι σε ανθρώπους που ζουν σε ειρηνικό έδαφος». Αγαπάει πολύ τη νύχτα και τότε γεννιέται η ανάγκη του να γράψει και να διαβάσει. «Ό,τι βλέπω την ημέρα το αποθηκεύω και το επεξεργάζομαι τότε. Έχει άλλο χαρακτήρα η νύχτα», λέει.
Διαβάζει πολλή ποίηση, αλλά του αρέσει ιδιαιτέρως ο Κώστας Καρυωτάκης και τον συγκινεί ο τρόπος που έζησε, η τόλμη με την οποία αντιμετώπισε τους ανθρώπους που τον κυνήγησαν. Του αρέσει επίσης η Πολυδούρη, ο Ρίτσος και ο Καββαδίας – ο πρώτος ποιητής που έπεσε στα χέρια του. Τον ρωτώ αν πιστεύει ότι η ποίηση μπορεί να αλλάξει τον κόσμο και εξηγεί ότι τα ποιήματα συντονίζονται με τον ρυθμό της καρδιάς μας, όσα νιώθουμε κάθε μέρα. «Αν διαβάζεις το ίδιο ποίημα κάθε μέρα μπορείς να νιώθεις κάτι διαφορετικό, να ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο για τον κόσμο και τον εαυτό σου» συμπληρώνει.
Μιλάμε για το ποίημα «Ο χαρταετός», το οποίο φέρει τις εικόνες της παιδικής του ηλικίας στη Γάζα. Ο χαρταετός στην κουλτούρα των Παλαιστινίων συμβολίζουν την ελευθερία. «Δεν περιμένουμε την Καθαρά Δευτέρα, τους πετάμε κάθε μέρα» εξηγεί και συνεχίζει «Είναι τόσο συνηθισμένο να βλέπεις παντού χαρταετούς ώστε αν βρεθείς στη Γάζα θα δεις δεκάδες από αυτούς πιασμένους στα ηλεκτρικά καλώδια» λέει χαμογελώντας.
Ο ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ
Σε ένα στρατόπεδο φρικτό γύρω γύρω συρμάτινο αγκάθι ψηλό.
«Μαμά, μαμά, ζύμωσε λίγο αλεύρι με νερό,
φτιάξε μου έναν χαρταετό».
«Τί τον θες, ψυχή μου; Δεν ξέρεις να τον πετάξεις, ακόμα
είσαι μικρό».
«Μαμά» θέλω, μαμά, σε παρακαλώ, μαμά».
«Άντε, τρέξε να δω, δεν θα βρεις τίποτα γύρω γύρω εδώ για να
φτιάξεις χαρταετό».
Σφεντόνα εγώ, να μαζέψω κλαδάκια από ένα φοίνικα που
έμεινε ορφανός.
Ξυπόλητος,
σαν παιδάκι θέλω να χαρώ.
Πάει ο χαρταετός, μπλέχτηκε στο συρματόπλεγμα πάνω.
Βρώμικος ο αέρας, μύριζε μπαρούτι και καπνό.
Προσπάθησα στο φράχτη να ανεβώ,
κακοί στρατιώτες με σταμάτησαν εδώ.
Τα γόνατά μου γέμισαν αίματα
και το δάκρυ μου απλά νερό.
Κοιτούσα λυπημένα με τα μάτια μου τον χαρταετό, τί να κάνω;
Πώς να σε φτάσω; Κόκκινη γραμμή εδώ.
Έβαλα τα κλάματα, «μαμά, μαμά.
Τον έχασα μαμά, τον έχασα μαμά».
«Εσύ τί πήγες να κάνεις; Μην παριστάνεις το χαζό.
Γιόκα μου, ελευθερία δεν χωράει εδώ».
Και εγώ σαν παιδί χαζό «θέλω άλλον μαμά».
«Μόνος σου να μάθεις να πετάς, όπως αυτός».
Μου έφτιαξε άλλον, μα χάθηκε στον ουρανό…
«Μαμά» μα πόσο να κλάψω;
Σταμάτα, χαζό, κάποτε θα μεγαλώσεις
και θα πετάξεις σαν τον χαρταετό!
