Η αστοχία υλικού είναι –κατά βάση– στρατιωτική έκφραση (όπως μάθαμε οι παλαιότεροι στον στρατό), η οποία κυρίως αποτελεί βασικό όρο της φυσικής και της μηχανολογίας.
Ως έννοια αναφέρεται σε δύο περιπτώσεις:
Πρώτον, όταν η συμπεριφορά ενός χρησιμοποιούμενου υλικού-εξαρτήματος μιας μηχανής ή μιας κατασκευής –στην πράξη– κρίνεται σε μεγάλο βαθμό ανεπαρκής σε σχέση με τη σχεδίαση στο χαρτί και την αναμενόμενη απόδοση στη θεωρία.
Δεύτερον, όταν σε κάποια εφαρμογή-εργασία δεν χρησιμοποιούμε το σωστό υλικό (ανταλλακτικό) κι έτσι έχουμε αρνητικό αποτέλεσμα και ανεπιθύμητη έκβαση.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Ικαρου από την ελληνική μυθολογία, ο οποίος χρησιμοποίησε κερί για να συγκολλήσει τα φτερά, με αποτέλεσμα αυτό να λιώσει στον ζεστό ήλιο και ο ιπτάμενος νέος να καταποντιστεί στη θάλασσα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης από την αρχή που αναδείχτηκε στην ηγεσία της ΝΔ απέφυγε επιμελώς κάθε κίνδυνο να χρεωθεί την όποια πιθανότητα αστοχίας υλικού και τις συνέπειες της ανεπαρκούς ή και καταστροφικής πολιτικής του, με τη μόνη μέθοδο που γνωρίζει άριστα τόσο αυτός όσο και οι ιδεολογικοί του προπάτορες και οι πολιτικοί του ομόσταβλοι, οι οποίοι αντιλαμβάνονται την πολιτική ως προπαγάνδα, την πιο αήθη εκδοχή της επικοινωνίας.
Για να μην υπάρξει αστοχία υλικού στη σύνθεση της εικόνας του «ηγέτη» στήθηκε ένα εκτεταμένο δίκτυο Μέσων και Πολυμέσων φερέφωνων, μοιράστηκε πακτωλός χρημάτων (με τη λύση της διαφορικής εξίσωσης «λίστα Πέτσα»), προσλήφθηκαν «δημοσιογράφοι» που γνωρίζουν ανάγνωση και με καλή άρθρωση για να εκφωνούν τις γραμμένες ερωτήσεις και το δοξαστικό στον «ηγέτη», γράφτηκαν σενάρια εκκλησιαστικών υμνωδιών που παρουσιάστηκαν ως ρεπορτάζ και γυρίστηκαν ατέλειωτες ώρες μαγνητοσκοπημένων πρωθυπουργικών συνεντεύξεων και διαγγελμάτων, αναδεικνύοντας το μοντάζ στην ύψιστη τέχνη.
Για να μην υπάρξει αστοχία υλικού στη σύνθεση της εικόνας του «ηγέτη» δεν επαρκούν από μόνα τους αυτά τα μέτρα, καθώς παράλληλα είναι αναγκαίο να υπάρξει σχέδιο εξόντωσης κάθε αντίθετης φωνής και όχι μόνο με την εξαφάνιση της αντίθετης άποψης ή του οικονομικού στραγγαλισμού των φορέων της αλήθειας, αλλά και με κατασυκοφάντηση, με ποινικές διώξεις κακουργηματικού χαρακτήρα, με απόδοση χαρακτηρισμών για αντεθνική και αντιπατριωτική στάση.
«Εύκολα ξεχνάμε τα λάθη μας όταν είμαστε οι μόνοι που τα ξέρουμε», Λα Ροσφουκό, Γάλλος συγγραφέας.
Αυτό ακριβώς έπαθε ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπροστά στον Ντέιβιντ Ιγκνάσιους (David Ignatius), αρθρογράφο στην «Washington Post» και επιστημονικό συνεργάτη στο Harvard Kennedy School, όταν ο τελευταίος τον ρώτησε για το θλιβερό ρεκόρ της Ελλάδας (108η μεταξύ 130 χωρών) στην ελευθερία του Τύπου.
Μετά την αμηχανία και τις σιωπές ο πρωθυπουργός απάντησε θυμίζοντας το ποίημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου «Ο παπαγάλος»:
«Κυρ παπαγάλε, θα ’χωμε την τύχη/ ν’ ακούσωμε τι λες και πάρα πέρα;»
«Ο παπαγάλος βήχει, ξεροβήχει…/ μα τι να πη; Ξανάπε: «καλησπέρα».
Τελικά η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στη θέση του πρωθυπουργού ήταν…. αστοχία υλικού!
