Πριν από δύο χρόνια τέτοιον καιρό ο Μητσοτάκης δήλωνε ότι έχει σχέδιο για τη θωράκιση και ενδυνάµωση της Πολιτικής Προστασίας, µε ενίσχυση του στόλου εναέριων µέσων, µεταφορά όλων των αρµοδιοτήτων από αποκεντρωµένες διοικήσεις στο υπουργείο Περιβάλλοντος, έτσι ώστε –πλέον– όλη η δασική πολιτική να ασκείται κεντρικά, κάτω από τη Γενική ∆ιεύθυνση ∆ασών κ.ά. και έβαζε τους πετσωµένους να γράφουν δεξιά και αριστερά ότι η κυβέρνησή του και ο ίδιος προσωπικά έχουν υιοθετήσει «επιθετική και όχι αµυντική στρατηγική έναντι των πρόσφατων πυρκαγιών».
Πριν από µερικές ηµέρες, πάλι έπειτα από πυρκαγιές στις οποίες φάνηκε ότι το µόνο σχέδιο που υπήρχε ήταν το «τρεχάτε, ποδαράκια µου» και το «ας κάνουµε όλοι τον σταυρό µας µήπως κοπάσουν οι άνεµοι», ο Μητσοτάκης δήλωσε (και πάλι!) ότι υπάρχει σχέδιο για «ένα κατά προτεραιότητα ακόµη πιο επικαιροποιηµένο –θα έλεγα– και ακόµη πιο επίκαιρο σχέδιο προστασίας των περιαστικών δασών της Αττικής, τα οποία τόσο σηµαντικά είναι για το µικροκλίµα της πρωτεύουσας».
Βέβαια, το τι σχέδιο «είχε» και πρόπερσι και πέρυσι και φέτος αποκαλύφθηκε (και πάλι!) σε όλες του τις διαστάσεις µε την καταφανή αδυναµία, και πρόπερσι και πέρυσι και φέτος, του κατά Μητσοτάκη «ολοκληρωµένου σχεδιασµού» να δώσει έγκαιρα ουσιαστικές λύσεις καθώς κοτζάµ επιτελικό κράτος κοίταζε άπραγο περιµένοντας τη φωτιά να φτάσει στη θάλασσα.
Επειδή λοιπόν ακόµη και οι δικοί του έχουν δει τα χαΐρια του, άλλο εάν κάνουν ότι δεν βλέπουν τίποτε γιατί έχουν αντιληφθεί ότι η σιωπή τους εξαργυρώνεται άµεσα, είναι απολύτως εξηγήσιµο γιατί ο Μητσοτάκης κυκλοφορεί… αξύριστος θέλοντας να αντισταθµίσει τα ελλείµµατα της πολιτικής του µε µια προφανώς κατασκευασµένη εικόνα «έγνοιας» για να µπορέσουν οι πετσωµένοι να πουλήσουν το παραµύθι τους.
Τάχα µου έγνοια λοιπόν, µε σηκωµένα µανίκια, ύφος σαν να κουβαλάει τα βάρη όλου του κόσµου και αξυρισιά γιατί τάχα µου δεν είχε ούτε µερικά λεπτά ελεύθερου χρόνου. Και από κοντά όλοι αυτοί που έπρεπε να έχουν κάνει πολλά πριν και βρέθηκαν από τη µια να µην έχουν κάνει τίποτε κι από την άλλη να αγνοούνται επί ώρες ή και ηµέρες. Ο Πατούλης, ο Κικίλιας, ακόµη και ο Μπακογιάννης έσπευσαν να ποζάρουν αξύριστοι µήπως µε τις τρίχες κρύψουν την ξετσιπωσιά τους.
Γιατί είναι ξετσιπωσιά να καλείς τον image maker να σε «φτιάξει» την ώρα που οι δήµαρχοι καλούν το Συντονιστικό παρακαλώντας για εναέρια µέσα, που δεν φαίνονται παρά τις εκκλήσεις. Είναι ξετσιπωσιά να παριστάνεις τον κουρασµένο όταν άφησες αβοήθητους και χωρίς µέσα αυτούς που πραγµατικά τα έδωσαν όλα µήπως και σώσουν έστω κάτι.
Και είναι πολιτική αλητεία του συστήµατος Μητσοτάκη το ότι σπεύδει να κάνει µπίζνες στα καµένα. Γιατί αυτό σηµαίνει το µόνο «νέο» που είπε, ότι χρειάζονται «πιο καινοτόµες λογικές διαχείρισης που ενδεχοµένως στο παρελθόν να έβρισκαν αντιστάσεις».
