Οι ευχές των γιατρών και των νοσηλευτών, των ηρώων της μάχης στο δημόσιο σύστημα υγείας
«Ο τόπος μας χρειάζεται ένα καλά θωρακισμένο δημόσιο σύστημα υγείας, που σήμερα θα αποτελέσει την ασπίδα απέναντι στον κορονοϊό, αύριο ποιος ξέρει σε τι άλλο»
Σκέφτονται, θυμώνουν για τις σκληρές αλήθειες, ελπίζουν… Ξεσπούν με λέξεις γραμμένες στα κλεφτά. Κάποιες φορές την ώρα της εφημερίας ή την ώρα που το τηλέφωνο σταματά για λίγο να χτυπά. Τις στιγμές που όλα ησυχάζουν και οι επιστημονικές συμβουλές δίνουν τη θέση τους στο πείσμα αλλά και σε όλα τα άλλα συναισθήματα που προκαλεί ένας δυνατός αντίπαλος σε έναν αποδυναμωμένο από την κόπωση αγωνιστή.
Είναι γιατροί και νοσηλευτές από διαφορετικά νοσοκομεία, βαθμίδες, πόλεις. Οι επιστήμονες που, γνωρίζοντας το τίμημα, επέλεξαν να μείνουν στη χώρα και να δώσουν τον δύσκολο και άνισο, ελέω πολιτικών επιλογών, αγώνα για μια καλύτερη δημόσια υγεία. Πήραν την… πένα και ξεδιπλώνουν βιώματα από ένα βήμα που δεν λογοκρίνει.
Γράφουν όμως και τις ευχές τους γι’ αυτές τις γιορτινές μέρες εν μέσω κορονοϊού, περιγράφοντας ο καθένας με τον δικό του τρόπο τι σημαίνει η άνευ όρων προσφορά στον συνάνθρωπο, είτε αυτός είναι ο ασθενής είτε ο συνάδελφος που μάχονται μαζί για τη ζωή… Εξηγούν γιατί είναι οι πιο τυχεροί και ίσως ταυτόχρονα οι πιο άτυχοι άνθρωποι.
Σσσ… έχουμε πόλεμο! Πόσο βολικό αλήθεια…
Στέλιος Δημητρακόπουλος Επιμ. Α΄ γενικός ιατρός ΚΥ Αγίας Βαρβάρας, Κρήτη
Το Πάσχα πλησιάζει, οι πιστοί προσδοκούν ανάσταση νεκρών και όλοι να ξημερώσει η μέρα που και αυτή η πανδημία θα είναι παρελθόν. Η ίωση νίκησε την οίηση του ανθρώπου για ακόμη μια φορά. Αρκεί όμως η πίστη για να έρθει η αλλαγή; Ως οικογενειακός γιατρός σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες η σκέψη μου είναι σε όλους αυτούς που «μένουν σπίτι» μόνοι και πολλές φορές αβοήθητοι είτε από φόβο ή από απουσία οικογενειακού γιατρού που θα τους φροντίσει. Η σκέψη μου είναι στην αρρώστια, στον θάνατο που η φτώχεια και η ανεργία της επόμενης μέρας θα φέρουν, στους πρόσφυγες, τους Ρομά, τους περιθωριοποιημένους για τους οποίους δεν θα αλλάξει τίποτε. Σκέφτομαι τους συναδέλφους που τους βάφτισαν με το ζόρι ήρωες αυτοί που ψάχνουν για μάρτυρες
στην προσπάθεια να καλύψουν τις δικές τους εγκληματικές ευθύνες για τα κενά του ΕΣΥ, που βαφτίζουν την πανδημία «πόλεμο» και τους γιατρούς «οπλαρχηγούς»˙ όχι για να τους τιμήσουν (αυτό έχει φανεί από την αντιμετώπιση που μας επιφύλασσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια) αλλά για να εξασφαλίσουν τη φίμωση και την υποταγή, τη χωρίς όρους θυσία.
