Στο πλαίσιο μιας έρευνας που έχω κάνει για την αστυνομική βία στην Ελλάδα, η οποία καλύπτει την περίοδο από 1η Ιανουαρίου 2017 μέχρι 30 Ιουνίου 2022, έχω αποδελτιώσει 31 περιστατικά αστυνομικής βίας εναντίον δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ. Αναλύοντας ποσοτικά αυτά τα περιστατικά βλέπουμε ότι τα 6 συνέβησαν κατά τη διάρκεια των δυόμισι ετών διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και τα 25 κατά τη διάρκεια των τριών ετών της τωρινής κυβέρνησης. Παρατηρούμε επομένως μια αύξηση της τάξης του 400%, η οποία αποτυπώνει έμπρακτα την αλλαγή πολιτικής που είχε δηλώσει στις 9 Δεκεμβρίου 2019 συνδικαλιστής της ΕΛΑΣ λέγοντας ότι «είχαν αφήσει την αστυνομία ευνουχισμένη τα προηγούμενα χρόνια» και διευκρινίζοντας ότι τώρα «το πάρτι τελείωσε». Το γεγονός ότι τα 19 από τα 25 περιστατικά συνέβησαν επί θητείας Χρυσοχοΐδη δείχνει περαιτέρω ότι οι διακυμάνσεις της αστυνομικής βίας καθορίζονται μεν από την πολιτική επικαιρότητα αλλά και από την πρόθεση ελέγχου της από τον εκάστοτε υπουργό.
Αναλύοντας ποιοτικά τα 31 περιστατικά διαπιστώνουμε ότι, αντίθετα από την κρατούσα άποψη, μόνο σε 10 περιπτώσεις οι επιθέσεις εναντίον δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ αποσκοπούσαν στο να τους αποτρέψουν από το να καταγράψουν υπαρκτή αστυνομική βία προκειμένου οι ένστολοι να αποφύγουν τυχόν μελλοντική λογοδοσία. Σε 13 περιπτώσεις η αστυνομική βία είχε προληπτικό χαρακτήρα. Το δημοσιογραφικό έργο παρεμποδίζεται εξαρχής για να μην καταγραφεί ενδεχόμενη μελλοντική αστυνομική βία. Στα υπόλοιπα περιστατικά οι δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ στοχοποιούνται εν ψυχρώ ως εκπρόσωποι ενός «απειλητικού» επαγγέλματος.
Το γεγονός ότι μόνο το 1/3 των επιθέσεων έχει σαφή αμυντικό στόχο δείχνει ότι ο κύριος λόγος των επιθέσεων δεν είναι η αποφυγή της καταγραφής της αστυνομικής βίας, η οποία ούτως ή άλλως σπάνια τιμωρείται. Το διακύβευμα είναι η διεκδίκηση της εν δυνάμει απόλυτης ελευθερίας δράσης των ενστόλων, η βίαιη επιβολή της αποδοχής της αστυνομικής ασυδοσίας. Αυτή η αλαζονική εξουσιαστική στάση υπάρχει τόσο στις 13 προληπτικές επιθέσεις όσο και στις 8 άμεσες επιθέσεις, όπου η δημοσιογραφία τιμωρείται ως επάγγελμα επειδή οι εκπρόσωποί της τολμούν να αμφισβητούν την παντοδυναμία της ΕΛΑΣ. Το γεγονός ότι στη σύγκρουση αυτή μεταξύ εκπροσώπων δύο εξουσιών το αιτούμενο είναι να επιβληθεί η παρανομία σε βάρος μιας συνταγματικά κατοχυρωμένης ελευθερίας δεν φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα ούτε το αρχηγείο ούτε την πολιτική ηγεσία της ΕΛΑΣ.
Επειδή είναι άτοπο να προσδοκούμε από ένα κατεξοχήν εξουσιαστικό σώμα να αυτοπεριοριστεί, το ερώτημα τίθεται προς την πολιτική του ηγεσία. Είναι σε θέση ο υπουργός να συγκρουστεί με την ΕΛΑΣ προκειμένου να περιορίσει τον εγγενή επεκτατικό αυταρχισμό της; Εχει την πρόθεση αλλά και την ισχύ να αναγκάσει το προσωπικό της να σεβαστεί τον όρκο του περί τήρησης του συντάγματος και των νόμων; Δεν χρειαζόμαστε άλλες καθησυχαστικές δημοκρατικές δηλώσεις. Στην πράξη θα κριθεί η υπουργική του εξουσία.
