Η βεβαιότητα ότι μετά την τριετή επέλαση της πανδημίας του κορονοϊού και τη δοκιμασία των οικονομιών των χωρών της γηραιάς ηπείρου από τον πόλεμο στην Ουκρανία, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα άλλαζε αποδεικνύεται φενάκη.
Ο ούλτρα νεοφιλελεύθερος υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, μέλος της τρικομματικής κυβέρνησης Σοσιαλδημοκρατών, Πράσινων και Ελεύθερων Δημοκρατών, Κρίστιαν Λίντνερ, σχετικά με τους δημοσιονομικούς κανόνες που θα διέπουν την Ευρωζώνη μετά την αναθεώρησή τους δεν ήταν καθόλου πρωτότυπος. Ηταν προτάσεις με κανόνες αυστηρής μνημονιακής λιτότητας για τη μείωση χρέους και ελλειμμάτων.
Προτάσεις σε απόλυτη αντίθεση με τις προτάσεις της Ιταλίας και των χωρών του Νότου που φωνάζουν σε όλους τους τόνους ότι το όριο χρέους των χωρών στο 60% του ΑΕΠ και τα ενιαία όρια για τα δημοσιονομικά ελλείμματα είναι απλά μη ρεαλιστικά.
Καθώς ο μέσος όρος χρέους της Ευρωζώνης βρίσκεται σήμερα στο 96%, με της Ελλάδας στο 190% του ΑΕΠ ενώ τα ελλείμματα κυμαίνονται μεταξύ 3% έως 7%.
Γίνεται φανερό ότι οι γερμανικές προτάσεις που κατά κανόνα επιβάλλονται στις χώρες της Ευρωζώνης, οδηγούν τη γηραιά ήπειρο σε μια λιτότητα διαρκείας προς όφελος και πάλι της γερμανικής οικονομίας.
Οσο για τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης Μητσοτάκη για την έξοδο από το Καθεστώς της Ενισχυμένης Εποπτείας, δεν είναι παρά ένα ακόμη επικοινωνιακό τέχνασμα για να κρύψει τη μεταμνημονιακή υποχρέωση της χώρας για πλεονάσματα 1% μέχρι το 2070 και την πολιτική της σε ακρίβεια, εργασιακά δικαιώματα και ενέργεια που καθιστά τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς από τους μικρότερους της Ευρωζώνης.
Οι χώρες της Ευρώπης έχουν μπροστά τους έναν πολύ δύσκολο, ίσως τον δυσκολότερο μεταπολεμικά, χειμώνα, με την Ελλάδα να βρίσκεται στη δυσχερέστερη θέση.
Αλλά η κυβέρνηση Μητσοτάκη απλά κυβερνά, ενδιαφερόμενη μόνο για τους φίλους της.
