Αν θες να δηµιουργήσεις έναν εθελοντή δούλο, φτιάξε του ένα µύθο και κάν’ τον πρωταγωνιστή. Στις πιο σκληρές του εκφράσεις το αυταρχικό κράτος οπουδήποτε επικρατεί τηρεί ευλαβικά τον κανόνα της κατασκευής θυτών µε αέρα ήρωα, που κατά καιρούς έχουν τον ρόλο του άγνωστου θύµατος. Επτά αστυνοµικοί πυροβόλησαν και σκότωσαν έναν 18άχρονο, τραυµάτισαν έναν 16άχρονο και δεν κατάφεραν –ευτυχώς– να πετύχουν µε τις σφαίρες τους έναν 14χρονο.
Στην εµπλοκή που οι ίδιοι δηµιούργησαν, και µάλιστα παρά τις αντίθετες εντολές, δεν υπήρχαν άλλα όπλα εκτός από τα δικά τους ούτε πραγµατική απειλή όπως εµφανίζουν στην υπερασπιστική τους τακτική. Θα περίµενε κάποιος µπροστά σε ένα τέτοιο περιστατικό, και τουλάχιστον µέχρι να κριθεί αρµοδίως, οι υπουργοί της κυβέρνησης όχι µόνο να κρατήσουν αποστάσεις και να µη διατυπώνουν γνώµες, αλλά να ξεκαθαρίσουν ότι σκοπός της αστυνοµίας δεν είναι να σκοτώνει. Αυτή άλλωστε είναι βασική αρχή στη λειτουργία της και είναι ξεκάθαρα διατυπωµένη στους νόµους και στο σύνταγµα.
Ο Αδωνης Γεωργιάδης έτρεξε να συγχαρεί τους εν λόγω αστυνοµικούς ως ήρωες, ενώ ο πολιτικός τους προϊστάµενος Τάκης Θεοδωρικάκος τους επισκέφθηκε στο νοσοκοµείο µολονότι υπήρχε δίωξη εναντίον τους και έρευνα σε εξέλιξη. Οταν δε αφέθηκαν ελεύθεροι χωρίς περιοριστικούς όρους ο υπουργός ΠΡΟΠΟ δήλωσε ικανοποιηµένος. Οπερ, αν το προσεγγίσουµε αντιστρόφως, αν δηλαδή ο ανακριτής δεν τους άφηνε ελεύθερους, ο Τάκης Θεοδωρικάκος θα δήλωνε ως υπερδικαστής και υπερεισαγγελέας µη ικανοποιηµένος.
Τι οδήγησε τους δυο υπουργούς σε πρακτικές χειραγώγησης της ∆ικαιοσύνης; Πρωτίστως η άγρα εκλογικής πελατείας. Το σώµα της αστυνοµίας, στο οποίο δηµιουργείται συνεχώς τεχνητώς η εντύπωση ότι βρίσκεται σε διαρκή δίωξη και εχθρότητα µε την κοινωνία, υπάρχουν περί τις 60.000 αστυνοµικοί, οι οποίοι είναι πρόθυµοι να ψηφίσουν τον «δικό τους» άνθρωπο.
Μόνο που κάποιοι αστυνοµικοί δεν καταλαβαίνουν ότι όποια εξουσία τους δίνει αυθαίρετες εξουσίες δεν νοιάζεται γι’ αυτούς αλλά για τη δική της διαιώνιση. Ο θύτης αστυνοµικός είναι µε κάποιον αδιόρατο τρόπο θύµα. Επαναλαµβάνεται το µοτίβο του βασανιστή χωροφύλακα που για να βασανίσει έπρεπε να βασανιστεί ο ίδιος ώστε να λειτουργεί πέρα από τα ανθρώπινα όρια.
Για να το πούµε πιο σχηµατικά. Οι κυβερνήσεις τύπου Κυριάκου Μητσοτάκη αρέσκονται σε µια λειτουργία της Αστυνοµίας η οποία είναι αυταρχική και παράγει ανωµαλία. Στη συνέχεια η ανωµαλία που παράγεται ανατροφοδοτεί τη βία, τον φόβο και την ανασφάλεια που χρησιµοποιεί η κυβέρνηση ως επιχείρηµα για να επικρατεί µε τρόπο εκτός του πλαισίου των νόµων και της δηµοκρατίας. Στον κύκλο αυτό της ανωµαλίας ο αστυνοµικός εναλλάσσεται στον ρόλο του θύµατος ή και του θύτη αν δεν είναι πια χρήσιµος.
∆είτε τι συµβαίνει κάθε φορά που υπάρχει ένα περιστατικό βίας ή αυθαιρεσίας από αστυνοµικούς. Η πολιτική ηγεσία του αρµόδιου υπουργείου δεν αποµονώνει το περιστατικό για να το διαλευκάνει, αλλά αντιθέτως το γενικεύει, δίνει τη διάσταση του γενικού δίκιου της αστυνοµίας και τροφοδοτεί την κοινή γνώµη µε ψέµατα. Στην ίδια γραµµή, συγκεκριµένοι πάντα συνδικαλιστές της αστυνοµίας δεν υπερασπίζονται τους συναδέλφους τους µέσα από ένα πλαίσιο νοµιµότητας ή προσωπικών αξιολογήσεων, αλλά βαφτίζουν τα περιστατικά (ακόµη και όταν ρέει ακόµα το αίµα) προσπάθεια να κατηγορηθεί η Αστυνοµία.
