Όταν η Αθηνά Ζέρβα δέχθηκε να αναλάβει την Εθνική Κωφών Γυναικών, δεν μπορούσε ούτε να συνεννοηθεί.
«Δεν χρειάζεται να ακούτε, αρκεί που βλέπετε για να διαβάζετε τα χείλη μου», ήταν το πρώτο της μήνυμα. Όχι, δεν αρκούσε. Η Θεσσαλή προπονήτρια κάθισε 4 χρόνια στα θρανία για να διδαχθεί τη νοηματική γλώσσα. Ξεφορτώθηκε τους μεταφραστές, είδε την αποδοχή στο πρόσωπο των καχύποπτων κοριτσιών («πρέπει να πειστούν, ότι δεν προσπαθείς να κερδίσεις κάτι από αυτές») και ζωγράφισε ματάκια σε μία μπάλα του μπάσκετ, όπως ο Τομ Χανκς στον «Ναυαγό»! «Πρέπει να τη βλέπετε ή να σας βλέπει, για να παίξετε σωστά». Η ομαδάρα της κυρίας Ζέρβα παίζει μπασκετάρα («δεν βάζεις κουκούλα ούτε σου ματώνουν τα μάτια όταν μας βλέπεις») και φοράει στο στήθος τρία χρυσά μετάλλια: Ολυμπιακοί Αγώνες 2017, Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 2019, Ευρωμπάσκετ 2016. «Τώρα μπορώ να πω ότι τα έχω ζήσει όλα».
-Προφανώς, ο ρόλος σας δεν είναι μίας απλής προπονήτριας.
Είμαι η μαμά κότα και τα κορίτσια είναι τα κοτοπουλάκια μου! Κοτέτσι είμαστε, όπου το ένα κοτοπουλάκι προστατεύει τα υπόλοιπα. Η υπερηφάνεια που νιώθουν δεν περιγράφεται. Κρύβουν μέταλλο βαθιά μέσα τους. Η ειδική ανάγκη αυτών των κοριτσιών ήταν να αισθανθούν σημαντικές και χρήσιμες, με το εθνόσημο στο στήθος. Να δείξουν ότι είναι μία σοβαρή Εθνική ομάδα, που δεν χαζολογάει, που τίποτε δεν της χαρίζεται. Είναι μία Σταχτοπούτα που ξεκίνησε από τις στάχτες και έγινε βασίλισσα. Και ας χρειάστηκε να βάλει λεφτά από την τσέπη της.
-Εσείς τι μάθατε για τον εαυτό σας, δουλεύοντας δίπλα τους;
Έγινα καλύτερος άνθρωπος. Ως προπονήτρια, ως μάνα, ως σύζυγος. Έμαθα να εκτιμώ τα πολύ απλά πράγματα, τα λίγα που χρειάζεται κάποιος για να βρει την ευτυχία. Το σκαρφάλωμα ήταν πιο γοητευτικό και από την ίδια την επιτυχία. Σπείραμε, ποτίσαμε, κλαδέψαμε, σκαλίσαμε, βάλαμε ζιζανιοκτόνο, προστατεύσαμε το δεντράκι όταν έβρεχε και τώρα θερίζουμε τους καρπούς. Η ομάδα είναι σαν σκάλα, όπου κάθε σκαλοπατάκι έχει τον ρόλο του. Δεν φτάνεις στην κορυφή, αν λείπουν τα πρώτα τρία. Οι κοπέλες δεν καταλαβαίνουν πόσα πήρα από αυτές, νομίζουν ότι μόνο τους έδωσα. Μου δίδαξαν ότι δεν υπάρχει ουρανός, ούτε όριο. Ονειρεύεσαι, ταξιδεύεις και πας.
–Τους φερθήκατε με επιείκεια αρχικά; Μέχρι να σας αποδεχθούν, εννοώ.
