Η κοινοβουλευτική διαδικασία της περασμένης εβδομάδας ήταν άκρως αποκαλυπτική. Μια υπουργός, παρά την πρόθυμη συνδρομή τόσο πολλών δημοσιογράφων και ΜΜΕ, κατάφερε και (αυτο)γελοιοποιήθηκε στη διάρκεια της συζήτησης του νομοσχεδίου για την παιδεία γιατί, απλούστατα, το σύνολο των επιχειρημάτων της είχε βάση ψευδείς ισχυρισμούς.
Ισχυρίστηκε ότι οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν χρήση της διάταξης για τα κολέγια που επαναφέρει τώρα η ίδια. Η αλήθεια είναι πως η διάταξη, που ψηφίστηκε τελικά μόνο από τους βουλευτές της ΝΔ, επαναφέρει παλαιότερο καθεστώς το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ κατάργησε τον Ιανουάριο του 2019. Από το 2012 όλοι οι υπουργοί ακολούθησαν την κείμενη νομοθεσία για τα κολέγια, την οποία η τρόικα έθετε στις πρώτες προτεραιότητές της για τα θέματα εκπαίδευσης. Με το τέλος της επιτροπείας ο ΣΥΡΙΖΑ εναρμόνισε τη συγκεκριμένη ρύθμιση με τις επιταγές του συντάγματος καταργώντας την προνομιακή θέση των κολεγίων, την οποία τώρα επαναφέρει η υπουργός. Ετσι έχουν τα πράγματα, κάτι που η υπουργός αποσιώπησε.
Η υπουργός αρνήθηκε πεισματικά να καταθέσει την επιστολή που η ίδια δηλώνει ότι έλαβε από την Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία, ισχυρίζεται, μας υποχρεώνει ως χώρα να επαναφέρουμε για τα κολέγια τη διάταξη που κατάργησε ο ΣΥΡΙΖΑ και επαναφέρει τώρα η ίδια. Αρνήθηκε επικαλούμενη γενικά και αόριστα το «δημόσιο συμφέρον», για μια επιστολή που δεν είναι απόρρητη και μπορεί ο οποιοσδήποτε να λάβει αντίγραφό της από τις αρμόδιες υπηρεσίες της ΕΕ. Τι πιο αφοπλιστικό από το να καταθέσει την επιστολή της ΕΕ και να αποστομώσει τους κακεντρεχείς επικριτές της; Δεν το έκανε γιατί απλούστατα η επιστολή δεν λέει όσα ισχυρίζεται ότι λέει. Αυτή είναι η αλήθεια.
Η λέξη που είχε την τιμητική της στη Βουλή ήταν η «αξιολόγηση». Αξιολόγηση για τα πανεπιστήμια για να μειωθεί η χρηματοδότηση κατά 20%, αλλά καμία απολύτως για τα κολέγια, για τα προγράμματα σπουδών τους, για τους τρόπους εξέτασης των σπουδαστών τους, για το επίπεδο των διδασκόντων. Με άλλα λόγια, μονά ζυγά χάνουν τα δημόσια πανεπιστήμια. Οσοι ειλικρινά πιστεύουμε στις αξιολογήσεις γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες αντίστοιχων ακροβατισμών από την υπουργό οι οποίοι τελικά εξευτελίζουν κάθε έννοια αξιολόγησης.
Η άγνοια των εκπαιδευτικών ζητημάτων, η ιδεολογική εμμονή στην αριστεία και στις αξιολογήσεις και οι νομοθετικές ρυθμίσεις που ακυρώνουν αυτά που υποτίθεται ότι πιστεύει η υπουργός διαγράφουν ένα μάλλον απελπιστικό πλαίσιο για το μέλλον της εκπαίδευσης.
