Παρατηρείται µια συστηµατική προσπάθεια που θέλει να αποδώσει στο δηµόσιο πανεπιστήµιο εχθρική στάση απέναντι στις αξιολογήσεις. Είναι προφανές και πρέπει να επισηµανθεί ότι ολόκληρη η πανεπιστηµιακή και φοιτητική κοινότητα δεν στέκεται εχθρικά απέναντι στην κριτική και στον διάλογο, ιδιαίτερα όταν αυτά προέρχονται αδιαµεσολάβητα από την ίδια την κοινωνία.
Αξιολόγηση όµως δεν σηµαίνει τιµωρία ούτε προσφέρεται φυσικά ως µια ακόµα ευκαιρία περικοπής των δηµόσιων πόρων για τα πανεπιστήµια, σε µια περίοδο µάλιστα που το σύνολο των ΑΕΙ συνεχίζει να βιώνει µια παρατεταµένη υποχρηµατοδότηση, όπως και πανεπιστήµιο για εµάς δεν σηµαίνει αστυνοµία και πειθαρχικό δίκαιο…
Η ίδια η διαδικασία θα έπρεπε να συνιστά αναπόσπαστο κοµµάτι της εµµενούς κριτικής «από το πανεπιστήµιο για το πανεπιστήµιο». Να αναδεικνύει ως εκ τούτου τις δυνατότητες κρίσης επί των δοµικών προβληµάτων µε στόχο την προώθηση, τη διεύρυνση και τη θεσµική θωράκιση του δηµόσιου χαρακτήρα του πανεπιστηµίου ως κοινωνικώς αναγκαίου αγαθού.
