Πολεοδομικό αποπαίδι του Δήμου Χαϊδαρίου αποτελεί η συνοικία Αφαίας -Σκαραμαγκά.
Χωρικά και ιστορικά χαρακτηριστικά:
Στην Αφαία κυριαρχεί η χρήση αποκλειστικά ΚΑΤΟΙΚΙΑ και χαμηλά κτίρια με κεραμίδι. Σε λίγα τετράγωνα επιτρέπονται εμπορικές χρήσεις (Κάτω Αφαία). Οι αυστηροί όροι προέκυψαν λόγω του αρχαιολογικού χαρακτήρα της περιοχής.
Η Εθνική Οδός επιβαρύνει και απομονώνει τη περιοχή. Βιοτεχνίες και βιομηχανίες, αποθήκες πετρελαιοειδών, εγκαταστάσεις και πρατήρια καυσίμων, σωληνώσεις πεταμένες τριγύρω στο Σκαραμαγκά, το δυτικό τμήμα της συνοικίας, στη πλαγία προς το βουνό.
Συνύπαρξη με τους δύο κλάδους της Αρχαίας Ιεράς Οδού, το Καταφύγιο Άγριας Ζωής, το Ιερό της Αφροδίτης, το Κόμβο Σχιστού Σκαραμαγκά, τη Λεωφόρο Σχιστού με βαρύτατη κυκλοφορία, τη σιδηροδρομική γραμμή Λιμάνι Ικονίου-Θριάσιο. Αγωνία δίπλα και στα κατάντη του στραγγαλισμένου ρέματος Αφαίας με δύο (2) πρόσφατες πλημμύρες, 2013 και 2015, που όμως δεν καταγράφονται στις σχετικές μελέτες. Καταστροφική πυρκαγιά το 1977, πολλά μικρότερα επεισόδια φωτιάς κάθε χρόνο, μπάζα και σκουπίδια όπου κοιτάξεις.
Σε αυτό το χωροχρονικό πλαίσιο προετοιμάζεται η επαναλειτουργία των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Με το δεξί! Όμως τι συμβαίνει γύρω, δίπλα, πιο πάνω από μία δυνητική ατμομηχανή της οικονομίας μας;
Εντός σχεδίου ορισμένες επιχειρήσεις. Αρκετές εκτός σχεδίου, με άγνωστη πολεοδομική διαδικασία. Δρόμοι σε συνέχεια των χαραγμένων στο σχέδιο, «τυφλοί» στο όριο προς τη Λ. Σχιστού, αδιέξοδοι φραγμένοι με μεταλλικά στηθαία.. Τα Ναυπηγεία περιτειχίζονται από αδιάβατο φράχτη για εκατοντάδες μέτρα, αποκόπτοντας τη πρόσβαση/διέξοδο/πιθανή λύτρωση προς τη θάλασσα. Μόνη είσοδος-έξοδος στην άτυπη βιομηχανική περιοχή Σκαραμαγκά, μεταξύ Λ. Σχιστού και θάλασσας, η οδός Παλάσκα που καταλήγει στην ομώνυμη εγκατάσταση του Πολεμικού Ναυτικού.
Κι αν φράξει η Παλάσκα;
Ένα δυστύχημα με εμπλεκόμενα οχήματα φορτηγό και βυτιοφόρο αρκεί.
Αν συνδυαστεί και με πλημμυρικό επεισόδιο;
Ή μήπως μία ολίσθηση μπαζωμένου πρανούς κάτω από τη Λ. Σχιστού;
Σώπα αδελφέ! Δεν γίνονται αυτά. Ο Θεός της Ελλάδος είναι Μεγάλος!
Συνήθως… όχι πάντα.
Στη Μάνδρα και στο Μάτι το ζήσαμε προσφάτως.
Έχουμε εμπειρίες από σεισμούς, κατολισθήσεις, πλημμύρες και φωτιές.
Γνωρίζουμε για το Σεβέζο και τις ομώνυμες ευρωπαϊκές οδηγίες πρόληψης και αντιμετώπισης βιομηχανικών δυστυχημάτων, έχουμε βελτιωμένους πυροσβεστικούς κανονισμούς κλπ.
Κι όμως ο Σκαραμαγκάς εκτός συζήτησης, πόσο μάλλον δράσης.
Δίπλα στο Θριάσιο, στη δυτική είσοδο/έξοδο, γύρω από τα Ναυπηγεία, βορείως της βάσης του Π.Ν.,σε άμεση γειτνίαση με το έσχατο Δάσος του Σκαραμαγκά, στους πρόποδες του «προστατευόμενου» Όρους Αιγάλεω!
Σε άμεση επαφή με κατοικίες των «προνομιούχων» και κανείς/καμία πολιτικός δε βγάζει λέξη για τους κινδύνους που αναφέρθηκαν παραπάνω, δεν ενεργοποιεί υπηρεσίες.
Τέτοια εσωτερική ομοψυχία ίσως τρομοκρατεί τον εχθρό, μα δεν αφήνει ελπίδες και στο κάτοικο, πολίτη ή/και πελάτη!
Είναι λοιπόν άριστη, ριζοσπαστική, αγωνιστική, πατριωτική, ανεξάρτητη η προετοιμασία επενδύσεων, η πρόληψη τεχνολογικών και φυσικών καταστροφών, η απορρόφηση ευρωενωσιακών πόρων;
Οι επικήδειοι, συνήθως έτοιμοι σε κάποιο συρτάρι, πάντα συγκινητικοί.
Μόνιμη επωδός η θεομηνία!
Μήπως όμως υπάρχει κι άλλος τρόπος;
Της απόδοσης ευθυνών, της επιβολής κυρώσεων σε παραβάτες, της διόρθωσης δυνάμει εγκληματικών λαθών ή/και ενσυνείδητων ενεργειών με δόλο, της ανάληψης δημιουργικών, δημοκρατικών, ισόνομων πρωτοβουλιών;
Η Δικαιοσύνη πρέπει να είναι τυφλή. Η Διοίκηση βλέπει τα πάντα αλλά κάνει πως δε βλέπει τα ενοχλητικά. Ως πότε;
Κίμων Ε. Φουντούλης
