Η ΔΗΚΕΘ στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Τεχνών Θάσου 2020, παρουσιάζει την ατομική έκθεση του φωτοδημοσιογράφου/καλλιτέχνη Αντώνη Πασβάντη με τίτλο Sombre Caste.
Η δεκαετής οικονομική κρίση στη χώρα μας και η διαχρονική εγκατάλειψη των ανθρώπων που ζουν γύρω από τα σύνορα, αποτελούν την αφορμή για το δημιουργό να μας αφηγηθεί μία προσωπική του ιστορία από την περιοχή του Έβρου . Ο Αντώνης Πασβάντης στην εργασία του ανακαλύπτει τον αντίκτυπο των ορίων – ρεαλιστικών και μεταφορικών – στον άνθρωπο και στο τοπίο των συνόρων .
Διάρκεια έκθεσης 24/07 με 31/07
Τόπος Καλογερικό Λιμένας
Λίγα λόγια για τον Α.Πασβάντη:
Σπούδασε Electrical Eng. & Electronics στο Brunel University of West London και φωτογραφία στο Leica Akademie of Athens .
Κατά την διάρκεια και μετά το τέλος των σπουδών του ακολούθησε την μεταναστευτική κρίση στην Ελλάδα και το ξέσπασμα του προσφυγικού . Φωτογραφίες του από αυτή την εργασία έχουν εκτεθεί στο Μουσείο Φωτογραφίας της Θεσσαλονίκης, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο , στο Adelaide Photo Festival .
Αυτή την περίοδο εργάζεται σε μία προσωπική ιστορία από τα ελληνοτουρκικά σύνορα που βρίσκεται σε εξέλιξη με τον τίτλο Sombre Caste . Μπορεί κάποιος να δει δουλειά του στο www.antoniospasvantis.com. Είσοδος Ελεύθερη
«Το Sombre Caste είναι το φωτογραφικό πρότζεκτ που δουλεύω στην περιοχή του Έβρου, συστηματικά απο το 2017. Από μικρό παιδί ο Έβρος και οι ιστορίες που αναφέρονταν σε αυτόν δημιούργησαν μία ισχυρή και μαγική διάσταση στον νου μου, για έναν ανεξήγητο λόγο. Διδυμότειχο blues, αγνοούμενοι στο ποτάμι, νέοι που έφευγαν φαντάροι στην περιοχή και περιέγραφαν το σκηνικό σαν την κόλαση του Δάντη, ακόμα και οικογενειακές ιστορίες συντέλεσαν στο να αποκτήσει μια μεταφυσική διάσταση στη φαντασία μου.
Κάποια στιγμή, δουλεύοντας ως freelancer για περιοδικά εφημερίδων, ξεκίνησα να στέλνω φωτογραφικά stories από την περιοχή. Ήταν η εποχή που η ζωή μου βρισκόταν ακόμα μεταξύ Καβάλας και Αθήνας. Η μόνιμη εγκατάστασή μου στην Καβάλα και η ανάγκη μου να φωτογραφίζω με τη βοήθεια της γυναίκας μου, με έσπρωξαν προς τα σύνορα. Το βρήκα γοητευτικό που θα ξεκινούσα μία προσωπική αφήγηση. Πηγαίνοντας, όμως, εκεί συνειδητοποίησα την «πουστιά» των συνόρων να σπρώχνουν τους ανθρώπους προς την αντίθετη κατεύθυνση κι έτσι βρέθηκα σε μία ταλάντωση. Μία καλλιτεχνική ταλάντωση.
Αυτό με ανάγκασε να αφηγηθώ μία ιστορία, στην οποία εναλλάσσεται το πραγματικό με το μεταφυσικό. Η ασπρόμαυρη, ντοκουμενταρίστικη πλευρά του πρότζεκτ Sombre Caste – οι έγχρωμες εικόνες είναι η μεταφυσική πτυχή του έργου – αφηγείται τη διαμόρφωση μίας νέας κοινωνικής τάξης ανθρώπων στην Ελλάδα, ως το επακόλουθο της σφοδρής δεκαετούς οικονομικής κρίσης.
Η νέα συνθήκη προκύπτει μέσα από την αποσύνθεση της μεσαίας τάξης και τη διάσπαση της κοινωνικής συνοχής, που συντελέστηκε στη χώρα μας τα τελευταία δέκα χρόνια. Η οικονομική βοήθεια αυτών που είχαν εισόδημα προς τα μέλη της οικογένειας που δεν είχαν, λόγω των ισχυρών οικογενειακών δεσμών, ήταν μία παρηγοριά. Η μείωση των εισοδημάτων και των συντάξεων σε μία περιοχή όπως ο Έβρος, με ήδη μεγάλη ανεργία, με έντονο δημογραφικό πρόβλημα και εσωτερική μετανάστευση, απογύμνωσε τελείως τις οικογένειες που οικονομικά τα κατάφερναν οριακά.
Η παραμελημένη διαχρονικά περιοχή του Έβρου δοκιμάστηκε ακόμα σκληρότερα. Τα περισσότερα εργοστάσια και βιοτεχνίες σταμάτησαν τη λειτουργία τους και μετατράπηκαν σε βιομηχανικά κουφάρια. Το παράδειγμα της Βιομηχανίας Ζάχαρης είναι το πιο χαρακτηριστικό. Με πρόφαση ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση αγοράζει ζάχαρη από τρίτες χώρες, κατάφεραν να κλείσουν σταδιακά ένα εργοστάσιο που αποτελούσε οικονομικό πνεύμονα για την περιοχή.
Πολλές φορές, το ταξίδι είναι η αφορμή. Έτσι και ο Έβρος, είναι η αφορμή να ψάξω το σκοτάδι και το φως μου. Κάποιες εποχές, η νύχτα είναι μεγαλύτερη μέσα μας. Ψάχνοντας, λοιπόν, τα σκοτάδια μου εκεί στον Έβρο αισθάνομαι ασφαλής κάνοντας παρέα με τον Βασίλη, τον Ερσέν, τον Στέφανο, με τον κύριο Σαράντη, 92 ετών, που περπατήσαμε μαζί έξι χιλιόμετρα μέσα στα χιόνια για να φτάσουμε στον τάφο της γυναίκας του. Στον Έβρο κατάλαβα πως θέλω να συναναστρέφομαι με αυτούς τους ανθρώπους.
Για όλους αυτούς, ο νόμος είναι αδέκαστος, το κράτος αυστηρό και η πρόνοια της κοινωνίας απούσα.
Εδώ δεν ισχύουν οι νόμοι του Κολωνακίου».
