Οι «Σινεφίλ Δευτέρες» του ΚΕΜΕΣ (Κέντρο Ερευνών και Μελετών για το Σινεμά) εγκαινιάζουν τις καλοκαιρινές τους προβολές στον θερινό κινηματογράφο ΑΠΟΛΛΩΝ, στις 5/6 στις 21:00, με την βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα ταινία του Εμίρ Κουστουρίτσα «Underground».
Η προβολή του «Underground» αποτελεί χορηγία και προφεστιβαλική εκδήλωση του 36ου Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, του μακροβιότερου φεστιβάλ της Αθήνας. Ο διευθυντής του Πανοράματος, κριτικός κινηματογράφου και συγγραφέας, κ. Νίνος Φένεκ Μικελίδης θα παραστεί στην προβολή και θα προλογίσει την ταινία. Στα μέλη της Λέσχης θα κληρωθούν αντίτυπα του βιβλίου του, “Μαγικά ταξίδια, κείμενα για τον κινηματογράφο 1959-1974”.
Φέτος τον Ιούνιο γιορτάζονται τα 10 χρόνια της Λέσχης με το νέο αφιέρωμα «Ηλιαχτίδες στο σκοτάδι», που περιλαμβάνει τέσσερα φιλμ κορυφαίων Ευρωπαίων δημιουργών που αναφέρονται στην αιώνια δυστοπική πάλη του φωτός με το σκοτάδι και εξετάζουν προβλήματα πολιτικά, κοινωνικά, ψυχοπαθολογικά και συναισθηματικά.
Το «Underground» ξεκινά με μια εικόνα φρίκης από το 1941: οι Γερμανοί βομβαρδίζουν το Βελιγράδι και οι έντρομοι κάτοικοι του κρύβονται στα καταφύγια. Μια ομάδα από αυτούς, θα παραμείνει κρυμμένη σε υπόγειο για είκοσι χρόνια. Με όχημα του μια κωμικοτραγική αφήγηση, ο Κουστουρίτσα συνθέτει ένα πολυεπίπεδο ποίημα, γεμάτο συμβολισμούς και αλληγορίες, για μια χώρα που δεν υπάρχει πια. Η εξαιρετική μουσική του Γκόραν Μπρέγκοβιτς πρωταγωνιστεί στην ταινία, προσδίδοντας λυρισμό και ενέργεια στις εικόνες της.
Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με συντονιστή τον Αλέξη Δερμεντζόγλου και τη συμμετοχή του Νίνου Μικελίδη, με θέμα «Όταν ο αποχωρισμός μετατρέπεται σε σουρεαλισμό».
«Γύρισα αυτή την ταινία», όπως ανάφερε ο Εμίρ Κουστουρίτσα στη συνέντευξη που έδωσε στον Μικελίδη στις Κάννες το 1995, μια μέρα πριν του απονεμηθεί ο Χρυσός Φοίνικας «για να μπορέσω να φτιάξω την τελευταία αυτή σκηνή, όπου όλοι ενώνονται, νεκροί και ζωντανοί, και το κομμάτι αποσπάται από την υπόλοιπη γη και πλέει προς τη θάλασσα. Δεν ξεκίνησα έχοντας αυτή τη σκηνή υπόψη, αλλά υπέφερα, όπως πάντα, προσπαθώντας να βρω κάποια λύση και αναρωτιόμουν κάθε μέρα γιατί ήθελα να φτιάξω αυτή τη σκατοταινία. Και τελικά έφτασα στο συμπέρασμα πως τα αισθήματα και η θλίψη μου που έχασα το πολιτιστικό μου έδαφος πήρε τελικά τη μορφή του χωρισμένου, αποσπασμένου νησιού. Δεν σκόπευα να φτιάξω την ταινία ως ένα μήνυμα. Όπως έλεγε ο Τζον Φορντ «τα μηνύματα τα στέλνεις με το Western Union – το ταχυδρομείο». Ήθελα να φωτίσω κάπως για να δείτε τον τρόπο σκέψης αυτών των ανθρώπων, να δείτε τη γρήγορη αλλαγή διάθεσης, πώς περνάνε από το φιλί στο σκοτωμό».