Όχι. Δεν τους λυπήθηκα ποτέ. Έγινα κακιά και απότομη, ανηλεώς! Δεν ξεκινήσαμε να παίξουμε μπάσκετ αναπήρων με εκπτώσεις και «δεν πειράζει». Ούτε τους είπα ψέματα ούτε τις κορόιδεψα. Ήταν υποχρέωσή μου, να τις βοηθήσω να καταλάβουν όσα έλεγα. Να μην απογοητεύονται εύκολα, να μη τις παίρνει από κάτω, να πετάξουν και νυχάκια αν χρειαστεί. Το εκτίμησαν αυτό. Έπειτα βέβαια παίζουμε σφαλιάρες και κάνουμε πλάκες η μία στην άλλη. Κάνουμε και ανίερο χιούμορ μεταξύ μας. «Σου μιλάω, δεν ακούς;» Τις λατρεύω σαν να ήταν παιδιά μου. Αν με υποχρέωναν να σταματήσω, που δεν πρόκειται, θα τις έπαιρνα όλες και θα πηγαίναμε για μπόουλινγκ κωφών. Ή κολύμπι! Κότες, ε κότες, χα χα!
–Τι σας δίνει κουράγιο; Και τι σας κόβει τα πόδια;
Τίποτε δεν μας πτοεί πια. Τι να τις πειράξει αυτές τις κοπέλες; Και bullying έχουν περάσει και καθηγητές στο πανεπιστήμιο που γύριζαν την πλάτη και έφευγαν και ανέχεια και όλα. Μέσα στο κοτέτσι νιώθουν προστατευμένες. Κουράγιο μας δίνει ένα χτύπημα στην πλάτη. Το παστίτσιο που μας έφτιαχνε η κυρία Φραγκούλη, στον Βόλο. Τα τριαντάφυλλα που μας έδωσαν οι πεζοναύτες μετά από ένα φιλικό που παίξαμε μαζί τους με πρωτοβουλία του ταξίαρχου. Τα σημάδια που μας στέλνει το σύμπαν…
–Δηλώνετε ρομαντική. Υπάρχει σήμερα χώρος για ρομαντισμό;
Βεβαίως! Ο κόσμος ανήκει στους ρομαντικούς. Όταν υποχωρούν αυτοί, βρίσκουν χώρο οι υπόλοιποι. Όχι το αντίστροφο. Ο προπονητής είναι δάσκαλος και γονιός μέσα στο γήπεδο. Ο κωφός ζει σε έναν κόσμο σιωπηλό και ίσως δέχεται bullyingστο σχολείο, αλλά είναι έξυπνος, προσεκτικός και παρατηρητικός. Το μυαλό του έχει μάθει να δουλεύει γρήγορα. Το βλέμμα σου σε τρυπάει, σαν να έχει ένα τρίτο μάτι στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Τον εθνικό ύμνο δεν είναι σε θέση να τον τραγουδήσουν ή να τον ακούσουν, αλλά τον νιώθουν στα κύτταρά τους.
-Κάποιες κοπέλες έχουν μέρος της ακοής τους, ενώ ορισμένες μπορούν να να μιλήσουν, σωστά;
Δεν ξεκινούν όλες από την ίδια αφετηρία. Μάλιστα όλες εκτός από μία είναι παντρεμένες με ακούοντες. Η Στεφανία Πατέρα, η «χελωνίτσα» μας είναι μοριακή βιολόγος με μεταπτυχιακό και πρόσθετες σπουδές στην ιατρική. Η Αλεξία Σπίνου, το «μοντέλο» όπως είναι το κωδικό της όνομα, είναι πτυχιούχος ΤΕΦΑΑ και γέννησε δίδυμα, ευτυχώς χωρίς πρόβλημα κώφωσης. Η Αλεξάνδρα Κοτσιάφτη, ο αρχηγός, έπαθε εγκεφαλίτιδα στα 7 της χρόνια, ενώ ως τότε ήξερε να μιλάει και να ακούει κανονικά. Η Δήμητρα Μελλίνη είναι δικηγόρος στη Ρόδο. Η Ευαγγελία Σαρακατσάνη γεννήθηκε κωφή και έμαθε να μιλάει, μία μία τις λέξεις ξεκινώντας από τη μηδέν, με δάσκαλο τη μάνα της. Η ψυχή τους είναι σαν την πιατέλα που κρατάει το ωραίο γλυκό. Σταματάω όμως, Νίκο, γιατί βλέπω ότι σε έκανα και έκλαψες. Χρήσιμα τα δάκρυα, καθαρίζουν τα ματάκια…