Σσσ… έχουμε πόλεμο! Πόσο βολικό αλήθεια… Γιατί οι ήρωες δεν ζητάνε ανταλλάγματα (μισθούς, επιδόματα, αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας) ούτε όπλα (μέσα ατομικής προστασίας, μόνιμο προσωπικό) για να δουλέψουν, αλλιώς δεν θα ήταν ήρωες αλλά απλοί εργαζόμενοι που θέλουν με αξιοπρέπεια να κάνουν το καθήκον τους, με απαίτηση από το κράτος να κάνει το δικό του. Σκέφτομαι, τέλος, τη μεγάλη
ευκαιρία που χάνεται για το ΕΣΥ καθώς τον «πόλεμο» θέλουν να τον βγάλουν μόνο με συμβασιούχους, παχιά λόγια και λεφτά στους ιδιώτες (εργαστήρια, ΜΕΘ, ΜΜΕ) αντί για μόνιμες προσλήψεις και ουσιαστική ενίσχυση της ΠΦΥ. Σκέφτομαι, θυμώνω, ελπίζω. Να καθαρίσει το μυαλό, να αγανακτήσουμε έμπρακτα, να δείξουμε τον ηρωισμό μας όχι μόνο στον ιό αλλά και στην αλαζονεία της εξουσίας τους. «Δεν υπάρχει κελί που να μην τρυπιέται. Δεν υπάρχει φυλακή που δεν μπορείς να δραπετεύσεις. Δεν υπάρχει σκλαβιά που να εμποδίζει την ελευθερία σου. Ολα είναι στο κεφάλι σου. Σπάσ’ το και πέτα. Ο ουρανός είναι απέραντος. Υπάρχει μια γωνιά που σε περιμένει. Βρες την»
(Π. Κοροβέσης).
Ολοι μαζί…
Μιχάλης Ρίζος Παθολόγος – εντατικολόγος, πρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων Νοσοκομείου Αττικόν
Λένε ότι στις μεγάλες κρίσεις και τις δύσκολες καταστάσεις οι άνθρωποι ή χωρίζονται βαθύτερα ή ενώνονται πιο ισχυρά. Στην περίπτωση της υγειονομικής κρίσης από την πανδημία του κορονοϊού και με βάση τη μικρή προσωπική μου εμπειρία θέλω να σημειώσω τα εξής:
1. Σχεδόν όλη η κοινωνία ενώθηκε γύρω από το αίτημα για την ολόπλευρη ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας σε όλα τα επίπεδα. Με οικονομική ενίσχυση, προσλήψεις μόνιμου προσωπικού για την κάλυψη όλων των κενών, υποδομές σε νοσοκομεία, εξοπλισμό, διαγνωστικά τεστ, μονάδες εντατικής θεραπείας.
2. Σχεδόν όλοι οι υγειονομικοί ενώθηκαν σε έναν διπλό σκοπό: και στην ένταξή τους στην πρώτη γραμμή της μάχης ενάντια στην επιδημία και στη διεκδίκηση των παραπάνω αιτημάτων.
3. Στο νοσοκομείο μου και ιδιαίτερα στη ΜΕΘ όπου νοσηλεύονται ασθενείς με Covid-19 σε κρίσιμη κατάσταση ενωθήκαμε όλοι μαζί –υπερβαίνοντας σε πολλές περιπτώσεις την ιεραρχία– ως «ομάδα Covid», όπου γιατροί, νοσηλευτές, τραυματιοφορείς, φυσικοθεραπευτές, καθαρίστριες, τεχνικό και διοικητικό προσωπικό βοηθούσαν ο ένας τον άλλο πάνω στον άρρωστο και μέσα στη δράση, όχι εκ του μακρόθεν. Αυτή η ενότητα πρέπει να περιφρουρηθεί και να διευρυνθεί, γιατί ούτε με τον κορονοϊό ούτε με τις μόνιμες παθογένειες του συστήματος υγείας έχουμε τελειώσει. Ωστόσο υπάρχει και κάτι που
χωρίζει και χρειάζεται να το αποτρέψουμε: αφορά τις πολιτικές επιλογές μετά την πανδημία, στον βαθμό που θα επιχειρηθεί να πληρώσουν οι εργαζόμενοι το «κόστος», και την αναγκαία στήριξη της δημόσιας υγείας. Δηλώνουμε ξεκάθαρα ότι δεν θα χωριστούμε από τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Η ενίσχυση της δημόσιας υγείας και της έρευνας δεν θα επιτρέψουμε να προκύψει από μειώσεις μισθών, απολύσεις και αλλαγή των εργασιακών σχέσεων αλλά από τα (υπερ) κέρδη, τις πολεμικές δαπάνες, τα ληστρικά χρέη προς τους ισχυρούς, που αλληλοεξοντώνουν κράτη και λαούς.
