Ακούσαμε τη νέα δουλειά του τραγουδοποιού με τίτλο «Αστάρτη».
Η «Αστάρτη» είναι το τέταρτο προσωπικό άλμπουμ του τραγουδοποιού, ερμηνευτή και κιθαρίστα Παύλου Συνοδινού μετά τις «Μικρές ελπίδες» (2010), το «Greeklish Babylon» (2013) και το «Status Update» (2018). Είναι επίσης το καλύτερο άλμπουμ ενός δημιουργού που όσο περνάνε τα χρόνια τόσο αυτός παραμένει ασυμβίβαστος δίχως να βάζει νερό στο κρασί του. Αρα μιλάμε για έναν τολμηρό καλλιτέχνη που τραβάει τον δικό του δρόμο, μοναχικό ενδεχομένως, αλλά και ταυτόχρονα τόσο απελευθερωτικό!
Οκτώ κομμάτια απαρτίζουν την «Αστάρτη» που κυκλοφόρησε μόλις σε CD και σε βινύλιο από τις εκδόσεις ΚΨΜ και ξεκινάει με μια ατμοσφαιρική διασκευή στο «Ραμόν» του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ακολουθεί η «Αστάρτη», το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου, σε μουσική και στίχους του Συνοδινού, μια όμορφη και άκρως ραδιοφωνική προγκρεσιβοροκάδικη μπαλάντα (στο ύφος του «Isadora» των Illusion για τους πιο ψαγμένους) με το ψυχεδελικό κιθαριστικό σόλο του δημιουργού. Στην «Elisabeth», με τους στίχους του Ν. Νούκουτου, η αγάπη δύναται να νικήσει την περιρρέουσα ατομική και συλλογική κατάθλιψη, εκεί που στο «Coffee bar/ Η καραμέλα», επίσης σε στίχους του Νούκουτου, σκέφτεσαι πως κάπως έτσι οι Violent Femmes θα διασκεύαζαν τη «Μισιρλού» του Ρουμπάνη. Η «Νέα Σμύρνη» βασίζεται σε ένα απόλυτα βιωματικό στιχούργημα του Συνοδινού και είναι μια ρυθμική ηλεκτρική μπαλάντα με τη ραπαριστή ερμηνεία του. Στο «Ποτ πουρί» σε στίχους του Νούκουτου έχουμε ένα εξαιρετικό ροκ τραγούδι με καμουφλαρισμένα ανατολίτικα στοιχεία που φλερτάρουν έως και με τους Hawkwind. Στο «Υπερπροστατευτικό» ο Συνοδινός κάνει στην ουσία ένα δώρο στη σύντροφό του ή σε όλες τις γυναίκες του κόσμου με μια ευαίσθητη ματιά αλλά και μ’ ένα όμορφο ορχηστρικό μέρος, σαν οι ήχοι και τα φωνητικά να πλέουν κυριολεκτικά μέσα στη μελωδία του. Το άλμπουμ κλείνει με το αγγλόφωνο «Desert ’ n’ salt», στο οποίο περιέχονται ορισμένα από τα καλύτερα στοιχεία του δίσκου, τουτέστιν υπέροχα κιθαριστικά riffs, ένας εξελισσόμενος καταιγιστικός ρυθμός, αλλά και τεχνηέντως «θαμμένα» φωνητικά.
Ενα άλλο ατού της «Αστάρτης» είναι το συμπαγές του ήχου της στο σύνολό του: δεν υπάρχει τίποτε βαριά ενορχηστρωμένο προκειμένου να εντυπωσιάσει τον ακροατή. Τα πράγματα δίνονται απλά μα με έντονο rock feeling, ουσιαστικά προϊόντα της χημείας μεταξύ ενός τρίο μουσικών, του ίδιου του Συνοδινού στο τραγούδι και στις κιθάρες, του Alex Randan στα τύμπανα και του Ακη Παπαβασιλείου στο μπάσο, ενώ ρόλο έπαιξε σίγουρα και η δουλειά του έμπειρου Γιάννη Παξεβάνη στην παραγωγή και επεξεργασία του ήχου. Αναζητήστε την «Αστάρτη» του Παύλου Συνοδινού. Πρόκειται για έναν καθαρόαιμο ροκ δίσκο που ακούγεται σχεδόν λάιβ, αν και γράφτηκε σε στούντιο.
INF0
Η «Αστάρτη» περιέχει οκτώ τραγούδια και κυκλοφορεί σε CD και βινύλιο από τις εκδόσεις ΚΨΜ