Ορθά – κοφτά: Όποιος άνθρωπος διαθέτει τη στοιχειώδη νοημοσύνη (οι γνώσεις των ανώτερων μαθηματικών σε υποθέσεις απλές/σκαστές όπως η συγκεκριμένη τίποτε δεν προσφέρουν) και με την πρέπουσα προσοχή παρακολούθησε τόσο την πρώτου βαθμού δίκη για την υπόθεση 17Ν που χαρακτηρίστηκε από τα φερόμενα ως έγκριτα ΜΜΕ στη χώρα των νεοελλήνων ως «η μητέρα των δικών» όσο και την εφετειακή δευτεροβάθμια επανάληψή της, γνωρίζει πως η «παραδειγματική» καταδίκη του κατηγορούμενου Αλέξανδρου Γιωτόπουλου στο όνομα της υλοποίησης του δοσμένου αστυνομικού σεναρίου που τον «θέλησε» ηθικό αυτουργό όλων των εγκλημάτων που επιδικάστηκαν, αποτελεί το μεγαλύτερο – παραδειγματικού χαρακτήρα – δικαστικό σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους.
Το οποίον (δικαστικό) σκάνδαλο – δεδομένης της σιωπής ενώπιον της διάπραξής του – εξ αντικειμένου αναβαθμίζεται σε βαθύτατο και ευρύτατο σε ό,τι αφορά τις πολλές συμπληρωματικές πτυχές και προεκτάσεις του σκάνδαλο (συνένοχης) σιωπής.
Όσο η σιωπή παρατείνεται, όσο το σκάνδαλο σιωπής εκτείνεται και στη σκανδαλώδη μετά δικαστική αντιμετώπιση διαρκείας του πασιφανώς άδικα καταδικασμένου Αλ. Γιωτόπουλου, τόσο και το ξέπλυμα της ντροπής γίνεται μια ολοένα και δυσκολότερη υπόθεση.
Η βολική (ενοχική) αντίληψη πως η ντροπή εξ αντικειμένου θα ξεπλυθεί από τον κάποια στιγμή «φυσικό» θάνατο του Α.Γ. εξευτελίζεται σε αντιπαράθεση (νοητική) ερχόμενη με την στοιχειώδη περί δικαίου ηθική που κραυγάζει ότι τότε πια – αν ο Α. Γιωτόπουλος αφεθεί μέχρι να πεθάνει από «φυσικά» αίτια (γήρας) άδικα καταρχάς και καταχρηστικά στη συνέχεια φυλακισμένος – η ντροπή δεν θα μπορεί να ξεπλυθεί με τίποτε.