Πάνδημη αλληλεγγύη, συνεργασία όλων των λαών και πολιτισμών για να μας οδηγήσει η επόμενη μέρα σε έναν καλύτερο κόσμο.
«Δύστυχος ο τόπος που του χρειάζονται ήρωες» (Μπ. Μπρεχτ)
Φωτεινή Καρυστινάκη Νοσηλεύτρια, Νοσοκομείο Ευαγγελισμός
Εν αρχή είναι ο ασθενής. Για καθεμία και καθέναν από εμάς τους νοσηλευτές η άνευ όρων προσφορά στον ασθενή εντάσσεται στο πλαίσιο μιας αυτονόητης καθημερινότητας. Οι ήρωες που σήμερα όλοι αναγνωρίζουν αλλά λίγοι τους δίνουν βήμα είναι ο καθένας μας που χρόνια τώρα αποφάσισε να μείνει στην πατρίδα και να στηρίξει τα δημόσια νοσοκομεία, που περιέθαλπε κρυφά τους 2,5 εκατ. ανασφάλιστους συνάνθρωπους μας προτού αποκτήσουν πρόσβαση στο ΕΣΥ. Που διαδήλωνε το 2012 για να μην κλείσουν νοσοκομεία και μόλις λίγους μήνες πριν για να μην ιδιωτικοποιηθούν τα δημόσια νοσοκομεία. Τότε ίσως να ήμασταν οι ήρωες του ΕΣΥ αλλά σίγουρα
όχι κάποιων επικοινωνιακών συμβούλων και πολιτικών παπαγάλων.
Σε αυτή την περίοδο όμως ο τόπος μας δεν χρειάζεται ήρωες. Χρειάζεται μια καλά προστατευμένη ομάδα υγειονομικών, ένα καλά θωρακισμένο δημόσιο σύστημα υγείας που σήμερα θα αποτελέσει την ασπίδα της κοινωνίας μας απέναντι στον κορονοϊό, αύριο ποιος ξέρει σε τι άλλο. Η πατρίδα μας και ο κόσμος ολόκληρος ζουν ουσιαστικά μια προσομοίωση για το τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον και πώς θα πρέπει να προετοιμαστεί. Σήμερα η θρησκεία μας γιορτάζει την Ανάσταση του Θεανθρώπου ο οποίος θυσιάστηκε για τη σωτηρία όλων μας. Η σημερινή εορτή μάς βρίσκει για ακόμη μια φορά στο νοσοκομείο μαζί με τους ασθενείς μας, μαζί με τη δεύτερη οικογένειά μας, τους συναδέλφους. Αυτήν τη φορά μένουμε μακριά από τους αγαπημένους μας από την επιλογή να τους προστατεύσουμε, όπως πρέπει ο καθένας να προστατεύει αυτούς που αγαπά.
Στις δύσκολες ημέρες που ζούμε ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί να φέρουμε την Ανάσταση. Να μεταβούμε από τον Θάνατο του κοινωνικού αυτοματισμού και της απαξίωσης των ανθρώπων που μάχονται για τη ζωή όλων στη Ζωή της κοινωνικής αλληλεγγύης και της ενίσχυσης αυτών που αποτελούν την ασπίδα απέναντι στον εχθρό του υπέρτατου αγαθού, της υγείας.
Να επιβάλουμε το αυτονόητο. Υγεία για όλους
Κωνσταντίνος Κύρλας Καρδιολόγος ΓΝ Πρέβεζας, γενικός σύμβουλος ΟΕΝΓΕ
Αυτές τις γραμμές επέλεξα για λόγους συμβολικούς αλλά και συναισθηματικούς να τις διατυπώσω από το νοσοκομείο κι ενώ βρίσκομαι σε εφημερία. Εμείς οι επαγγελματίες υγείας, γιατροί και νοσηλευτές, νομίζω ότι είμαστε οι πιο τυχεροί αλλά ταυτόχρονα και οι πιο άτυχοι άνθρωποι. Είμαστε τυχεροί γιατί κατέχοντας τα όπλα της επιστημονικής σκέψης και της ιατρικής τέχνης μπορούμε να δώσουμε σε κάποιους από τους συνανθρώπους μας τη δυνατότητα να ζήσουν περισσότερο και πιο ποιοτικά. Αυτή όμως η ικανοποίηση που ενίοτε έχουμε την τύχη να νιώθουμε πλαισιώνεται πολύ συχνά από μια μεγάλη πικρία. Πλαισιώνεται
από θυμό και απογοήτευση γιατί σε κάθε βήμα που διανύουμε στον δρόμο προς τη διάγνωση και τη θεραπεία των ασθενών μας συναντάμε ανυπέρβλητα εμπόδια που τα βάζει η λογική του κόστους – οφέλους. Κάθε μέρα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την αντίφαση που θέλει να βλέπει τις υπηρεσίες μας ως εμπόρευμα, ενώ πότε δεν ήταν κι ούτε μπορούν να γίνουν κάτι τέτοιο. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την αντίφαση να παλεύουμε λίγοι γιατροί και νοσηλευτές σε απίστευτα αντίξοες συνθήκες ενώ ταυτόχρονα χιλιάδες συνάδελφοί μας είναι άνεργοι ή οικονομικοί μετανάστες. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την αντίφαση να προσπαθούμε
να κάνουμε τη δουλειά μας με πενιχρά μέσα ενώ η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν τόσο πολύ προχωρήσει στην ιατρική.