Κανένας από τους υπερασπιστές της αντίληψης «οι αστυνοµικοί είναι ήρωες και βάλλονται άδικα» δεν νοιάζεται για τον αστυνοµικό. Το δίκιο ή το άδικο του αστυνοµικού κρίνεται κατά περίπτωση. Και κρίνεται µε βάση τον νόµο. ∆εν γίνεται να εφευρίσκονται επιχειρήµατα εκτός πλαισίου του νόµου για να δικαιολογούνται οι αστυνοµικοί.
Υπάρχουν αστυνοµικοί που λειτουργούν µε αίσθηση καθήκοντος και υπευθυνότητα απέναντι στον πολίτη και τον νόµο και αστυνοµικοί που εµπλέκονται σε εγκληµατικές πράξεις. Το αστυνοµικό δελτίο είναι γεµάτο περιστατικά µε αστυνοµικούς µαστροπούς, ναρκέµπορους, ακόµη και µέλη της Greek mafia. Το ίδιο ισχύει µε δικαστικούς, εφοριακούς, δηµοσιογράφους. Γιατί λοιπόν κάποιος κάνει τη βολική και ψεύτικη παραδοχή ότι όλα είναι καλά, αν ο ίδιος δεν βλέπει τον εαυτό του ως τµήµα ενός συστήµατος που πρέπει να καλυφθεί;
Αν οι άνευ όρων «λάτρεις» της αστυνοµίας νοιάζονταν για τον αστυνοµικό, θα φρόντιζαν για την εκπαίδευση και την προστασία του. Ενας αστυνοµικός της οµάδας ∆ΙΑΣ, όπως αυτοί που συµµετείχαν στο φονικό περιστατικό στο Πέραµα, ρίχνει 50 σφαίρες στη βασική του εκπαίδευση. Περισσότερο λοιπόν φαντασιώνονται ρόλους βλέποντας ταινίες στο Netflix παρά εξοικειώνονται µε τα όπλα. Το κυριότερο είναι το πρότυπο µε βάση το οποίο διαµορφώνονται οι αστυνοµικοί. Αν πρόκειται για δηµοκρατικό πρότυπο που τους θέλει θεµατοφύλακες της νοµιµότητας, τότε τα πράγµατα µπορούν να πάνε καλά. Αν όµως αντιλαµβάνονται τον εαυτό τους ως φορέα της εξουσίας που πηγάζει από τους ίδιους και την κάλυψη των προϊσταµένων τους, τότε παράγεται ανωµαλία.
Σκεφτείτε ότι ο αστυνοµικός που οπλίζεται και µπαίνει σε υπηρεσία περνάει ένα ψυχολογικό τεστ στο οποίο απαντά σε ερωτήσεις για τους λόγους που έγινε αστυνοµικός και ζωγραφίζει δύο ανθρωπάκια, από τα οποία το ένα παριστάνει έναν άντρα και το άλλο γυναίκα. Αν ζωγραφίσει τις δύο καρικατούρες µε µεγάλη διαφορά στο µέγεθος, τεκµαίρεται ότι έχει αντίληψη ανισότητας για τα δύο φύλα. Τέτοιες και άλλες γελοιότητες επιστρατεύονται για να οχυρωθούν οι αστυνοµικοί και οι πολίτες από τους κινδύνους.
Το αποτέλεσµα είναι ο καθένας να αυτοσχεδιάζει. Αλλος περιορίζεται σε ρόλο δηµόσιου υπαλλήλου χωρίς κοινωνικό προβληµατισµό, άλλος αυτοεκπαιδεύεται και αποκτά ικανότητες και ευθύνη και άλλος παίζει το «Χαβάη 5-0» στους δρόµους της Αθήνας και συνήθως σε ανυπεράσπιστους και άοπλους.
Οι βαθµοφόροι της αστυνοµίας πολύ γρήγορα µετατρέπονται από αξιωµατικούς καριέρας σε αξιωµατικούς µε πολιτικό δόντι για να κάνουν καριέρα.
∆υστυχώς η επικινδυνότητα που συνοδεύει το επάγγελµα του αστυνοµικού στην Ελλάδα δεν σχετίζεται µόνο µε το έγκληµα αλλά και µε τον ίδιο τον προσανατολισµό της αστυνοµίας. Μη σας ξεγελούν οι εξαγγελίες για εκσυγχρονισµό µε αλεξίσφαιρα, αυτοκίνητα, ηλεκτρονικά µέσα και όπλα. Πίσω από τα περισσότερα εξ αυτών υπάρχουν «συµφωνίες» άλλου είδους, όπου οι µόνες µίζες για τις οποίες δεν γίνεται κουβέντα είναι αυτές των αυτοκινήτων.
Ο πιο ασφαλής τρόπος για να λειτουργεί οµαλά η αστυνοµία είναι η τήρηση των νόµων, των δηµοκρατικών κανόνων και των πρωτοκόλλων. Κανένα αστυνοµικό πρωτόκολλο όµως δεν λέει ότι πυροβολείς άοπλο. Αν οποιοσδήποτε αντί να κουβεντιάζει την τήρηση των κανόνων εφευρίσκει άλλους κανόνες παρεκτροπής, δεν το κάνει ούτε για τον αστυνοµικό ούτε για τον πολίτη. Το κάνει για το δικό του συµφέρον. Θέλει ανωµαλία για να επικρατεί και παρανοµία για να κρύβει τη δικιά του. Φτιάχνει δούλους, τους οποίους πείθει ότι είναι πρωταγωνιστές. Θέλει µπάτσους, όχι αστυνοµικούς.