Για το καλό όλης της κοινωνίας, αυτή η αντίφαση πρέπει οπωσδήποτε να λυθεί. Αυτό όμως δεν θα γίνει ούτε με προσευχές ούτε με ευχολόγια. Αυτή η αντίφαση θα λυθεί μόνο όταν το εργατικό κίνημα αναστηθεί και επιβάλει το αυτονόητο. Υγεία για όλο τον λαό, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Να επιβάλει ένα σύστημα υγείας που θα υποτάσσεται στις κοινωνικές ανάγκες και στους νόμους της επιστήμης και όχι στους νόμους της αγοράς. Ετσι, θα κάνω τη μόνη ρεαλιστική ευχή. Καλή ανάσταση του κινήματος!
Τα νοσοκομεία ξαναγίνονται σανατόρια
Μερόπη Μανταίου Πνευμονολόγος, διευθύντρια ΕΣΥ, Νοσοκομείο Σωτηρία
Ερημοι διάδρομοι, έρημοι δρόμοι, άδειο κυλικείο. Χωρίς επισκέπτες το νοσοκομείο μοιάζει να ξαναπαίρνει την παλιά του φυσιογνωμία: σανατόριο, φθισιατρείο, νοσοκομείο Covid-19.
Ασθενείς σε καραντίνα, που η μοναδική τους επαφή με τον έξω κόσμο είναι το κινητό τους και το Wi-Fi της κλινικής (αν υπάρχει). Πολύτιμες παρουσίες του νοσηλευτή/τριας-αστροναύτη και του γιατρού της βάρδιας, που δεν μπορούμε ούτε να φανταστούμε τι σημαίνουν για τον άρρωστο. Προσεκτικές κινήσεις, μόνο απαραίτητες ιατρικές και νοσηλευτικές πράξεις, αυστηρές
οδηγίες στους νεότερους συναδέλφους, ενθαρρυντικά λόγια στους νοσηλευόμενους. Λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στην ανθρωπιά και την αυτοπροστασία.
Οι αγωνίες μας:
Εχουμε υλικό; Ακόμη με το σταγονόμετρο. Το νοσοκομείο αναφοράς, που καλύπτει το
52% των νοσηλευόμενων της επικράτειας, δεν έχει επάρκεια υλικών και κυρίως μασκών υψηλής προστασίας. Η επιτροπή λοιμώξεων του νοσοκομείου μας αποφάσισε να αποστειρώνει τις μάσκες προκειμένου να επαναχρησιμοποιηθούν. Αραγε ποιος θα φορέσει αυτές τις μάσκες; Πόσοι από εμάς θα αρρωστήσουν; Πραγματική χαρά όταν κάποιος αποσωληνώνεται ή όταν τα κρεβάτια των ΜΕΘ δεν γεμίζουν. Και η ηχηρή, πανάκριβη σιωπή των καναλιών… Πάντα οι ίδιοι στα τηλεοπτικά παράθυρα που παραλείπουν τα ουσιώδη, χωρίς να δέχονται ούτε μια ερώτηση από τους πεφωτισμένους οικοδεσπότες τους. Πρόσφατα στο Αττικό πασίγνωστη τηλεπερσόνα που το παίζει δημοσιογράφος «κατανάλωσε» μία από τις πολύτιμες στολές για να παραστεί σε τηλεοπτική γέννα. Και εγώ ρωτάω: ποιος υγειονομικός θα στερηθεί αυτήν τη στολή; Και φυσικά δεν θα πάρω καμία απάντηση.
